Pabbi minn er hetjan mín.

Hann hefur alltaf verið þarna fyrir mig. Ég er þrítug núna og þegar ég var 12 ára vildi ég búa hjá pabba mínum þar sem foreldrar mínir skildu þegar ég var tveggja ára og fram að þeim tímapunkti hafði ég bara búið hjá mömmu.

Mamma líkaði þetta ekki og hringdi í Barnaverndarstofnunina og pabbi minn slasaðist alvarlega á bensínstöð þegar ég var fimm ára. Þetta leiddi til þess að hann fékk gervihné og mjaðmargervi og verkjalyf ávísuð fyrir meiðslin. Þess vegna taldi Barnaverndarstofnunin að líkurnar á að ég byrjaði að taka fíkniefni væru of miklar þar sem hann tekur verkjalyf og því yrði ég sett á stofnun. Ég var þar frá því að ég varð 13 ára og þar til ég var tvítugur. Á meðan barðist pabbi minn fyrir forsjá yfir mér allan tímann og seldi meira að segja húsið sitt sem hann keypti 23 ára gamall til að standa straum af lögfræðikostnaði og gerði allt sem í hans valdi stóð til að leyfa mér að vera hjá honum, sem ég vildi í upphafi, en í staðinn hittumst við ekki í 7 ár.

En á meðan ég var á stofnuninni þróaði ég með mér fíkniefnavanda sem leiddi til þess að ég og pabbi minn höfðum ekkert samband því ég hef verið of djúpt sokkin í hlutina mína. Nýlega flutti ég inn til hans, varð edrú og við getum loksins kynnst aftur eftir allan þennan tíma og verið alvöru fjölskylda. Hann er 68 ára og ég myndi bara elska að fá tækifæri til að heimsækja Bandaríkin og sjá hvert hann gekk í menntaskóla, eða ferðast til Japans og upplifa Tókýó með honum eða ferðast til Þýskalands á Oktoberfest. Allt skemmtilegt, spennandi og dásamlegt sem heimurinn hefur upp á að bjóða myndi ég elska að upplifa með pabba mínum á meðan ég hef enn tíma til þess og ef einhver vill hjálpa mér að láta það gerast svo ég geti komið honum á óvart með þessari frábæru ferð væri ég afar þakklát.

óska öllum blessunardags