Ο Muhamad Hamouda, 21 ετών, αναγκάστηκε να αφήσει πίσω το σπίτι του για να διαφύγει με την οικογένειά του από τους βομβαρδισμούς του κατοχικού στρατού.

Ο πατέρας του, Χαζέμ, ο οποίος τραυματίστηκε στο στήθος και το χέρι κατά τη διάρκεια της φυγής, διατηρούσε ένα συνεργείο επισκευής φορτηγών για να συντηρεί την οικογένειά του. Ο Μοχάμαντ, εκπαιδευμένος στους ηλεκτρολόγους αυτοκινήτων, εργάστηκε στο συνεργείο μέχρι που οι Ισραηλινοί το κατέστρεψαν ολοσχερώς και το αγρόκτημα του παππού του. Όπως τόσες άλλες οικογένειες, έχασαν τα πάντα.

Ο Μοχάμαντ είχε πετύχει εξαιρετικό βαθμό στις εξετάσεις που του επέτρεπαν να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο, όπου σκόπευε να σπουδάσει μηχανικός αυτοκινήτων.

Τα αδέλφια του Thaer και Saja έχουν αναπηρία και χρειάζονται συνεχή φροντίδα από τη μητέρα τους.

Ο Ahmed είναι ο μικρότερος αδελφός του. Είναι 12 ετών. Του άρεσε να διαβάζει και ήταν στην κορυφή της τάξης του. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει γιατρός.

Οι επτά τους επιβιώνουν σε μια υφασμάτινη σκηνή. Ο απειλητικός ήχος των drones και οι ριπές των πυροβολισμών είναι συνεχής.

Οι τιμές των λίγων τροφίμων που μπορούν να αγοραστούν στη Γάζα είναι υπέρογκες.

Η έλλειψη οικονομικών πόρων αναγκάζει τον Μοχάμαντ να περπατάει χιλιόμετρα για να προσπαθήσει να πάρει ένα σακί αλεύρι, ρισκάροντας κυριολεκτικά τη ζωή του, φοβούμενος μήπως χτυπηθεί από πυρά ελεύθερων σκοπευτών ή από βόμβες που πέφτουν από μη επανδρωμένα αεροσκάφη.

Κάθε συνεισφορά, όσο μεγάλη και αν είναι, ρίχνει φως στον τρομερό εφιάλτη που ζουν κάθε ώρα της ημέρας τους.

"Από καρδιάς: ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ! Η βοήθειά σας μας τυλίγει σαν την αγκαλιά μιας μητέρας. Είναι μια σανίδα σωτηρίας αυτή τη στιγμή που χρειαζόμαστε λίγη ελπίδα" - Muhamad Hamouda και οικογένεια.

----------

Ο Muhamad Hamouda, 21 ετών, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του για να διαφύγει με την οικογένειά του από τους βομβαρδισμούς του κατοχικού στρατού.

Ο πατέρας του, Hazem, ο οποίος τραυματίστηκε στο κεφάλι και το χέρι κατά τη διάρκεια της απόδρασης, διατηρεί ένα συνεργείο επισκευής φορτηγών για να συντηρεί την οικογένεια. Ο Μοχάμαντ, εκπαιδευμένος στην ηλεκτροτεχνία, εργάζεται στο γραφείο μέχρι που οι Ισραηλινοί δεν έχουν αποσπάσει εντελώς την προσοχή του ίδιου και της οικογένειας του γιου του. Όπως πολλές άλλες οικογένειες, έχασαν τα πάντα.

Ο Μοχάμαντ είχε λάβει άριστη ψήφο στις εξετάσεις που του έδιναν πρόσβαση στο πανεπιστήμιο, όπου σκόπευε να σπουδάσει μηχανικός αυτοκινήτων.

Τα αδέλφια του Thaer και Saja είναι ανάπηροι και χρειάζονται συνεχή φροντίδα από τη μητέρα τους.

Ο Ahmed είναι ο μικρότερος αδελφός. Είναι 12 ετών. Του άρεσε να διαβάζει και ήταν ο πρώτος στην τάξη του. Όταν μεγάλωσε ήθελε να γίνει γιατρός.

Οι επτά τους ζουν σε μια υφασμάτινη σκηνή. Ο αργός ήχος των κηφήνων και των σπινθήρων είναι συνεχής.

Οι τιμές των λίγων τροφίμων που μπορεί να αγοράσει κανείς στη Γάζα είναι υπέρογκες. Η έλλειψη οικονομικών πόρων αναγκάζει τον Μοχάμαντ να διανύει χιλιόμετρα για να προσπαθήσει να πάρει ένα σακί αλεύρι, ρισκάροντας κυριολεκτικά τη ζωή του, με το φόβο μήπως χτυπηθεί από τα πυρά των φορτηγών ή από τις βόμβες που ρίχνουν τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη.

Κάθε συνεισφορά, όσο μεγάλη κι αν είναι, είναι μια αχτίδα φωτός στην τρομερή επωδό που ζουν καθημερινά.

"GRAZIE CON TUTTO IL CUORE! Il tuo sostegno ci abbraccia come lo farebbe una madre. È un'ancora di salvezza in questi momenti in cui abbiamo bisogno di un po' di speranza." - Muhamad Hamouda και οικογένεια.