Οι ασθενείς με πόνο δεν αναγνωρίζονται στην ιατρική.

Είναι αρκετά δύσκολο για τους ασθενείς με πόνο το γεγονός ότι δεν λαμβάνουν θεραπεία στην Αυστρία και αυτό αφού η Αυστρία έχει κληθεί αρκετές φορές να κάνει περισσότερα για τους ασθενείς με πόνο.

Το αυστριακό κοινωνικό σύστημα εμποδίζει επίσης τη θεραπεία των ασθενών με πόνο στο εξωτερικό, μη θεωρώντας τους ασθενείς με πόνο ως ανάπηρους, παρόλο που ο πόνος τους περιορίζει περισσότερο από άλλες ήδη αναγνωρισμένες αναπηρίες.

Ως ασθενής με πόνο, πολύ σπάνια έχετε μια περίοδο χωρίς πόνο κατά την οποία μπορείτε να φροντίσετε μόνοι σας το νοικοκυριό σας και επομένως συνήθως έχετε υποστήριξη από οικιακές βοηθούς και φροντιστές ή συγγενείς.

Αυτό που είναι μια μικρή πρόκληση για τους υγιείς ανθρώπους είναι μια οδύσσεια με αβέβαιη έκβαση για τους ασθενείς με πόνο. Μια βόλτα στο μαγαζί μετατρέπεται σε μαραθώνιο και όχι μόνο τρέχει ο ιδρώτας, αλλά απαιτεί και μια περίοδο ξεκούρασης μετά από αυτή την στην πραγματικότητα σύντομη δραστηριότητα, η οποία μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε αρκετές ημέρες πόνου.

Το να στέκεται κανείς για 15 λεπτά στις εστίες είναι συχνά τόσο κουραστικό που ένα σύντομο διάλειμμα για τον ενδιαφερόμενο εξασφαλίζει ότι η πίτσα στο φούρνο εν τω μεταξύ απανθρακώνεται ή το ρύζι καίγεται στο τηγάνι.

Από την άποψη της PVA, της ÖGK και της AMS, τα άτομα αυτά χαρακτηρίζονται ωστόσο ως ικανά για εργασία, επειδή ο πόνος δεν είναι ορατός και η ασθένεια δεν αναγνωρίζεται ως σοβαρός περιορισμός.

Οι ημέρες κατά τις οποίες ένας ασθενής με πόνο δεν έχει σχεδόν καθόλου πόνο είναι απολύτως σπάνιες και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο ασθενής δεν θα πρέπει να είναι σε θέση να εκπληρώσει τα οικιακά του καθήκοντα ή απλώς να απολαύσει τον χρόνο χωρίς πόνο - ΟΧΙ, ο νομοθέτης ορίζει ότι ο ασθενής με πόνο θα πρέπει να ασκεί μια επαγγελματική δραστηριότητα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Δεν έχει σημασία για τον νομοθέτη ότι οι ημέρες αυτές είναι απρόβλεπτες ή ακολουθούν μια ορισμένη κανονικότητα.

Ο κάθε ασθενής με πόνο πρέπει να είναι προετοιμασμένος για το γεγονός ότι δεν θα μπορεί να κοιμηθεί τη νύχτα αν πονάει και έχει ήδη χάσει πολλά ραντεβού με δημόσιους φορείς ή αρχές επειδή κοιμήθηκε μόνο νωρίς το πρωί, ή έχει μείνει ξύπνιος για αρκετές ημέρες χωρίς ούτε ένα λεπτό ύπνου, με αποτέλεσμα κρίσεις αδυναμίας και ατυχήματα στο σπίτι.

Τα χορηγούμενα οπιούχα κάνουν τη δουλειά τους μόνο όταν ο πόνος είναι λίγο λιγότερο έντονος και, σε περίπτωση έντονου πόνου, οι πάσχοντες συχνά προσπαθούν να βγάλουν τον πόνο από το κεφάλι τους ξαπλώνοντας ήσυχα, πράγμα που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι επιτυχές και ο πάσχων παλεύει με τον πόνο για ώρες ολόκληρες.

Καθώς ο πάσχων από πόνο έχει βιώσει τόση ακατανόητη κατανόηση από την πλευρά της ιατρικής, ο ασθενής αποσύρεται όλο και περισσότερο από την κοινωνία και το σύστημα υγείας, καθώς δεν υπάρχουν μακροχρόνιες και αποτελεσματικές θεραπείες που να ανακουφίζουν τον πόνο του.

Ο ασθενής με πόνο αφήνεται στον εαυτό του και στον πόνο του.

Συγκεντρώνω χρήματα για να κινηθώ νομικά εναντίον της αυθαίρετης απόφασηςτου κράτους να αφήσει αυτούς τους ανθρώπους στην ησυχία τους και να τους στερήσει τα προς το ζην, μη αναγνωρίζοντάς τους. Μια υπόθεση που θα δημιουργήσει προηγούμενο θα μπορούσε να επιφέρει αλλαγές στο σύστημα και να καταστήσει επιτέλους δυνατή τη θεραπεία των πασχόντων στο εξωτερικό, όπου έχουν εφαρμοστεί οι κατευθυντήριες γραμμές για την ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του πόνου.

Είναι επίσης ζήτημα να καλύψει το κράτος το κόστος αυτών των θεραπειών ή να αποζημιώσει τον ασθενή για την αδράνεια του κράτους, ώστε να χρηματοδοτηθούν αυτές οι θεραπείες.

Μπορείτε να βρείτε μια προσωπική έκθεση εμπειρίας σχετικά με την κατάσταση αυτή στην Αυστρία στον σύνδεσμο