Ég var lengi að velta því fyrir mér hvort ég ætti að biðja um stuðning hér þar sem það er augljóst að margar fjársöfnunirnar hér snúast um stærri hörmungar og vandamál en ég. Ég ákvað hins vegar að gera það þegar ég hætti að sjá ljósið við enda ganganna.

Ég lenti í miklum skuldum vegna kærustunnar (við erum ekki lengur saman) og eigin heimsku.

Ég hitti hana á netinu, við náðum því fljótt og við vorum par. Ég var mjög ánægð því hún var fyrsta kærastan mín og þú veist hvernig það er... ástfangin manneskja og því mjög traust, blinduð... mér fannst ég vera hamingjusamasta manneskja í heimi. Ég eignaðist loksins mína eigin fjölskyldu... minn stærsti, ævilanga draum í mörg, mörg ár. Eftir nokkurra ára samveru sannfærði hún mig um að taka bílalán fyrir bíl fyrir hana. Hún hefur ekkert lánstraust vegna þess að hún var ekki að vinna á þeim tíma en hún lofaði því að borga af 500+ (ríkisstyrk fyrir þá sem eiga barn) afborganir (hún átti barn úr fyrra sambandi) og líka um leið og hún ætti bíl myndi hún fljótt finna vinnu. Ég samþykkti. Þegar bíllinn kom á staðinn datt henni í hug að opna litla búð með heimilisefnavöru. Hún reyndi lengi að sannfæra mig og ég var tregur því ég veit ekkert um verslunarrekstur og svona. Hún sagðist ætla að sjá um allt varðandi verslun og bókhald því hún hefði þekkingu og reynslu í þessu. Ég trúði henni aftur og við áttum búð. Ég var ánægður með að við ættum eitthvað okkar eigið fyrirtæki... auðvitað tók ég annað lán til að opna það. Gleðin varði ekki lengi. Ég varð fyrir fyrsta áfallinu þegar bankinn tilkynnti mér að vegna vanskila á afborgunum bíla væri verið að segja upp samningi mínum og yfirtaka bílinn. Stelpan bað mig afsökunar, grét að já, þetta væri henni að kenna því hún hefði í rauninni ekki borgað, en hún vildi ekki segja mér að hún þyrfti að eyða peningunum í eitthvað annað og að henni þætti það leitt að hafa falið upplýsingar fyrir mér fyrir bankanum. Ég elskaði hana og trúði því að þetta væri allt óheppni en að okkur myndi takast. Ég trúði því að lánið myndi sjá um sig sjálft því bíllinn var keyptur fyrir hærri upphæð en lánið og það myndi borga sig af sjálfu sér. Það kom í ljós að ég hafði mjög rangt fyrir mér því það var metið af matsmanni sem starfaði hjá bankanum á innan við 1/3 af markaðsvirði. Í ljós kemur að matsmaðurinn fann mikið af ytri göllum í bílnum (og mjög almenna innra galla) þannig að hann lækkaði verðið. Auk þess tók hann ekki tillit til fulls búnaðar bílsins, sem einnig lækkaði verðmæti. Það er miklu áhugaverðara þegar skýrsla matsmanns