Carta de angustia

Escríboche hoxe con todo o que teño: a miña sinceridade, o meu cansazo, pero tamén a miña esperanza.

Hai unhas semanas atrás, fun vítima dun ataque violento. Teño unha fractura acetábular, con 90 días de incapacidade. Desde entón, todo se complicou. Actualmente vivo coa miña ex-parella, nunha situación difícil e inestable. Non teño vivenda propia, nin ingresos, apenas 750 euros, nin seguridade. Cada día é unha loita, estou nunha cadeira de rodas, nada é axeitado para min. Escribo esta carta como a última mensaxe nunha botella, porque preciso axuda.

A pesar de todo isto, sigo forte e manteño a fe. Son unha persoa cariñosa, sempre atenta aos demais, cun corazón cheo de proxectos. Soño cunha vida máis doce e máis xusta. Quero reconstruír, recuperarme, ofrecer un futuro máis estable á miña filla e a min mesma. Pero só, xa non podo facelo.

Necesito apoio, unha axuda, mesmo que sexa modesta. Axuda financeira ou loxística, unha ollada amable, unha man estendida... algo que me axude a respirar un pouco, a colocar as primeiras pedras dunha nova vida. Non é doado escribir estas palabras, pero é necesario.

Grazas por dedicar tempo a ler isto. Espero, no fondo, que estas palabras conmovan a alguén.

Con todo o debido respecto