Nunha pequena habitación, mal iluminada polos raios dun solpor tardío, miro as miñas mans temblorosas. Os médicos dixéronme que o tempo que me queda se mide en meses, non en anos. Xa non sinto rabia, só un desexo ardente: ver Exipto, a terra sobre a que lera dende a infancia, entre as páxinas poeirentas de libros sobre pirámides, faraóns e deuses.

Cos meus últimos aforros e a axuda dos meus amigos, logrei reservar unha viaxe curta. Cando o avión descendeu sobre o deserto e o Nilo apareceu coma unha cinta verde a través das areas douradas, os meus ollos enchíronse de bágoas. Non podía crer que o meu soño se estivese facendo realidade.

Ao día seguinte, ao solpor, estiven diante das Pirámides de Giza. O vento levaba o aroma da area e da historia. Senteime, apoiando as costas nunha pedra de miles de anos de antigüidade. Ao meu redor, os turistas estaban a facer fotos, pero eu simplemente pechei os ollos, sentindo como o tempo se estendía. Estaba alí, de pé ante a eternidade, e por un momento a enfermidade xa non importaba.

No silencio cálido do deserto, susurrei: «Agora podo marchar en paz». E sorrín, porque o meu soño se cumprira.