Halló

Ég heiti Vicky og er 21 árs núna.

Því miður hef ég ekki átt auðveldasta söguna til að fara í gegnum, og ég er viss um að ég er ekki sá eini.

Fjórtán ára gömul, eftir nokkrar áföll, var ég tekin í umsjá Ungmennaverndarstofnunarinnar og bjó síðan í búsetuhópi í nokkur ár.

Stuttu eftir að ég flutti þangað breyttist líf mitt um 180 gráður því ég varð skyndilega geðveikur eftir allt sem hafði gerst.

Ég var lögð inn á barna- og unglingageðdeild í fyrsta skipti og fór að sýna merki um frávik.

Því miður fór ég að meiða sjálfa mig og vissi ekki lengur hvað ég ætti að gera við allar hugsanir mínar, tilfinningar og reiði.

Eftir nokkurn tíma komu upp klofningsflog

Flog og annað, sem þýddi að ég þurfti að eyða miklum tíma á heilsugæslustöðvum og sjúkrahúsum.

Svo, jafnvel þá, gat ég ekki lifað lífi mínu eins og annað ungt fólk á mínum aldri og var háð mikilli hjálp.

Á einhverjum tímapunkti þurfti ég að taka lyf og það varð langvinnur.

Á þeim tíma vissi ég ekki hvað allt þetta þýddi fyrir mig því þetta var allt of mikið fyrir mig.

Eftir nokkrar vikur greindist ég með áfallastreituröskun.

Margir halda líklega að sálfræðilega sé þetta ekki svo slæmt, en nei, það er ekki rétt. Sjúkdómurinn hefur tekið frá mér jafn mikinn lífsþrótt og viljastyrk og hjá þeim sem eru með krabbamein og þurfa að gangast undir langvarandi krabbameinslyfjameðferð, því áfallastreituröskun krefst mikils tíma, mikillar meðferðar og umfram allt mikillar athygli.

Því miður hefur sjúkdómurinn ekki verið mikið rannsakaður og í nútímasamfélagi er allt gert lítið úr.

Maður heyrir hluti eins og þetta sé „bara“ sálfræðilegt og maður ætti ekki að gera svona mikið úr þessu, en hvað þetta gerir í raun og veru við mann er eitthvað sem flestir gera sér því miður enn ekki grein fyrir.

En það hefur tekið frá mér mikinn lífsþrótt og gleði í lífinu, sem ég þarf nú að berjast við að endurheimta.

Frá árinu 2022 bý ég ekki lengur í velferðarkerfi fyrir ungmenni heldur ein.

Tap á verndaða rýminu olli mér einnig mörgum bakslögum sem settu hindranir í veg fyrir mig. Ég gat ekki unnið eða farið í skóla í nokkra mánuði vegna þess að hættan á að eitthvað gerðist hjá mér eða að ég fengi bakslag var of mikil.

Ég er núna á nokkuð góðri leið, en veikindin setja samt margar hindranir í vegi minn sem ég get ekki yfirstigið sjálf.

Ég tek núna lyf og hef farið í nokkrar meðferðir og dvalið á heilsugæslustöðvum og sjúkrahúsum og vil gjarnan finna góða leið áfram, þó það sé ekki mögulegt upp á eigin spýtur.

Persónulega ákvað ég að taka ekki fleiri lyf því aukaverkanirnar eru ekki óverulegar og þess vegna fékk ég þá hugmynd að fá mér hund.

Ég er að eðlisfari einangraður einstaklingur og hef gaman af samskiptum við dýr.

Auðvitað hefur margt gerst og batnað á síðustu árum en veikindin eru ennþá til staðar og því miður hverfa köstin ekki ennþá, sem er samt afar slæmt fyrir mig því ég vildi gjarnan lifa lífinu eins og allir aðrir á mínum aldri sem eru heilbrigðir.

Eftir smá rannsóknarvinnu fékk ég þá hugmynd að ég vildi gjarnan fá aðstoðarhund við áfallastreituröskun og vona að það muni hjálpa mér að komast aftur í eðlilegt líf með færri einkennum.

Ég veit að veikindin munu ekki hverfa alveg, en hundur væri mér mikil hjálp, sérstaklega núna þegar ég bý ein og enginn tekur eftir því ef eitthvað gerist.

Hann getur tekið eftir því þegar það gerist og í neyðartilvikum jafnvel fært mér lyf eða róað mig niður og einfaldlega gefið mér öryggi sem enginn annar getur veitt mér.

Hann getur gert margt annað sem vonandi mun hjálpa mér að sigrast á veikindum mínum eða halda þeim að einhverju leyti í skefjum svo ég geti lifað eðlilegu daglegu lífi eins og annað fólk á mínum aldri.

Hundurinn fær þá að fara á staði sem enginn annar má fara á og, ef ég er heppinn, jafnvel á sjúkrahús eða markaði, samkvæmt lögum.

Eins og blindrahundur eða eitthvað álíka.

Ég yrði mjög ánægð með hverja krónu og evru sem hægt er að gefa og sem hjálpar mér að ná markmiði mínu.

Þetta er ekki ætlað sem betl, en ég væri virkilega háður þessu því að sem lærlingur og námsmaður hefur maður því miður ekki nógu góðar tekjur til að gera eitthvað svona mögulegt.

Og næstum enginn getur safnað peningunum saman sjálfur, en það væri gríðarlega mikilvægt fyrir framtíð mína og til að hefta útbreiðslu sjúkdómsins.

Því miður er þessi tegund af þjálfunar- eða aðstoðarhundi ekki tryggð af neinum sjúkratryggingum og þú verður að greiða kostnaðinn sjálfur ef þú þarft á því að halda. Sem er því miður næstum ómögulegt og þess vegna þurfa flestir að reiða sig á hjálp frá ókunnugum.

Hingað til hefur sjúkratryggingin aðeins greitt kostnað vegna eins blinds hunds; allir aðrir aðstoðarhundar þurfa að greiðast að fullu úr eigin vasa, sem er því miður ekki mögulegt fyrir mig sem nemanda og starfsnema.

Fyrir mig væri þetta hins vegar síðasti kosturinn án frekari lyfja og annarra aðgerða.

Ég væri svo þakklát fyrir alla hjálp og hverja krónu!

Með bestu kveðjum