Íamos e levábamoslles comida e roupa aos nenos, intentábamos interactuar, xogar con eles, animalos, as cousas que podiamos permitirnos nese momento. Máis tarde, empezamos a traer moitos amigos e coñecidos a estes centros, tentamos implicarnos e axudar. Desafortunadamente, as cousas non sempre foron como esperabamos e decatámonos de que había un certo estado de ánimo entre a xente que traballaba nestes fogares de nenos que non podiamos, en ningún caso, cambiar moito.

Deime conta de que había moitos nenos da rúa na rúa, nenos que eran obrigados a pedir esmola, nenos que non sabían xogar, estaban pelexando. Tiña moitas ganas de involucrarme nas vidas destes nenos e así foi como comezou "O milagre entre os bloques". Comezamos a reunir estes nenos, a comprarlles xoguetes e a xogar. Pasei un verán enteiro xogando cos nenos entre os bloques. Ensineilles a xogar, a comportarse, comezamos a coñecernos, a interactuar, a falar de certas cousas da vida. Un verán durante o cal os nenos comezaron a formar pensamentos sobre o futuro, moitos dos nenos abandonaran a escola. Cando se achegaba setembro, propúxenlles que fósemos ao colexio, falásemos cos profesores, os matriculásemos, lles mercásemos material e comezásemos un curso escolar.