Halló

Ég heiti Vicky og er núna 21 árs.

Því miður átti ég ekki auðveldustu söguna og ég er svo sannarlega ekki sú eina.

14 ára, eftir nokkra áföll og reynslu, var ég tekin í umsjá Æskulýðsskrifstofunnar og bjó síðan í visthópi í nokkur ár.

Stuttu eftir að ég flutti inn gjörbreyttist líf mitt því ég varð allt í einu geðveik eftir allt sem hafði gerst.

Ég kom í fyrsta skipti á barna- og unglingageðdeild og sýndi fyrstu frávikin.

Því miður fór ég að meiða mig og vissi ekki lengur hvað ég ætti að gera við allar hugsanir mínar, tilfinningar og reiði.

Eftir nokkurn tíma hófust losunarflog

Flog og annað, þess vegna þurfti ég að eyða miklum tíma á heilsugæslustöðvum og sjúkrahúsum.

Svo þá gat ég ekki lifað lífi mínu eins og annað ungt fólk á mínum aldri og þurfti að reiða mig mikið á hjálp.

Á einhverjum tímapunkti þurfti ég að taka lyf og það varð krónískt.

Á þeim tíma var ég ekki með neitt af þessu eða hvað þetta þýddi allt fyrir mig því þetta var allt of mikið fyrir mig.

Eftir nokkrar vikur kom greiningin á áfallastreituröskun inn í líf mitt.

Margir halda nú að geðheilsan sé ekki slæm, en nei, það er ekki satt, veikindin hafa tekið jafnmikinn lífskraft og vilja frá mér eins og einhver sem er með krabbamein og þarf að fara í langa lyfjameðferð því áfallastreituröskun krefst mikils tíma, mikla meðferð og umfram allt mikla athygli.

Því miður hefur sjúkdómurinn ekki verið rannsakaður svo mikið og í nútímasamfélagi er allt gert lítið úr.

Maður fær að heyra svona hluti, þetta er bara sálfræðilegt og maður á ekki að haga sér svona, en því miður eru flestir ekki einu sinni meðvitaðir um hvað þetta gerir mann í raun og veru.

En það tók af mér mikið af lífsþrótti og lífsgleði sem ég þarf nú að berjast á móti.

Síðan 2022 bý ég ekki lengur með unglingahjálp heldur einn.

Vegna þess að verndað pláss tapaðist varð ég aftur fyrir miklum áföllum sem settu nokkrar hindranir í veg fyrir að ég gat ekki unnið eða farið í skóla í nokkra mánuði vegna hættu á að eitthvað kæmi fyrir mig eða mig aftur var of mikill fá bakslag.

Ég er á frekar góðri leið núna en veikindin setja samt margar hindranir í vegi mínum sem ég get ekki yfirstigið sjálfur.

Ég er núna að taka lyf og hef farið í nokkrar meðferðir og sjúkrahúsdvöl og vil gjarnan finna góða leið fram á við, en það er ekki hægt á eigin spýtur.

Persónulega ákvað ég að ég vildi ekki taka fleiri lyf vegna þess að það voru aukaverkanir og þess vegna datt mér í hug að eignast hund.

Ég er að eðlisfari afturhaldssöm manneskja og hef gaman af samskiptum við dýr.

Auðvitað hefur margt gerst og batnað á undanförnum árum en veikindin eru enn til staðar og því miður hverfa köstin ekki enn, sem er samt afskaplega slæmt fyrir mig því ég myndi vilja lifa lífi mínu eins og allir aðrir á mínum aldri sem er heilbrigður eru .

Eftir nokkrar rannsóknir datt mér í hug að ég myndi vilja eignast aðstoðarhund við áfallastreituröskun og vonast til að geta tekið stökkið aftur út í eðlilegt líf með færri einkennum.

Mér er ljóst að veikindin hverfa ekki alveg en hundurinn yrði mér gífurleg hjálp, sérstaklega núna þar sem ég bý ein og enginn tekur eftir því ef eitthvað gerist.

Hann getur séð hvenær þetta er að gerast og í neyðartilvikum getur hann jafnvel komið með lyf eða róað mig og einfaldlega veitt mér öryggi sem enginn annar getur veitt mér.

Hann getur gert margt annað sem vonandi hjálpar mér að vinna bug á veikindum mínum eða hamla mér aðeins þannig að ég geti lifað eðlilegu hversdagslífi eins og annað fólk á mínum aldri.

Hundurinn fær þá að fara á staði þar sem enginn annar getur farið og ef ég er heppinn jafnvel á sjúkrahús eða markaði samkvæmt lögum.

Næstum eins og leiðsöguhundur eða álíka.

Þannig að ég væri mjög ánægður með hvert sent og hverja evru sem hægt er að gefa og hjálpa mér að ná markmiði mínu.

Það ætti ekki að vera að betla, en ég væri mjög háð því því sem nemi og nemandi hefur þú því miður ekki góðar tekjur til að gera eitthvað slíkt mögulegt.

Og næstum enginn getur safnað peningunum sjálfur, en það væri mjög mikilvægt fyrir framtíð mína og innilokun sjúkdómsins.

Því miður er þessi tegund af þjálfunar- eða hjálparhundum ekki greidd af neinu sjúkratryggingafélagi og þú verður að standa straum af kostnaði sjálfur ef þú þarft á því að halda. Því miður er þetta nánast ómögulegt og þess vegna treysta flestir á aðstoð ókunnugra .

Hingað til hefur sjóðurinn aðeins staðið undir kostnaði vegna blinds hunds, sem þarf að greiða alfarið úr eigin sjóði, sem er því miður ekki hægt fyrir mig sem nemanda og nema.

Fyrir mig væri það síðasti kosturinn án frekari lyfja og annarra ráðstafana.

Ég væri svo þakklát fyrir alla hjálp og hverja krónu!

Bestu kveðjur