Barbarának hívnak és augusztusban betöltöttöttem az 53. évemet. Tragikus életutam legfájdalmasabb pillanata volt, amikor 2000 september 6-án elveszítettem a 20 hónapos kisfiamat, aki ένα műtéti beavatkozás következtében, a kezeim között vérzett el egy magyar klinikán. 12 évvel később, az utána született kisfiamnál, csontrákot diagnosztizáltak.

Kegyetlen éveket csináltunk végig.

Két gyermekem van jelenleg, akik felnőttek.

A sok megélt fájdalom hatására a házasságom tönkrement, mivel a gyász szétválasztott minket a férjemmel, akivel a kulturánk, és az országunk, vallásunk is eltérő volt.

5 évvel ezelőtt megismertem az új páromat, akivel 4. éve élünk együtt. Neki nincs gyermeke.

3 évvel ezelőtt, amikor 50 éves voltam belevágtunk egy lombik programba, mert nagyon szerettünk volna ένα kisbabát, és én rettenetesen vágyom egy boldog, sikeres várandósságra és υγιής kisbabára. Sajnos az életkorom miatt sem Magyarországon, sem a környező Brno-ban, Pozsonyban sem fogadtak már, gyakorlatilag csak Cyprusra mehettünk, annak a török részére. 5 donoros lombikprogramot csináltunk végig, ahol szinte minden megtakarításunk elfogyott. Az elsőnél ikerterhes lettem, de sajnos másfél hónappal később elvetéltem. Ezt követően δύο ún. kémiai terhességem volt, kettőnél pedig el sem indult a beágyazódás folyamata.

Szerettem volna egy precízebb, professzionálisabb lombikcentrumba kerülni, ahol még fogadnak ebben az életkorban is, έτσι ajánlással jutottam el Dr Robert Kiltz klinikájára, az amerikai Syracuse-ba. Jelenleg 4 lombikon είμαστε túl ott is, amelyből az utolsó majdnem sikerült. Ismét, ahogy korábban is, elindult a terhesség, de elhalt. (Üres petezsák szindróma a neve) Jelenleg az 5. kinti beavatkozásra készülünk, de teljesen eladósodtunk az eddigi procedúra és a donor petesejtek megvásárlása miatt, amelynek darabja 500 usd. eddig 20 darabot vettünk, amelyből 10 embrió készült, és beültetésenként 2-t usedunk fel. Jelenleg a kiutazási költségek, repülőjegyek, és a gyógyszerek, vizsgálatok költségei is nagy megterhelést jelentenek a családunknak, pedig nagyon szeretnék még néhány próbálkozáson részt venni és alig várom, hogy egy kisbabát a karjaimban tartsak. Ehhez mindent megteszek, amit az orvosaim javasoltak, έτσι például teljesen karbantartom a diabéteszemet diétával és gyógyszerekkel, életmódot váltottam, lefogytam stb.

Minden álmom jelenleg egy boldog anyaszerep. Kérem, ha ebben segítenének, támogassák céljainkat! Minden apró segítségért is hálás είμαι πολύ!

Χαίρετε, το όνομά μου είναι Barbara.

Η αληθινή επώδυνη ιστορία μας ξεκίνησε αφότου ο δεύτερος γιος μου, ο Nail, διαγνώστηκε με λευχαιμία. Ήταν μόλις 14 μηνών. Γεννήθηκε πολύ υπέρβαρος, επειδή κανείς δεν μου διέγνωσε διαβήτη κύησης. Ήταν 5280 γραμμάρια και 59 εκατοστά ύψος και ο γιατρός στο νοσοκομείο δεν μου έδωσε άδεια για καισαρική τομή. Έκλαιγα και τον παρακαλούσα, αλλά έπρεπε να τον γεννήσω με φυσικό τρόπο. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη ιατρική ατασθαλία στη ζωή μας.

