Hæ. Mig langar að skrá mig á námskeið til að læra kraft birtingarmyndarinnar.

Lögmál aðdráttaraflsins

Að bera kennsl á stíflur mínar. Sjálfsheilun. Langar að flytja nær börnunum mínum, sem búa úti á landi. Það er svo rólegt og friðsælt þar samanborið við hér. Ég á tvær dætur og son, sem ég elska meira en allt á jörðinni! Þau hafa verið að krefjast þess að ég þurfi að komast burt frá þar sem ég bý núna, því það er ekki öruggt hér og ég get ekki séð um barnabörnin mín hér. Og ég skil það mjög vel og virði það að fullu! Svo ég sé um þau heima hjá þeim. Skemmtum okkur 😊.

Ég vil vera hamingjusöm og sterk og geta hjálpað ástvinum mínum með ýmislegt og einnig fólki sem glímir við hugsanir, kvíða, reiði, fíkn en getur ekki farið út um dyrnar eða talað við heilbrigðisstarfsfólk eða aðrar stofnanir sem það vill hafa samband við en getur ekki. Ég get verið sú sem hjálpar í svona erfiðri og viðkvæmri stöðu. Og án þess að þurfa að rukka. Ég hef hjálpað fólki áður með ýmislegt. Ég hef líka keypt mat fyrir einhvern án þess að biðja um neitt í staðinn. Ég man að það gaf mér góða og hlýja tilfinningu og þakklæti. Aðra sem fólk leit niður á, ég heilsaði þeim og gat líka byrjað samtal. Ef ég var með einhverja peninga á mér gaf ég alltaf eyri. Eitthvað sem ég hef aldrei gleymt var þegar ég heyrði að þegar einhver talaði um mig og mundi ekki eða vissi hvað ég hét, þá útskýrði það svona: Hún sem brosir alltaf svo fallega og segir alltaf halló. Ó, hún já, gat fólk sagt þá. Það var svo hjartnæmt að heyra og ég verð að segja að það var dásamleg tilfinning að það var í raun einhver sem þekkti mig. Ég man að ég ólst upp við það. Þetta var áður, ég sjálf féll. Ég hef alltaf passað hunda fyrir aðra áður líka. Síðustu tvö árin hef ég hugsað meira og meira um hversu gott það gæti verið að eiga hund. Einn sem vill að ég sé móðir og fái félagsskap og veit vel hvað það gerir við heilsu mína og sál. Það er svo mikil lækning fyrir sálina og vellíðan mína þegar ég passa hund. Og svo kemst ég líka út á hverjum degi. Mér finnst ekki gaman að fara ein í göngutúra. Það er svo einmanalegt. Ég vil heimsækja fjölskylduna án þess að þurfa að vera kvíðin og ég vil vera á samkomum eins og skírnum, fermingum, brúðkaupum, afmælum, jólahátíðum og fara í ferðir sem ég er beðin um. Og ég vil hafa efni á læknisheimsóknum, sérfræðingum, augnlækni, hugsanlega gleraugu, tannlækni. Ég vil geta keypt allan hollan mat, eins og fisk, hvítt kjöt, ávexti, grænmeti o.s.frv. o.s.frv. Of dýrt fyrir okkur, sem búum ein í Noregi! Ég borga næstum jafn mikið í leigu fyrir litlu íbúðina mína, samanborið við fjölskyldu sem á sína íbúð og borgar bæði lán og leigu! Noregur er ríkur, en íbúarnir eru því miður fátækir! Margar og langar raðir fyrir framan matarúthlutun í stærri borgunum. Ég hef oft klárast matur, hreinlætisvörur og lyf, því því miður eru ekki nægir peningar. Ég man ekki hvenær ég fékk síðast jólamat eða neitt um páskana eða á öðrum hátíðum! Ég valdi að vera heima um jólin allt að 5 sinnum, því mig vantaði alltaf jólagjafir handa einhverjum. Og það var alltaf sárt. Enginn í fjölskyldunni minni veit þetta. Ég sagði að ég hefði verið beðin um að fara. Ég hef aldrei getað farið á slíkar matarúthlutun, því mér líður eins og ég sé betlari og er einskis virði sem manneskja og líka vegna þess að þegar ég var að alast upp hafði ég aldrei neinn sem kenndi mér að ég gæti beðið um hluti. Ég lærði að maður ætti aldrei að biðja aðra um að fá sér mat, drykk eða epli, því það var betl. Og það er ennþá svo djúpt í mér, svo ég get ekki höndlað það. Ég var mjög einmana sem barn. Ég hafði engan til að leika við fyrr en við fluttum og ég var 10 ára. Mamma og pabbi elskuðu mig, en þau voru ung og fáfróð. Þau voru dugleg að vinna, sem skilaði sér auðvitað að lokum. Þau voru fjárhagslega traust og það hjálpaði mér og bræðrum mínum og börnum okkar aftur og nú barnabarnabörnum mikið. Ég fékk það sem ég vildi og miklu meira. Og ég er svo þakklát fyrir það! En það kenndi mér ekki að skilja tilfinningar eða hvað lífið í raun er og hvað maður getur gert til að hafa trú á sjálfum sér og vera ánægður með sjálfan sig. Ég man næstum ekkert eftir lífi mínu áður en ég varð 10 ára.

