Dugo sam razmišljao da li da ovdje tražim podršku jer je očito da su mnogi donatori ovdje o većim tragedijama i problemima od mene. Međutim, na to sam se odlučio kada sam prestao vidjeti svjetlo na kraju tunela.

Upao sam u velike dugove zbog djevojke (nismo više zajedno) i vlastite gluposti.

Upoznao sam je na internetu, brzo smo se pomirili i bili smo par. Bio sam super sretan jer mi je ona bila prva djevojka a znate kako je...zaljubljena osoba pa samim time jako povjerljiva, zaslijepljena...činilo mi se da sam najsretnija osoba na svijetu. Napokon sam imao vlastitu obitelj... moj najveći, životni san za mnogo, mnogo godina. Nakon nekoliko godina zajedničkog života, uvjerila me da uzmem kredit za auto za auto za nju. Nema kreditnu sposobnost jer u to vrijeme nije radila, ali je obećala da će otplaćivati ​​500+ (državna sredstva za one koji imaju dijete) rata (imala je dijete iz prethodne veze), a također čim bude imala auto, brzo će naći posao. pristala sam. Kad je auto stigao, došla je na ideju da otvori malu trgovinu s kućnom kemijom. Dugo me je pokušavala nagovoriti, a ja sam se suzdržao jer ne znam ništa o vođenju trgovine i tome slično. Rekla je da će se ona pobrinuti za sve što se tiče dućana i računovodstva jer za to ima znanja i iskustva. Ponovno sam joj povjerovao i imali smo dućan. Bio sam sretan što imamo nešto svoje, svoj posao... naravno digao sam još jedan kredit da ga otvorim. Veselje nije dugo trajalo. Prvi šok doživio sam kada su me iz banke obavijestili da mi zbog neplaćanja rata za auto raskidaju ugovor i preuzimaju auto. Djevojka mi se ispričavala, plakala da je ona kriva jer zapravo nije platila, ali nije mi htjela reći da mora potrošiti novac na nešto drugo i da joj je žao što je od mene krila podatke iz banke. Volio sam je i vjerovao da je sve to loša sreća, ali da ćemo se snaći. Vjerovao sam da će se kredit riješiti sam od sebe jer je auto kupljen za veći iznos od kredita i da će se sam isplatiti. Ispostavilo se da sam jako pogriješio jer ga je procjenitelj zaposlen u banci procijenio na manje od 1/3 tržišne vrijednosti. Ispostavilo se da je procjenitelj pronašao puno vanjskih nedostataka na automobilu (i vrlo općenito unutarnjih) pa je smanjio vrijednost. Dodatno, nije uzeo u obzir punu opremljenost automobila, što je također snizilo vrijednost. Puno je zanimljivije kada se usporedi izvještaj procjenitelja sa zapisnikom koji je sačinjen kada je službenica banke preuzela auto od mene. U izvješću su prikazana mnoga oštećenja na automobilu, ali ih u trenutku potpisivanja protokola nije bilo niti ih nema. Šlag na torti je stanje brojača kilometara uneseno u protokol i izvješće. Vrlo je različit, što znači da ga je netko vozio od trenutka kada sam auto predao banci pa dok procjenitelj nije došao do njega. Moje žalbe banci bile su uzaludne, a nisam našao odvjetnika koji bi mi mogao pomoći. Svi su dali ostavku kad su čuli ime banke. Bio sam shrvan. Kasnije su se dogodile još gore stvari... trgovina nije išla baš najbolje. Još jedan udarac od djevojke... uzela je robu, potpisala ugovore ali nije platila. Još jednom je sve sakrila od mene, a ja sam prekasno shvatio. Unatoč trenutnom zatvaranju trgovine, na njoj su ostali dugovi. Nisam ih mogao vratiti, au mnogim slučajevima nisam ni znao za dug prema ovoj ili onoj tvrtki. Saznao sam za takve stvari već u fazi ovrhovoditelja. Odvjetnici su digli ruke "postojala je presumpcija punomoći pa je sve na vama". Došlo je do toga da sam s novcem koji mi je sudski ovršitelj ostavio imao izbor ili podmiriti ostale obveze koje sam do tada normalno podmirivao ili nešto jesti i živjeti. To je očito u konačnici dovelo do eskalacije daljnjih ovrha ovršenika. Danas imam 41 godinu i nemam apsolutno ništa...Ne vidim svoju budućnost...iako radim iste kamate na dugove i ovrhe i sve to...prevazilazi moje financijske mogućnosti i znam da to nisam u stanju sama otplaćivati ​​do kraja života. Životni san je otišao u nepovrat. Živim u tim dugovima već 8 godina i nikad ne znam hoće li iznenada iskrsnuti nešto drugo, neki drugi dug koji je moj bivši stvorio i skrivao od mene. Taj strah je pojačan činjenicom da i godinama nakon zatvaranja dućana nešto zapravo izlazi...ukratko, moj bivši je otišao u zatvor jer ljudi nisu dobili stvari koje su platili na aukcijskim portalima...a prodaja se odvijala kao da sam ih ja prodavao. Onda sam na sudskim raspravama saznao da me još uvijek ševi kad je bila sa mnom. Plaćat ću svoj san da budem u vezi, da budem voljena do kraja života... Ne znam koje fotografije da dodam ovdje, ili nešto nedostaje. Javite mi ako netko želi znati više.

Długo myślałem nad tym czy poprosić tutaj o wsparcie skoro widać że wiele zrzutek tutaj dotyczy większych tragedii i problemów niż ja. Postanowiłem jednak to zrobić w momentencie w którym przestałem widzieć światło w tunelu.

