Hai moitos anos, o meu avó Pippo decidiu crear, xunto cos seus catro irmáns, un lugar que os puidese reunir a todos durante o verán, un lugar onde cada irmán vivise na súa casiña, coa súa familia, pero sen muros nin barreiras entre unha casa e outra. Imaxina cinco casas dispostas en forma de ferradura e unha gran praza onde a xente se reunía para comer, bailar e celebrar a vida.

Cando o construíron eran homes novos, pero axiña as familias creceron e os seus fillos deron a luz a outros fillos e ese lugar encheuse de maxia, amor, unión e o seu poder indescritíbel. Por iso gardo a casa de Pippo no meu corazón. Marcou a miña infancia e a da miña irmá pola súa inmensa beleza e tamén pola maxia do lugar onde é acollida, Terrasini, a tiro de pedra do mar, en paz e silencio, unha gran fortuna.

Os momentos pasados alí son os que recordo con máis nitidez porque ese lugar é amor puro e, durante moito tempo, permitiume aliviar as dores da vida.

Entón aconteceu que o meu querido avó foi ao ceo e aquela casa comezou a morrer pouco a pouco xunto con el.

Ninguén na familia estaba interesado en manter vivo ese lugar e esta casiña perde un anaco cada día que pasa, e con ela perdo un anaco do meu corazón véndoa nesas condicións.

A miña irmá e eu sentimos un forte desexo de protexer este lugar e non deixar que se converta nun montón de cascallos. Queremos coidalo, nutrilo, cultivar dentro de nós ese amor que nos transmitiu o noso avó e que está dentro de nós.

Tentamos por todos os medios frear o proceso de envellecemento da casa, pero por desgraza pasaron moitos anos e o traballo que hai que facer é estrutural. Sería necesario intervir no tellado e nos cimentos da casa debido a un grave problema de humidade. Pedimos máis dun orzamento e a cifra ronda os 20.000 euros.

Desafortunadamente, a miña irmá e eu non podemos permitirnos pagar semellante suma, a pesar dos mil sacrificios.

Nunca se me ocorrería unha recaudación de fondos porque son consciente de que hai situacións moito máis grandes e graves que esta no mundo actual. Pero non temos moita opción e quizais sexa hora de comezar a crer no amor que a xente pode transmitir.

Espero que o destino desta casa cambie.

Moita gratitude a quen contribuirá cun pequeno xesto a este gran desexo de renacemento 🌻

Mándoche tanta luz,

Alicia