er borin saman við bókunina sem unnin var þegar bankastarfsmaðurinn sótti bílinn til mín. Margar skemmdir á bílnum koma fram í skýrslunni en þær voru ekki til staðar þegar bókunin var undirrituð og eru ekki til staðar. Rúsínan í pylsuendanum er álestur kílómetramæla sem færður er inn í bókunina og í skýrslunni. Hann er mjög misjafn, sem þýðir að einhver var að keyra hann frá því ég afhenti bankanum bílinn og þangað til matsmaðurinn kom að honum. Kvartanir mínar til bankans voru til einskis og ég fann engan lögfræðing sem gæti hjálpað mér. Allir sögðu upp þegar þeir heyrðu nafn bankans. Ég var niðurbrotinn. Enn verri hlutir gerðust seinna... búðin gekk ekkert alltof vel. Annað högg frá stelpunni... hún tók við vörunum, skrifaði undir samninga en borgaði ekki. Enn og aftur faldi hún allt fyrir mér og ég áttaði mig of seint. Þrátt fyrir tafarlausa lokun verslunarinnar voru skuldir á henni. Ég gat ekki endurgreitt þær og í mörgum tilfellum vissi ég ekki einu sinni um skuldina við þetta eða hitt fyrirtæki. Ég fékk að vita um slíkt þegar á fógetastigi. Lögfræðingarnir vörpuðu upp hendurnar og sögðu „það var tilgáta um umboð svo allt er á þér“. Það kom að því að með peningunum sem borgarfógetinn skildi eftir mig hafði ég val um annað hvort að borga upp aðrar skuldir sem ég hafði verið að borga venjulega fram að því eða hafa eitthvað að borða og lifa á. Þetta leiddi augljóslega á endanum til aukningar á frekari fullnustu fógeta. Í dag er ég 41 árs og á nákvæmlega ekkert... sé ekki framtíðina fyrir mér... þó ég vinni sömu vexti á skuldum og aðfarargjöldum og öllu því... þá fer það fram úr fjárhagslegri getu og ég veit að ég er ekki fær um að borga það upp sjálfur það sem eftir er ævinnar. Lífsdraumur hefur farið í eyði. Ég er búinn að búa í þessum skuldum í 8 ár og ég veit aldrei hvort eitthvað annað muni allt í einu skjóta upp kollinum, einhver önnur skuld sem fyrrverandi minn bjó til og faldi fyrir mér. Þessi ótti magnast enn frekar af því að jafnvel árum eftir lokun verslunarinnar kemur eitthvað í raun út... í stuttu máli þá fór fyrrverandi minn í fangelsi vegna þess að fólk fékk ekki hluti sem það borgaði fyrir á uppboðsgáttum... og salan fór fram eins og ég væri að selja þá. Svo komst ég að því á meðan á yfirheyrslum stóð að þegar hún var hjá mér var hún enn að fokka í mér. Ég mun borga fyrir drauminn minn um að vera í sambandi, að vera elskaður það sem eftir er... ég veit ekki hvaða myndir ég á að setja hér inn eða hvort eitthvað vantar. Endilega látið mig vita ef einhver vill vita meira.

