Ég er 42 ára gömul og hef glímt við almenna kvíðaröskun, ofsakvíðaröskun og áfallastreituröskun síðan ég var 27 ára. Sumt ætti maður ekki að upplifa eða sjá. Því eldri sem maður verður, því verra er það. Áfallastreituröskun er langdregin, en ég gefst ekki upp og ég sé ekki eftir neinu. Ég á fallega 22 ára dóttur. Ég er með minn eigin lækni og meðferð, en það eina sem ég hef ekki aðgang að eru efri tennurnar mínar. Ég er ekki með neinar. Fyrir 10 árum bað ég tannlækninn um að draga þær út. Ég gat ekki þolað viðgerðina. Á þeim tíma fór ég ekki út úr húsi í tvö ár. Ég lá í rúminu og barðist á hverjum degi. Ég gat ekki andað. Ég hélt að ég væri að kafna stanslaust, ég myndi fá hjartaáfall, o.s.frv. Þetta eru dæmigerð einkenni kvíðaröskunar. Ég fékk gervitennur á efri hæðinni, sem ég er enn með í dag, þær passa mér ekki, mér líkar þær ekki svo ég geymi þær í skúffu. Neðri tennurnar mínar eru líka slæmar, ég keypti plastefni á netinu sem ég lími þær á. Ástand mitt hefur batnað með árunum eftir að hafa lært að lifa með sjúkdómnum, ég skal ekki ljúga, það er erfitt fyrir mig að segja til um það, en það voru mánuðir þar sem mér var alveg sama hvort ég þvoði eða burstaði tennurnar. Nú þegar ég er orðin betri á ég við vandamál í vinnunni að stríða, þeir ráða þig ekki neins staðar án tanna, jafnvel þótt ég hafi hærri menntun, eini staðurinn þar sem þeir ráða mig er sem ræstingarkona eða uppþvottamaður, það er pirrandi, ég er ennþá ung manneskja, en tennur eru nafnspjald manns. Ég hef ekki efni á að fara á læknastofu og láta gera tennurnar mínar í afborgunum. Ég get sett inn myndir og skilaboð um að ég sé í raun með sjúkdómana sem eru hér að ofan. Ég væri ótrúlega þakklát fyrir alla hjálp, ég vil virkilega taka þátt í samfélaginu, en þetta heldur mér aftur.