Γεια σε όλους,

Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έφτανα εδώ μια μέρα, συχνά λέμε ότι αυτό συμβαίνει μόνο σε άλλους ανθρώπους, αλλά εδώ είμαι σήμερα.

Μετά από 6 χρόνια αγάπης, τέσσερα από τα οποία πέρασα φορώντας ένα δαχτυλίδι που υποτίθεται ότι σφράγιζε μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση για το μέλλον, για υποστήριξη, για να χτίσουμε μαζί. Τότε ήρθε το μωρό μας, φέρνοντας τα πάνω κάτω στον κόσμο μας, φωτίζοντας τις νύχτες μας όσο και κάνοντάς τες μικρότερες.

Στην αρχή, δεν μπορούσα να δω τις ανισορροπίες. Η αγάπη και η ελπίδα κάλυπταν τα πάντα. Βούτηξα τις οικονομίες μου για τα καθημερινά, για τους λογαριασμούς, για τα απρόοπτα. "Είναι μόνο προσωρινό", έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου. Όμως οι μήνες περνούσαν και πάντα αρκούνταν στο να πληρώνει το ενοίκιο, βάζοντας χρήματα στην άκρη για ένα μέλλον που δεν μπορούσα πλέον να δω.

Κάθε δαπάνη βάραινε λίγο περισσότερο, όχι τόσο τον τραπεζικό μου λογαριασμό -που ήταν ήδη άδειος- όσο την καρδιά μου. Εγώ χρωστούσα, ενώ εκείνος αποταμίευε. 7.000 ευρώ αργότερα, όχι άλλες αποταμιεύσεις, αλλά συνεχείς διαφωνίες και απειλές, παρόλο που δεν είχαμε ζήσει ούτε ένα χρόνο μαζί και το μωρό μας ήταν μόλις 10 μηνών.

《Κάνω ό,τι μπορώ 》 λέω στον εαυτό μου κάθε μέρα, αλλά σήμερα δεν μπορώ να το κάνω πια. Κατάφερα να μειώσω τα χρέη μου στις 5.000 αλλά όταν λέω στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να με λυπάσαι .

"Πήγαινε σπίτι στη μητέρα σου.

Έχει γίνει το ρεφρέν της σε κάθε διαφωνία. Τρεις λέξεις που εκτοξεύονται με περιφρόνηση, σαν να μην ανήκα ποτέ εδώ, σαν να μην ήταν αυτό το σπίτι μου. Και όμως, εγώ είμαι αυτή που επιπλώθηκε και διακόσμησε αυτό το διαμέρισμα και το μετέτρεψε σε σπίτι. Εγώ πλήρωσα για τα πάντα, από τις κουρτίνες μέχρι τα πιάτα, από τον καναπέ μέχρι το τραπέζι όπου μοιραστήκαμε τόσα πολλά γεύματα. Ένα σπίτι που χτίστηκε με τα χρήματά μου, την αγάπη μου, την ενέργειά μου.

Και τώρα τα πράγματά μου βρίσκονται παντού στις σκάλες, στοιβαγμένα σε μαύρες σακούλες απορριμμάτων. Σαν να ήταν άχρηστα. Σαν να μην άξιζα τίποτα.

Τα έδωσα όλα. Πλήρωσα για το ηλεκτρικό ρεύμα ώστε η κόρη μας να μην κοιμάται ποτέ στο κρύο, κάλυψα αρκετούς μήνες παιδικής φροντίδας μόνη μου, γιατί δουλεύω κι εγώ και κάποιος έπρεπε να την προσέχει. Γέμισα το ψυγείο, πλήρωσα τα ψώνια, αγόρασα πάνες, ρούχα, γάλα και καζάνια, γιατί "δεν έβλεπε τι υπήρχε να αγοράσει". Ήταν σαν να ζούσε σε ένα μαγικό σπίτι όπου όλα εμφανίζονταν αβίαστα.

Αλλά εγώ μπορούσα να δω. Μπορούσα να δω τον λογαριασμό μου να αδειάζει, ενώ ο δικός του μεγάλωνε. Μπορούσα να δω την κούρασή μου να συσσωρεύεται, ενώ εκείνος αρκούνταν να πληρώνει το νοίκι και να το θεωρεί αρκετό. Έβλεπα την αδιαφορία του να μεγαλώνει, τα μάτια του να σκληραίνουν με κάθε διαφωνία.

Και τώρα βλέπω εκείνες τις σακούλες των σκουπιδιών, σκισμένες στις σκάλες, τα ρούχα μου ανακατεμένα με τις αναμνήσεις μιας ζωής που κουβαλούσα σε απόσταση αναπνοής.

Ξεπέρασε τα όρια. Αυτή τη φορά, δεν πρόκειται να γυρίσω στη μητέρα μου για να ηρεμήσω. Αυτή τη φορά, φεύγω για πάντα. Γιατί μια αγάπη που με πετάει σαν σκουπίδι δεν ήταν ποτέ πραγματική αγάπη.

Και τώρα είμαι εδώ, ζητώντας βοήθεια από αγνώστους γιατί δεν μπορώ να γυρίσω αξιοπρεπώς στους γονείς μου με χρέη, χωρίς οικονομίες και με ένα μωρό.

Θα είμαι απλά ένα βάρος για τους γονείς μου, οι οποίοι έχουν ήδη τα αδέλφια μου να φροντίζουν.

Αν αυτή η συλλογή φτάσει το ποσό του χρέους μου θα είμαι ευχαριστημένη και αν το ξεπεράσει θα μπορέσω να μετακομίσω ήσυχα σε ένα νέο σπίτι για την κόρη μου και εμένα και να το επιπλώσω αμέσως. Δεν φιλοδοξώ σε περισσότερα, καθώς εργάζομαι και θα μπορώ να καλύψω τις καθημερινές μας ανάγκες μόλις εξοφληθεί το χρέος μου.

Μπορείτε να με βοηθήσετε να φύγω από αυτό το σπίτι που μου έχει στερήσει την αυτοπεποίθησή μου και έχει αδειάσει τους λογαριασμούς μου.