Długo myślałem nad tym czy poprosić tutaj o wsparcie skoro widać że wiele zrzutek tutaj dotyczy większych tragedii i problemów niż ja. Postanowiłem jednak to zrobić w momencie w którym przestałem widzieć światło w tunelu.

Popadłem w ogromne długi za sprawą mojej dziewczyny (już nie jesteśmy razem) og własnej głupoty.

Poznałem ją przez Internet, szybko zaiskrzyło między nami og byliśmy parą. Byłem mega szczęśliwy bo była að moja pierwsza dziewczyna og wiadomo jak til að grínast... człowiek zakochany iw związku með því að vera bardzo ufny, zaślepiony… świecie. Wreszcie miałem swoją własną rodzinę… moje największe, życiowe, marzenie od wielu, wielu lat. Po paru latach bycia razem namówiła mnie bym wziął kredyt samochodowy na auto dla niej. Þú ert ekki lánsöm bo w tym momencie nie pracowała ale obiecała że ona będzie spłacać raty z 500+ (posiadała dziecko z poprzedniego związku) ai też jak to auto tylko tylko bzy znajdzie. Zgodziłem się. Gdy pojawiło się już auto wpadła na pomysł byśmy otworzyli maly sklepik z chemią gospodarstwa domowego. Długo mnie namawiała a ja byłem oporny bo na prowadzeniu sklepu i tych tematach to się nie znam. Powiedziała że wszystkim się zajmie jeżeli chodzi o sklep i księgowość bo ma w tym wiedzę i doświadczenie. Znowu jej uwierzyłem í mieliśmy sklep. Cieszyłem się że mamy coś własnego, własny biznes… oczywiście na jego otwarcie zaciągnąłem kolejny credit. Radość ekki trwała długo. Pierwszy szok doznałem gdy bank poinformował mnie że z powodu nie płacenia rat za auto wypowiada mi umowę i przejmuje auto. Dziewczyna mnie przeprosiła, płakała że owszem to jej wina bo faktycznie nie płaciła a nie chciała mi mówić że musiała te pieniądze wydać na coś innego i że próvente uzeprasza że bank ukrydewa ża información. Kochałem ją i uwierzyłem że to wszystko pech ale że damy sobie radę. Wierzyłem że kredyt „sam“ się załatwi bo auto kupione było za większą kwotę niż kredyt i że samo się spłaci. Okazało się że jestem w wielkim błędzie bo zostało wycenione przez rzeczoznawcę zatrudnionego przez bank na mniej niż 1/3 rynkowej wartości. Okazuje się że rzeczoznawca doszukał się dużej ilości zewnętrznych wad auta (oraz bardzo ogólnikowych wewnętrznych) więc obniżył wartość. Dodatkowo nie uwzględnił pełnego wyposażenia auta co też obniżyło wartość. Dużo ciekawiej jest gdy porównać raport rzeczoznawcy z protokołem jaki został sporządzony przy odbieraniu ode mnie auta przez prcownika banku. Wiele uszkodzeń auta widnieje w raporcie ale nie było ich w momencie podpisywania protokołu i nie ma ich tam. Wisienką na torcie jest stan licznika wpisany w protokole iw raporcie. Jest mocno różny co oznacza że ktoś od momentu przekazania przeze mnie auta bankowi do momentu gdy zabrał się za nie rzeczoznawca to nim jeździł. Na nic były moje reklamacje w banku, nie znalazłem też prawnika który by mi pomógł. Wszyscy słysząc nazwę banku rezygnowali. Byłem załamany. Jeszcze gorsze nastąpiło później… sklep nie miał się za dobrze. Kolejny cios od dziewczyny… brała towary, podpisywała umowy ale ekki płaciła. Kolejny raz wszystko ukrywała przede mną a ja za późno się zorientowałem. Mimo natychmiastowego zamknięcia sklepu były na nim długi. Nie byłem w stanie tego spłacić jak i też w wielu przypadkach nawet nie wiedziałem o zadłużeniu u tej czy innej firmy. O takich rzeczach dowiedziałem się już na etapie komorniczym. Prawnicy rozkładali ręce mówiąc „było domniemanie pełnomocnictwa więc wszystko jest na twojej głowie“. Doszło do tego że z pieniędzy które mi zostawiał komornik miałem do wyboru albo spłacać inne zobowiązania które do tej pory normalnie spłacałem albo mieć za co jeść, żyć. Til w oczywisty sposób ostatecznie doprowadziło do eskalacji komorników kolejnych egzekucji.

Dziś mam 41 lat í ekki fullkomið nic… ekki widzę swojej przyszłości… choć pracuję til samo oprocentowanie długów i opłaty egzekucyjne i to wszystko... to przewyższa mojeżdolności finans mojeżdolnośm spłacić do końca życia. Wg informacji z mojego banku na tíu augnablik suma kwot wynikających z zajęć egzekucyjnych na moim koncie bankowym wynosi ponad 220000zł. Życiowe marzenie poszło do kosza. 8 lat żyje w tych długach i nigdy nie wiem czy nagle coś jeszcze nie wyskoczy, jakiś inny dług który wygenerowała moja była i ukryła to przede mną. Strach ten potęguje fakt że nawet po latach od zamknięcia sklepu coś faktycznie wychodzi… mówiąc w skrócie moja była trafiła do więzienia za to że ludzie nie dostawali rzeczy rzeczy rzeczy za ktachóre u naj płaccy u naj płaccy u portal... a sprzedaż odbywała się jako że niby ja to sprzedaje. Wtedy też, przy okazji rozpraw sądowych dowiedziałem się że gdy była ze mną to i tak przyprawiała mi rogi. Do końca życia będę płacił za moje marzenie bycia w związku, bycia kochanym…

Ekki wiem jakie zdjęcia tu dodać, czy czegoś brakuje. Proszę o informację jak ktoś chciał by wiedzieć więcej.