2025.07.09.

Læknirinn myndi þá framkvæma mjaðmaskiptaaðgerð.

Eða ríkið.

Eða berkla. Hvað sem er.

Ég ákvað að ég yrði að skrifa um þetta.

Í smáatriðum.

1. hluti.

Að særa er ferli. Alltaf. Það er ekkert til sem heitir nei. Það eru jú 365 dagar í ári, svo það eru 365 skipti þegar maður heldur að það muni versna.

Eða betra. Hver veit...

Það er ekki svo sárt þegar maður dansar. Ég held að þetta sé líka einhvers staðar sálfræði. Það eina sem bölvaði er að ég sé að ég get gert verra en jafnvel verstu dansararnir...

Fyrrverandi atvinnumaðurinn...

Ég verð að hlæja.

Og ég kenni, hreinn Mekk meistari.

Lama danskennarinn... tja... ha...haha...hahaha!

Þjórféið er liðin tíð...

Og fótalyftan. Ég hélt aldrei að þetta yrði svona erfitt. Jæja, það er komið núna.

Einu sinni var:

Mánudagur: OldBoys, Pecsa.

Þriðjudagur: Rocky Party Alcatraz,

Miðvikudagur: Cadillac, Almássy-torg,

Fimmtudagur: Fuglar,

...og ekki einu sinni rispa...

Föstudagur: Alls konar samkvæmisdansveisla.

Laugardagur: Laugardagskvöldshitinn.

Sunnudagur: Klukkan fimm að tei.

Ég þoldi í áratugi...

35 ár í keppnisdansi, núna...

Hvers konar líf er það sem hreyfist, lifir, púlsar allan tímann og er síðan dæmt til að skipta yfir í hugleiðsluham?!

Ég er ekki kominn á eftirlaun.

Ég held að ég muni aldrei gera það!

Dansnámskeið, sumarbúðir, veislur, ball, viðburðir, danshelgar.

Hmm...

Aflamín. Þetta er nafnið á verkjalyfi. Með lyfseðli.

Ég verð að hlæja. Ég hef aldrei lifað á neinum lyfjum alla mína ævi. Núna...

Enginn sér að þetta er bull.

Enginn sér að það er að molna niður.

Það er bara að hann haltrar.

Til helvítis lífsins!

En ég geri þetta vegna þess að þú, lífið, vinnan mín, samstarfsmenn mínir, nemendur mínir búast við þessu frá þér.

Reyndar er það rétt!

Því það heldur mér á lífi.

Ég fer, ég geri, ég lifi, ég kenni.

Í dag líka.

Svo andvarpaði stórt, langt.

Lengi lifi almannatryggingarnar!!

Vegna þess að 2025.07.09.

Koss!:))))