Popadłem w ogromne długi za sprawą mojej dziewczyny (już nie jesteśmy razem) i własnej głupoty.

Poznałem ją przez Internet, szybko zaiskrzyło między nami i byliśmy parą. Byłem mega szczęśliwy bo była to moja pierwsza dziewczyna i wiadomo jak to jest… człowiek zakochany iw związku z tym bardzo ufny, zaślepiony… wydawało mi się że jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Wreszcie miałem swoją własną rodzinę… moje największe, życiowe, marzenie od wielu, wielu lat. Po paru latach bycia razem namówiła mnie bym wziął kredyt samochodowy na auto dla niej. Ona nie ma zdolności kredytowej bo w tym momentencie nie pracowała ale obiecała że ona będzie spłacać raty z 500+ (posiadała dziecko z poprzedniego związku) ai też jak tylko będzie mieć auto to pracę szybko znajdzie. Zgodziłem się. Gdy pojawiło się już auto wpadła na pomysł byśmy otworzyli mały sklepik z chemią gospodarstwa domowego. Długo mnie namawiała a ja byłem oporny bo na prowadzeniu sklepu i tych tematach to się nie znam. Powiedziała że wszystkim się zajmie jeżeli chodzi o sklep i księgowość bo ma w tym wiedzę i doświadczenie. Znowu jej uwierzyłem i mieliśmy sklep. Cieszyłem się że mamy coś własnego, własny biznes… oczywiście na jego otwarcie zaciągnąłem kolejny kredyt. Radość nie trwała długo. Pierwszy szok doznałem gdy bank poinformował mnie że z powodu nie płacenia rat za auto wypowiada mi umowę i przejmuje auto. Dziewczyna mnie przeprosiła, płakała że owszem to jej wina bo faktycznie nie płaciła a nie chciała mi mówić że musiała te pieniądze wydać na coś innego i że przeprasza że ukrywała przede mną informacje z banku. Kochałem ją i uwierzyłem że to wszystko pech ale że damy sobie radę. Wierzyłem że kredyt „sam” się załatwi bo auto kupione było za większą kwotę niż kredyt i że samo się spłaci. Okazało się że jestem w wielkim błędzie bo zostało wycenione przez rzeczoznawcę zatrudnionego przez bank na mniej niż 1/3 rynkowej wartości. Okazuje się że rzeczoznawca doszukał się dużej ilości zewnętrznych wad auta (oraz bardzo ogólnikowych wewnętrznych) więc obniżył wartość. Dodatkowo nie uwzględnił pełnego wyposażenia auta co też obniżyło wartość. Dużo ciekawiej jest gdy porównać raport rzeczoznawcy z protokołem jaki został sporządzony przy odbieraniu ode mnie auta przez pracownika banku. Wiele uszkodzeń auta widnieje w raporcie ale nie było ich w momentencie podpisywania protokołu i nie ma ich tam. Wisienką na torcie jest stan licznika wpisany w protokole iw raporcie. Jest mocno różny co oznacza że ktoś od momentu przekazania przeze mnie auta bankowi do momentu gdy zabrał się za nie rzeczoznawca to nim jeździł. Na nic były moje reklamacje w banku, nie znalazłem też prawnika który by mi pomógł. Wszyscy słysząc nazwę banku rezygnowali. Byłem załamany. Jeszcze gorsze nastąpiło później… sklep nie miał się za dobrze. Kolejny cios od dziewczyny… brała towary, podpisywała umowy ale nie płaciła. Kolejny raz wszystko ukrywała przede mną a ja za późno się zorientowałem. Mimo natychmiastowego zamknięcia sklepu były na nim długi. Nie byłem w stanie tego spłacić jak i też w wielu przypadkach nawet nie wiedziałem o zadłużeniu u tej czy innej firmy. O takich rzeczach dowiedziałem się już na etapie komorniczym. Prawnicy rozkładali ręce mówiąc „było domniemanie pełnomocnictwa więc wszystko jest na twojej głowie”. Doszło do tego że z pieniędzy które mi zostawiał komornik miałem do wyboru albo spłacać inne zobowiązania które do tej pory normalnie spłacałem albo mieć za co jeść, żyć. To w oczywisty sposób ostatecznie doprowadziło do eskalacji komorników kolejnych egzekucji.

Dziś mam 41 lat i nie mam kompletnie nic… nie widzę swojej przyszłości… choć pracuję to samo oprocentowanie długów i opłaty egzekucyjne i to wszystko… to przewyższa moje zdolności finansowe i wiem że nie jestem w stanie sam tego spłacić do końca życia. Wg informacji z mojego banke na ten moment suma kwot wynikających z zajęć egzekucyjnych na moim koncie bankowym wynosi ponad 220000zł. Życiowe marzenie poszło do kosza. 8 lat żyje w tych długach i nigdy nie wiem czy nagle coś jeszcze nie wyskoczy, jakiś inny dług który wygenerowała moja była i ukryła to przede mną. Strach ten potęguje fakt że nawet po latach od zamknięcia sklepu coś faktycznie wychodzi… mówiąc w skrócie moja była trafiła do więzienia za to że ludzie nie dostawali rzeczy za które u niej płacili na portalach aukcyjnych…. a sprzedaż odbywała się jako że niby ja to sprzedaje. Wtedy też, przy okazji rozpraw sądowych dowiedziałem się że gdy była ze mną to i tak przyprawiała mi rogi. Do końca życia będę płacił za moje marzenie bycia w związku, bycia kochanym…

Nie wiem jakie zdjęcia tu dodać, czy czegoś brakuje. Proszę o informację jak ktoś chciał by wiedzieć więcej.