Hvorki bekkjarfélagar, kennarar né börnin í leikskólunum né starfsfólkið. Frá og með 4. bekk man ég meira. Var útilokuð, lagð í einelti og gert grín að mér. Vegna þess að ég var einangruð og mjög feimin. Ef aðrir hafa ekki refsað mér, þá hef ég gert það sjálf, ómeðvitað! Í dag, 57 ára gömul, hef ég kynnst sjálfri mér og hef velt mikið fyrir mér og umhverfinu í kringum mig og sett saman hluta af púsluspilinu mínu. Ég hef líka byrjað á einkaævisögu, sem þegar ég les hana er eins og ég hafi ekki skrifað hana. Ég hef hugsað aðeins um, hvað ef mér tekst að skrifa bók, að gefa hana út? Að vinna sér inn peninga. Þegar börnin mín voru lítil vildi ég skrifa ævintýrabók. Ég elskaði að lesa ævintýri og syngja með börnunum mínum. Og ég myndi elska að gera það með barnabörnunum mínum líka. Tvær stelpur, 1 1/2 árs og 2 1/2 árs. Ég verð að segja að ég fór hægt og rólega að vonast eftir betra lífi eftir að ég varð amma. En.. nú var margt hér. Ég veit ekki hvað ég á að geyma hér og hvað ég á að taka með mér? Allt í lagi. Ef ég eyði öllu hérna núna, þá veit ég að ég mun aldrei fara aftur hingað.

Þetta gerir mér kleift að hefja nýtt líf með góðri heilsu, vera til staðar fyrir börnin mín og barnabörn, foreldra mína, bræður mína, frænkur, frændur og geta haft samband við besta vin í heimi, sem ég átti einu sinni, sem ég brást og sem ég sakna mjög mikið. Allir hafa séð mig kannski 2__3 sinnum á ári. Stundum hefur það verið meira en ár. Foreldrar mínir misstu mig í mörg ár. Ég veit að þau hafa grátið og ég líka. Ég hef alltaf átt í erfiðleikum með hræðilega slæma samvisku gagnvart öllum öðrum. Ég hef lokað mig inni og alla aðra úti, úr lífi mínu, síðan fyrir um 12 árum! Það er svo sorglegt að maður VERÐUR að hafa peninga til að geta náð sér. Maður verður að hafa peninga til að fá hjálp til að finna greiningar á því hvað er að manni. Það er svo sorglegt að peningar skipta allt, þegar það á alls ekki að vera þannig!. Ef einhver vill hjálpa mér, þá verð ég mjög þakklát! Jafnvel þótt ég finni nú fyrir vandræðum og niðurlægingu gagnvart sjálfri mér, þá spyr ég í fyrsta skipti á ævinni: Viltu/viltu hjálpa mér? Með kveðju, Heidi