Estimada señora/señor,

Permítanme compartir a miña historia con vostedes, que comezou hai oito anos e que me cambiou a vida por completo desde entón. Enfermei gravemente dun día para outro. O que para os demais é natural (comer, traballar, as alegrías da vida cotiá) converteuse nun soño inalcanzable para min.

Unha dor constante e insoportable aparecíame nun punto do abdome, coma se sufrise constantemente cólicas intestinais. Ás veces só a podo aliviar cunha forte presión; así é como paso todos os días. Comer non é unha alegría para min, senón un tormento: case non podo comer e teño dificultades para manter o meu peso. Tiven que eliminar case todo da miña dieta, pero mesmo os poucos alimentos que teoricamente podería comer me causan dor.

Nos últimos anos, fixen todo o posible para atopar a causa da miña enfermidade. Visitei innumerables médicos por todo o país, probei tratamentos tradicionais e alternativos e sometinme a tres cirurxías, pero sigo no mesmo sitio. O diagnóstico, que foi difícil de determinar, é que, entre outras cousas, os nervios dos meus intestinos non funcionan correctamente. Falan só dunha opción: unha estoma, pero non hai garantía de que sexa realmente unha solución.

A enfermidade arruinou non só o meu corpo, senón toda a miña vida. Non só perdín o meu traballo, senón tamén un soño: ser nai. Debido á enfermidade, isto non foi posible ata agora, aínda que era o meu maior desexo. Aínda tería unha oportunidade se me puidese recuperar rapidamente, pero necesito axuda médica para isto, que actualmente non podo pagar.

O meu matrimonio tamén se desfixo. Ao principio, a miña familia e o meu marido estiveron ao meu carón, crendo que me recuperaría. Pero co paso dos anos, a esperanza esvaeceuse e hoxe estou soa coa miña dor. Vivo nunha relación vulnerable que me consume non só físicamente, senón tamén mentalmente.

Pero iso non é o que son. Basicamente, son unha muller alegre e con humor á que lle encanta vivir, que loita, que nunca se rende. Pero agora sinto que xa non podo seguir soa. Non quero vivir así, non quero aceptar que a dor e a impotencia definen a miña vida.

Ata agora, nunca pedín axuda. Sempre preferín dar, pero agora véxome obrigada a recorrer a vós. Sigo crendo que hai un médico, un tratamento que me pode axudar. Pero para conseguilo, necesito apoio.

Por favor, se podes, axúdame a continuar a loita e ter a oportunidade dunha vida normal. Expreso a miña máis profunda gratitude por calquera apoio.

Con moito agarimo e grazas.