💔 Ας μην περάσει απαρατήρητη αυτή η ιστορία...

Δεν είμαι κάποιος που επιδιώκει την προσοχή. Δεν μου είναι εύκολο να γράψω αυτό. Εργάζομαι πάνω από 20 χρόνια, δεν έχω ζητήσει ποτέ δημόσια βοήθεια και ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου κάποιον που «αξίζει» οίκτο. Αλλά τώρα... τώρα δεν έχω άλλη επιλογή.

Η καρδιά μου είναι ραγισμένη.

Ο γιος μου είναι άρρωστος. Μια σπάνια ασθένεια, η ουδετεροπενία, αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό του σύστημα και απαιτεί συνεχή προσοχή. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας για να τον προστατεύσουμε, να του παρέχουμε φαγητό, ζεστασιά, μια στέγη πάνω από το κεφάλι του. Όλα όσα είχαμε έχουν χαθεί, αλλά η αγάπη και η ελπίδα όχι.

Δεν ψάχνω για οίκτο. Δεν ψάχνω για χειροκροτήματα. Ψάχνω για βοήθεια — γιατί η αγάπη για το παιδί σου δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη. Κάθε ευρώ, κάθε μικρή βοήθεια, του δίνει την ευκαιρία να αναπνεύσει, να φάει, να επιβιώσει. Κάθε ψήγμα υποστήριξης μας λέει ότι δεν μας ξεχνούν.

Αυτή δεν είναι μια ιστορία για τα μέσα ενημέρωσης. Δεν είναι ένα πρότζεκτ. Αυτή είναι η ζωή μου, ο γιος μου, η πραγματικότητά μας. Αν μπορείτε, βοηθήστε μας. Αν δεν μπορείτε, παρακαλώ μοιραστείτε αυτήν την ιστορία. Ενημερώστε τους ανθρώπους ότι πίσω από τους αριθμούς και τις στατιστικές, υπάρχουν παιδιά και μητέρες που αγωνίζονται για ζωή, αξιοπρέπεια και ελπίδα.

Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου,

Μια μητέρα που ακόμα αναπνέει και αγαπάει.