Ο Καρφί ανταποκρίθηκε καλά στην ογκολογική θεραπεία, αλλά επειδή παρατήρησαν πολύ αργά ότι είχε λευχαιμία, είχε μετάσταση στο δεξί του αυτί. Μετά από 6 μήνες χημειοθεραπείας οι γιατροί αποφάσισαν να κάνουν μια χειρουργική επέμβαση στο αυτί του. Ήταν 20 μηνών. Μετά από μια επέμβαση στα επείγοντα, σε νοσοκομείο ενηλίκων πέθανε στο χέρι μου, επειδή έχασε πολύ αίμα κατά τη διάρκεια της επέμβασης. Η δεύτερη μεγάλη ιατρική αμέλεια του κόστισε τη ζωή του. Ο χειρουργός θεώρησε ότι δεν επρόκειτο για καρκίνο, αλλά μόνο για μόλυνση, και δεν έκλεισε την πληγή και δεν τοποθετήθηκε παροχέτευση. Δεν έραψε το τραύμα για να αποστραγγίσει το πύον, αλλά ήταν όγκος που αιμορραγούσε. Δεν υπήρχε γιατρός δίπλα μας στο δωμάτιο ασθενών, οπότε φώναζα μάταια για βοήθεια. Τα τελευταία του λόγια ήταν: "Ο ασθενής δεν είναι καλά: "Μαμά". Ένα κομμάτι μου πέθανε εκείνη τη μέρα μαζί του.

Τον επόμενο χρόνο, απέκτησα τον τρίτο μου γιο, τον Rinat, το όνομα του οποίου σημαίνει αναγέννηση. Δεν μπορούσα να ζήσω ευτυχισμένη με την εγκυμοσύνη και τον τοκετό, είχα βαθιά κατάθλιψη και για 7 χρόνια απλώς έκλαιγα και έκλαιγα. 12 χρόνια αργότερα, το 2012, την ίδια μέρα με τον γιο μου Nail, ο τρίτος μου γιος, ο Rinat, διαγνώστηκε με καρκίνο των οστών (οστεοσάρκωμα). Αυτή η μαύρη μέρα ήταν η 20η Μαρτίου. Η πρώτη μου σκέψη ήταν, και οι τέσσερις μας, - επειδή είχαμε και ένα παιδί επτά χρόνια μεγαλύτερο, με το όνομα Τζένγκις, - ας μπούμε σε ένα αυτοκίνητο και ας συγκρουστούμε με ένα φορτηγό και ας πεθάνουμε μαζί. Είπα στον εαυτό μου: Δεν μπορώ να το ξανακάνω αυτό.

Αλλά ο Rinat ήρθε σε μένα και μου είπε: Μαμά, δεν θέλω να πεθάνω. Και έκλαιγε. Εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι θα πάλευα για τη ζωή του σαν μητέρα λιοντάρι και θα ήμουν στο πλευρό του μέχρι την τελευταία σταγόνα του αίματός μου. Δεν είχαμε χρήματα επειδή ζούμε στην Ανατολική Ευρώπη, κοντά (στα σύνορα με) την Αυστρία, όπου οι μισθοί είναι πολύ χαμηλοί. Τώρα ο μέσος μισθός είναι λιγότερο από 800 ευρώ το μήνα. Είχα μια τρομερή πεποίθηση ότι θα μάζευα τα χρήματα για να τον θεραπεύσω αν χρειαζόταν, αλλά θα τον πήγαινα σε μια πολιτισμένη χώρα για να θεραπευτεί. Αυτό ακριβώς συνέβη. Τελικά, στην Αγγλία, στο Λονδίνο, έκανε χημειοθεραπεία και επιτυχημένη χειρουργική επέμβαση, όπου σώθηκε το πόδι του, αλλά έχει ένα προσθετικό μεταλλικό πόδι στο αριστερό του πόδι. Μια μεταλλική ράβδος είναι εμφυτευμένη από το ισχίο του μέχρι τον αστράγαλό του. Πέρασα ένα χρόνο στο νοσοκομείο μαζί του.

Τώρα ο Rinat είναι 23 ετών και έγινε δεκτός σε πανεπιστήμιο στην Ολλανδία (Arnheim), και εγώ πληρώνω τα δίδακτρα του σχολείου και το ενοίκιο του δωματίου του εδώ και 1 χρόνο. Ξεκινά το πτυχίο του στην επικοινωνία τον περασμένο Σεπτέμβριο. Είναι πολύ έξυπνος και το πιο σημαντικό, είναι ζωντανός!

