Δεν πίστευα ότι θα χρειαζόταν ποτέ να το κάνω, αλλά εδώ είμαστε...

Είμαι μια 29χρονη ανύπαντρη μητέρα που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες. Τα λόγια είναι εκεί, τώρα επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω πώς έφτασα εδώ.

Ο κύριος λόγος για τα οικονομικά μου προβλήματα είναι ότι πάντα ήθελα να βάζω την ευτυχία της οικογένειάς μου πάνω από οτιδήποτε άλλο, ακόμα και αν αυτό σήμαινε να στερηθώ τον εαυτό μου για να τους ευχαριστήσω. Έχω φτάσει όμως σε ένα στάδιο που αυτό με έχει φέρει σε τέτοια δυσκολία που δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, το στομάχι μου ανακατεύεται κάθε μέρα στη σκέψη ότι οι δικαστικοί επιμελητές θα μου χτυπήσουν την πόρτα... Έχω σκοτεινές σκέψεις κάθε μέρα και μερικές φορές ακόμα και τα 3 παιδιά μου δεν μπορούν να τις βγάλουν από το μυαλό μου, παρόλο που θα έδινα τα πάντα γι' αυτά. Αλλά λέω στον εαυτό μου ότι θα ήταν πιο εύκολο για μένα, ότι δεν θέλω αυτή τη ζωή για τα παιδιά μου. Θέλω να τους χτίσω ένα μέλλον αλλά δεν μπορώ, τα δάκρυα μου έχουν πικρή γεύση, δεν ξέρω τι να κάνω πια.

Οπότε εδώ είναι ένα τελευταίο μπουκάλι στη θάλασσα, ποτέ δεν ζήτησα τίποτα από κανέναν αλλά δεν έχω πλέον επιλογή. Αν θέλω να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν, πρέπει να ζητήσω βοήθεια, γιατί αν δεν το κάνω, δεν θα τα καταφέρω.

Σε όλους εσάς που διαβάζετε αυτό το μήνυμα, ακόμα και μια μικρή δωρεά θα έπαιρνε ένα τεράστιο βάρος από την καρδιά μου και θα ήμουν ευγνώμων για τη ζωή. Ξέρω ότι είναι μόνο λόγια, αλλά αυτό είναι το μόνο που έχω σήμερα, αιώνια ευγνωμοσύνη για εσάς.

Σας ευχαριστώ από μια μαμά στο σκοτάδι που ελπίζει να δει μια σπίθα ελπίδας.