Halló. Mig langar mjög til að skrá mig á námskeið, til að læra kraft birtingarmyndarinnar

Lögmálið um aðdráttarafl

Þekkja hindranir mínar. Sjálfslækning. Langar að flytja nær börnunum mínum, sem búa úti á landi. Það er svo rólegt og friðsælt þar miðað við hér. Ég á 2 dætur og son, sem ég elska meira en allt á jörðinni! Þau hafa haldið því mikið fram að ég þurfi að komast burt frá þar sem ég bý núna, því hér er ekki öruggt og ég get ekki séð um barnabörnin mín hér. Og ég skil það mjög vel og virði það fullkomlega! Svo ég sé eftir þeim heima hjá þeim. Njóttu okkar þá 😊.

Ég vil vera glöð og sterk og geta hjálpað ástvinum mínum með ýmislegt og líka fólk sem glímir við hugsanir, kvíða, reiði, fíkn en getur ekki farið út um dyrnar eða talað við heilbrigðisstarfsfólk eða aðrar stofnanir sem þeir vilja hafa samband við, en geta ekki. Ég get verið sá sem hjálpar í svona erfiðum og viðkvæmum aðstæðum. Og án þess að þurfa að borga. Hef áður hjálpað fólki með mismunandi hluti. Hef keypt mat handa einhverjum líka, án þess að biðja um neitt í staðinn. Ég man að það gaf mér góða og hlýja tilfinningu og þakklæti. Aðrir sem fólk leit niður á, ég heilsaði þeim og gat líka komið af stað spjalli. Ef ég átti peninga á mér gaf ég alltaf krónu. Eitthvað sem ég hef aldrei gleymt var þegar ég heyrði að þegar einhver var að tala um mig og man ekki eða vissi ekki hvað ég heiti þá útskýrðu þeir þetta svona: Hún sem brosir alltaf svo fallega og heilsar alltaf. Ó hana já, gæti fólk sagt þá. Það var svo átakanlegt að heyra og ég verð að segja að það var yndisleg tilfinning að einhver þekkti mig í raun og veru. Ég man að ég ólst upp við það. Þetta var áður, ég fór sjálfur undir. Hef alltaf séð um hunda fyrir aðra áður. Undanfarin 2 ár hef ég hugsað meira og meira um hvernig það gæti verið svona huggulegt með hund. Einhver sem vill mig sem mömmu og ég höfum félagsskap og veit vel hvað það gerir heilsu og sálarlífi. Það er þvílíkt lyf fyrir sálina og líðan mína þegar ég passa hund. Og svo fer ég líka út á hverjum degi. Hefur ekki gaman af því að fara einn í ferðalög. Það er svo einmanalegt. Mig langar að heimsækja fjölskylduna, án þess að þurfa að vera með kvíða og ég vil taka þátt í samkomum eins og skírnum, fermingar, brúðkaupum, afmæli, jólahaldi og fara í ferðir, sem ég er beðin um að gera og ég vil hafa efni á læknatímar, sérfræðingar, augnlæknir, hugsanlega gleraugu, tannlæknir. Langar að geta keypt alls kyns hollan mat eins og fisk, hvítt kjöt, ávexti, grænmeti etc etc...of dýrt fyrir okkur sem búum ein í Noregi! Ég borga nánast sömu upphæð í leigu fyrir litlu íbúðina mína, miðað við fjölskyldu sem á íbúðina sína og borgar bæði lánið og leiguna! Noregur er ríkur en íbúarnir eru því miður fátækir! Margar og langar biðraðir fyrir framan matardreifingar í stærri borgunum. Ég hef oft verið uppiskroppa með bæði mat, hreinlætisvörur og lyf, því peningar duga því miður ekki. Man ekki hvenær ég var síðast með jólamat eða eitthvað um páskana eða á öðrum hátíðum! Ég valdi að vera heima um jólin allt að 5 sinnum, því mig vantaði alltaf jólagjafir handa einhverjum. Og það var alltaf sárt. Enginn í fjölskyldunni minni veit þetta. Ég sagðist hafa verið spurð í burtu að ég hafi aldrei getað farið í svona matarsendingar, því mér líður eins og betlara og einskis virði sem manneskja og líka vegna þess að ég var að alast upp hafði aldrei neinn sem kenndi mér að ég gæti spurt um. hlutir. Lærði að þú ættir aldrei að biðja aðra um mat, drykk eða epli, því það var betl. Og það er enn svo djúpt í mér að ég get það ekki. Ég var mjög einmana sem barn. Hefði engan til að leika við fyrr en við fluttum og ég var 10 ára. Mamma og pabbi voru hrifin af mér, en ung og fáfróð. Þeir voru dugnaðarforkarnir, sem skilaði sér auðvitað miklu á eftir. Þau voru traust fjárhagslega og það hjálpaði bæði mér og bræðrum mínum og börnum okkar aftur og núna barnabarnabörnunum auðvitað mikið. Ég fékk það sem ég vildi og margt fleira. Og ég er svo þakklát fyrir það! En það kenndi mér ekki að skilja tilfinningar eða hvað lífið er í raun og veru og hvað þú getur gert til að hafa trú á sjálfum þér og vera ánægður með sjálfan þig. Ég man nánast ekkert úr lífi mínu frá því ég var 10 ára.

