Γεια σε όλους,

Σήμερα έρχομαι με μια καρδιά γεμάτη απελπισία. Ζω μόνη μου, χωρίς κανέναν στο πλευρό μου να με βοηθήσει, και η κατάσταση στην οποία ζω είναι αφόρητη. Η ζωή μου, το μέλλον μου, η εργασιακή μου σταθερότητα, όλα κινδυνεύουν επειδή δεν έχω αυτοκίνητο. Και χωρίς αυτό, δεν ξέρω πόσο ακόμα μπορώ να αντέξω.

Κάθε μέρα γίνεται μια μάχη. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν μου επιτρέπουν να είμαι στην ώρα μου, οι αποστάσεις με εξαντλούν και αυτό που θα έπρεπε να είναι μια απλή μετακίνηση μετατρέπεται σε ατελείωτο χάος. Χωρίς αυτοκίνητο, νιώθω παγιδευμένη όχι μόνο σωματικά, αλλά και συναισθηματικά. Το άγχος με κατατρώει. Αν χάσω τη δουλειά μου, θα χάσω τα προς το ζην, και χωρίς κανέναν να με στηρίζει, η πτώση θα είναι ακόμη πιο δύσκολη.

Δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω με αυτή τη συνεχή αβεβαιότητα, με αυτόν τον φόβο ότι κάθε μέρα μπορεί να είναι η τελευταία μέρα που έχω δουλειά. Αυτό το αυτοκίνητο δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι καπρίτσιο. Είναι το μόνο πράγμα που θα μου επιτρέψει να συνεχίσω να αγωνίζομαι, να συνεχίσω να εργάζομαι, να συνεχίσω να επιβιώνω.