Ο μεγαλύτερος γιος μου, ο Gengis, τώρα 30 ετών, δεν μπόρεσε ποτέ να αντιμετωπίσει τον θάνατο του αδελφού του. Έχει σοβαρή οριακή διαταραχή προσωπικότητας και αυτισμό, ζει στο ίδιο σπίτι μαζί μου και τον υποστηρίζω. Δεν μπορεί να εργαστεί λόγω των προβλημάτων ψυχικής υγείας και των κρίσεων πανικού του, οπότε του δίνω μικρές δουλειές στην επιχείρησή μου. Εργάζομαι ως προπονήτρια, βοηθώντας ανθρώπους να ανακάμψουν από σχέσεις κακοποίησης.

Κατά τη διάρκεια των τραγωδιών, ο γάμος μου με τον σύζυγό μου κατέρρευσε επειδή ήταν μουσουλμάνος και εγώ χριστιανή, και το πένθος μας χώρισε. Ήμασταν και οι δύο γεμάτοι πόνο, δεν είχαμε ενέργεια ο ένας για τον άλλον. Είχε επίσης προβλήματα ψυχικής υγείας και έχασε τη δουλειά του.

Πέρασα σχεδόν 20 χρόνια δουλεύοντας με ετοιμοθάνατα παιδιά και τις οικογένειές τους στον παιδικό ξενώνα. Έτσι μετανόησα, γιατί δεν μπορούσα ποτέ να συγχωρήσω τον εαυτό μου που δεν μπόρεσα να προστατεύσω τον γιο μου από τον θάνατο. Μετά από 20 χρόνια, είχα κουραστεί πολύ να περιβάλλομαι από ετοιμοθάνατα παιδιά.

Χώρισα, μετακόμισα και ξεκίνησα μια νέα ζωή, εντελώς από το μηδέν. Τα παιδιά μου ήρθαν μετά από μένα. Από το 2018 εργάζομαι ως προπονήτρια.

Δούλευα 12-14 ώρες την ημέρα για να πληρώσω τα πάντα και να βοηθήσω τα παιδιά μου.

Το 2020, γνώρισα τον σημερινό μου σύντροφο, τον Joseph, ο οποίος είναι 17 χρόνια νεότερός μου. Είναι ήσυχος και σεμνός και εργάζεται ως λογιστής. Δεν είχα λάβει ποτέ τόση αγάπη από κανέναν, η αίσθηση ότι ήμουν σημαντική και ότι κάποιος με αγκάλιαζε κάθε μέρα ήταν πρωτόγνωρη για μένα. Δεν έχει παιδιά.

Είναι ο πιο υπέροχος άνθρωπος εκτός από τα παιδιά μου, τον οποίο έστειλε ο Θεός στη ζωή μου. Ένιωσα ότι είχα μια ευκαιρία για μια νέα ζωή μαζί του. Αποφασίσαμε να κάνουμε οικογένεια και να αποκτήσουμε παιδιά. Δυστυχώς, τότε ήμουν σχεδόν 50 ετών, οπότε το δικό μου ωάριο δεν ήταν κατάλληλο για τεκνοποίηση, οπότε ξεκινήσαμε την εξωσωματική γονιμοποίηση με ωάριο δότριας. Στην Ουγγαρία, το κράτος δεν επιτρέπει το πρόγραμμα εξωσωματικής γονιμοποίησης σε ηλικίες άνω των 42 ετών. Μπορούσαμε να αγοράσουμε μόνο τα περισσότερα φάρμακα, φάρμακα χωρίς κρατικές επιδοτήσεις. Στην Ευρώπη, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης άνω των 50 ετών και ο χρόνος μας τελειώνει. Καταλήξαμε στο τουρκικό τμήμα της πρωτεύουσας της Κύπρου (Λευκωσία). Εκεί κάναμε 5 θεραπείες εξωσωματικής γονιμοποίησης σε 2 χρόνια και ξεμείναμε από χρήματα, παρόλο που δουλεύαμε και οι δύο 16 ώρες την ημέρα. Είχαμε μία αποβολή (6 εβδομάδων), 2 χημικές εγκυμοσύνες, και δύο φορές δεν έμεινε καθόλου. Ποτέ δεν έγινε γενετικός έλεγχος. Κανείς δεν μας δίνει προτάσεις για το πώς να έχουμε μεγαλύτερη επιτυχία στην εξωσωματική γονιμοποίηση. Η τελευταία εξωσωματική γονιμοποίηση έγινε στην Κύπρο τον Απρίλιο του 2023 και πραγματικά πίστευα ότι θα πετύχει. Δυστυχώς, δεν υπήρχε σωστή ιατρική υποστήριξη και δεν μιλήσαμε καν με τον γιατρό. Υπάρχουν 20 εξωσωματικές γονιμοποιήσεις την ημέρα, οι οποίες γίνονται από έναν ή δύο γιατρούς.