Hvorki samnemendur, kennarar né börnin í leikskólunum né starfsfólkið. Upp úr 4. bekk man ég meira. Var bannaður, lagður í einelti og hlegið að. Vegna þess að ég var afturkölluð og mjög feimin. Ef enginn annar hefur refsað mér, þá hef ég gert það sjálfur, ómeðvitað! Í dag, 57 ára að aldri, hef ég kynnst sjálfri mér og hef velt mér mikið fyrir mér og umhverfinu í kringum mig og sett saman hluta af púslinu mínu. Ég hef líka byrjað á einkaævisögu, eins og þegar ég les hana er eins og ég hafi ekki skrifað hana. Hef hugsað svolítið um, hvað ef mér tekst að skrifa bók, að gefa hana út? Græða peninga. Þegar börnin mín voru lítil langaði mig að skrifa ævintýrabók. Elskaði að lesa ævintýri til að syngja með börnunum mínum. Og ég myndi elska að gera það með barnabörnunum mínum líka. 2 stúlkur 1 1/2 árs og 2 1/2 árs. Ég verð að segja að ég fór hægt og rólega að vonast eftir betra lífi eftir að ég varð amma. En.. nú var margt hérna. Veistu ekki hvað ég á að geyma hér og hvað á að taka með? Allt í lagi. Ef ég eyði öllu hérna núna þá veit ég að ég mun aldrei fara inn hér aftur.

Þetta gerir mér kleift að hefja nýtt líf við góða heilsu, vera til staðar fyrir börnin mín og barnabörn, foreldra mína, bræður mína, frænkur, systkinabörn og geta haft samband við besta vin heimsins, sem ég átti einu sinni, sem ég mistókst og sem ég sakna mjög mikið. Allir, hafa séð mig kannski 2__3 sinnum á ári. Stundum hefur liðið meira en ár. Foreldrar mínir misstu mig í mörg ár. Ég veit að þeir hafa grátið og ég líka. Var alltaf að glíma við hræðilega slæma samvisku gagnvart öllum öðrum. Ég hef lokað mig inni og alla aðra úti, af lífi mínu, síðan fyrir um 12 árum! Það er svo leiðinlegt að maður VERÐUR að eiga pening til að geta orðið hress. Verður að eiga peninga til að fá hjálp við að finna greiningar á því hvað er að manni. Það er svo leiðinlegt að peningar þýða allt, þegar það á alls ekki að vera svona Ef einhver vill hjálpa mér, þá verð ég mjög þakklátur! Þrátt fyrir að ég sé núna skammaður og niðurlægður af sjálfum mér spyr ég í fyrsta skipti á ævinni: Viljið þið/þið hjálpa mér? osfrv Heiða