Estou aquí desesperado.

Somos unha familia de agricultores co noso propio negocio, pero debido ás circunstancias mundiais e a decisións empresariais que resultaron ser ruinosas, chegamos a un camiño sen saída. Estamos en mans de cobradores de débedas despiadados que se aproveitan da nosa situación e ameázannos coa incautación dos nosos bens se non lles damos o diñeiro que esixen polas nosas débedas (mesmo sen o coñecemento dos acredores cos que tratamos directamente). Meu pai non o amosa todo pero xa non agocha a súa desesperación, non dorme, miña nai sofre por iso, xa perdeu os seus aforros, aplícase o vello dito "nunha casa onde non hai pan, todos discuten e ninguén ten razón" Vou ser pai en xaneiro e véxome sen futuro, sen forzas para loitar. É desesperante.

Pero, como todo na vida, a morte por si soa non ten solución. Neste caso, estamos a tentar vender un terreo e, unha vez que o vendemos, pagamos as débedas e desfacémonos da extorsión. Conseguimos ter futuro. Só precisamos vender o terreo. Rapidamente.

Non sei se o podemos vender mañá ou nun mes, pero nun mes será demasiado tarde. Non temos cartos para coidar a viña, para comezar a colleita, para manter o tractor... Non digo que non teñamos cartos para comer porque a horta e os animais nos están a alimentar. E non temos cartos para xestionar os cobradores de débedas que en calquera momento nos ameazan con vir recoller o equipo que necesitamos para o noso traballo, tractores e máquinas. Unha vez vendido o terreo poderemos estabilizar as cousas.

Non pido cartos que nos dean, só que os pido prestados ata que poidamos facer a venda.