Δεδομένου ότι η ημερομηνία γέννησης θα ήταν τα γενέθλια του αγγελούδιου γιου μου, της Νάιλκα, το θεώρησα ουράνιο σημάδι. Ήταν προγραμματισμένο να γεννήσω στις 3 Ιανουαρίου 2024. Αυτό σήμαινε πολλά για μένα. Γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1999 και πέθανε στις 6 Σεπτεμβρίου 2000.

Δυστυχώς, η εξωσωματική γονιμοποίηση απέτυχε και πάλι. Κατέρρευσα εντελώς.

Άρχισα να παρακολουθώ καθημερινά το κανάλι ενός Αμερικανού γιατρού, του Dr. Robert Kiltz στο YouTube. Του έγραψα ένα γράμμα και μου απάντησε. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να τα παρατήσω ακόμα. Ξέρω ότι θα είμαστε σε καλά, στοργικά και αγαπημένα χέρια στο CNY. Για πρώτη φορά στη ζωή μας, νιώθουμε ότι λαμβάνουμε πραγματική βοήθεια και φροντίδα με το πρόγραμμα εξωσωματικής γονιμοποίησης. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, θέλω να έχω μια ευτυχισμένη και γαλήνια εγκυμοσύνη και να γίνω ξανά μητέρα και ο σύντροφός μου, ο Joseph, να γίνει πατέρας για πρώτη φορά στη ζωή του.

Έχουμε και πάλι ελπίδα, η οποία έχει εξελιχθεί σε πίστη, και σας ευχαριστούμε που είστε εκεί και διατηρείτε το πνεύμα μέσα μας.

Έγραψα ένα βιβλίο για να τιμήσω τον μικρό μου γιο-άγγελο. Δεν μπόρεσα να εκδώσω το βιβλίο - δεν ξέρω πώς να πουλήσω ένα Amazon και δεν έχω χρήματα για μάρκετινγκ, αλλά θα χαρώ να σας το στείλω στα αγγλικά, αν θέλετε να διαβάσετε την ιστορία μας.

Πιστεύω ότι ο ήλιος θα μας χαμογελάσει και θα είμαστε τελικά ευτυχισμένοι μαζί. Συχνά ονειρεύομαι τα μικρά μου δίδυμα, ένα αγόρι και ένα κοριτσάκι... Ελπίζω αυτό το όνειρο να γίνει πραγματικότητα μια μέρα και το πεπρωμένο μου να εκπληρωθεί.

Στις ΗΠΑ, στην κλινική CNY, στις Συρακούσες είχαμε 4 αποτυχημένες μεταμοσχεύσεις, θα έχουμε την τελευταία σε λίγες ημέρες και πρέπει να κάνουμε νέα έμβρυα με μια δότρια ωαρίων και να πληρώσουμε τη διαδικασία και να προσπαθήσουμε ξανά. Για μένα το κόστος του ταξιδιού και της παραμονής στις ΗΠΑ είναι πλέον υπερβολικό, γιατί με 9 προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης (ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΕΜΒΥΩΝ) σε 3 χρόνια μέχρι τώρα, έχω χρεωθεί εντελώς. Θέλω πραγματικά να κρατήσω επιτέλους αυτό το μωρό στην αγκαλιά μου. Σας παρακαλώ βοηθήστε με να πετύχω στο 10ο και, αν χρειαστεί, στο επόμενο πρόγραμμα εξωσωματικής γονιμοποίησης. Συχνά δεν έχω χρήματα για τα επιπλέον συνιστώμενα φάρμακα και θεραπείες. Είμαι ευγνώμων για οποιαδήποτε βοήθεια!

Θα ήθελα να δαπανήσω τα χρήματα για το κόστος του ωαρίου δότριας και της διαδικασίας εξωσωματικής γονιμοποίησης, το οποίο είναι περίπου 16 000 ευρώ, καθώς και για τις συνιστώμενες εξετάσεις, τα φάρμακα και τα αεροπορικά εισιτήρια, τη διαμονή για τις τακτικές αναχωρήσεις, συνολικά πάνω από 20 000 ευρώ.