Μουόνια, Μόνικα ξύπνα! Σηκωθείτε! Αρκετά κοιμήθηκες. Αρκετά τώρα! Ελάτε πίσω σε μας!

Μαζί μπορούμε να πετύχουμε περισσότερα!

Ας βοηθήσουμε τη Μόνικα να βγει από την αιχμαλωσία, ας τη βοηθήσουμε να γίνει και πάλι καλά.

Η αγαπημένη μας και μοναδική κόρη Μόνικα σε μια συνηθισμένη εργάσιμη μέρα το πρωί της 9ης Οκτωβρίου 2024. πήρε ευτυχισμένη το δρόμο για τη δουλειά της.

Ήταν πολύ χαρούμενη που είχε βρει δουλειά στο επάγγελμά της μετά την αποφοίτησή της από την ακαδημία τέχνης.

Όμως δεν επρόκειτο να φτάσει στη δουλειά, γιατί ο χάρτης της ζωής της έδειχνε ένα σημείο καμπής - ένα τραγικό τροχαίο ατύχημα - ή δύο σε ένα.

Τη μια στιγμή χτυπήθηκε ορμητικά από ένα ελάφι που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα και βγήκε από το δάσος στο δρόμο ζυγίζοντας πάνω από 200 κιλά και ένα κλάσμα του δευτερολέπτου αργότερα χτυπήθηκε μετωπικά από ένα όχημα που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Η καρδιά της Μόνικα σταμάτησε να χτυπάει. Ήταν παγιδευμένη στο αυτοκίνητο, αναίσθητη και δεν έδειχνε σημεία ζωής. Οι πυροσβέστες και η ιατρική ομάδα που έφτασαν στο σημείο κατάφεραν να αποκαταστήσουν την κυκλοφορία του αίματος μετά από αρκετά λεπτά γενναίας ανάνηψης. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν το θαύμα που είχε συμβεί.

Κατά τη γνώμη τους, τα θύματα με τέτοια τραύματα χάνονται για πάντα στον τόπο του ατυχήματος.

Αφού μεταφέρθηκε με ελικόπτερο του LPR στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Όπολε, η Monika υποβλήθηκε σε μια σειρά πολύπλοκων επεμβάσεων, συμπεριλαμβανομένης της σταθεροποίησης του συντριμμένου δεξιού ισχίου της, ενός σπασμένου ποδιού και, πάνω απ' όλα, μιας σωτήριας νευροχειρουργικής επέμβασης, διότι, όπως μας είπε ο γιατρός κατά την πρώτη επαφή στη μονάδα εντατικής θεραπείας, το κεφάλι της Monika είχε σχεδόν ξεριζωθεί. Είχε σπασμένους αυχενικούς σπονδύλους από το C0 έως το C3, και τους δύο ινιακούς κονδύλους με μετατόπιση προς τα μέσα, ένα σχισμένο νωτιαίο μυελό, πολυάριθμα αιματώματα, επίσης στην καρωτίδα, στην περιοχή της υπόφυσης (...). Ο εγκέφαλός της βρισκόταν σε υποξία για αρκετά λεπτά. Σύμφωνα με τους γιατρούς, μόνο το τμήμα του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για την αναπνοή ήταν στην καλύτερη κατάσταση. Υπήρχαν εύλογες ανησυχίες σχετικά με το αν η Monika θα επιβίωνε τη νύχτα μετά την επέμβαση και αν ο σοβαρά κατεστραμμένος νωτιαίος μυελός θα ήταν σε θέση να διατηρήσει τις ζωτικές λειτουργίες της για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Η ετυμηγορία ήταν ότι, ακόμη και αν επέζησε, δεν θα μπορούσε να κινήσει το χέρι ή το πόδι της, δεν θα είχε πλέον καμία επαφή, επειδή ένα σημαντικό τμήμα του εγκεφάλου της - μετωπιαίος, βρεγματικός, κροταφικός και ινιακός λοβός (...) - είχε πεθάνει ως αποτέλεσμα της παρατεταμένης υποξίας.

Η Monika επέζησε και είναι ζωντανή. Είναι ένα θαύμα. Έξι εβδομάδες έχουν περάσει από αυτό το τραγικό ατύχημα. Η κόρη μας, αποδυναμωμένη από μια σοβαρή ορθοπεδική επέμβαση, έχει κερδίσει πολλές μάχες. Έχει διώξει δύο φορές την πνευμονία, έχει νικήσει δύο φορές την επιπεφυκίτιδα και άλλα σηπτικά βακτήρια που προσπάθησαν να την πάρουν μακριά μας.

Είμαστε μαζί της κάθε μέρα από τις 9 Οκτωβρίου 2024. Οδηγούμε 300 χιλιόμετρα από το σπίτι μας στο νοσοκομείο και πίσω κάθε μέρα για να μιλήσουμε στη Monia, να της τραγουδήσουμε, να της παίξουμε μουσική, να της κάνουμε μασάζ στο πρόσωπο, να χαϊδέψουμε τα εύθραυστα χέρια, τις παλάμες και τα πόδια της, να διεγείρουμε όλες τις αισθήσεις και τους υποδοχείς της, να διεγείρουμε τη δραστηριότητά της, την επιθυμία της να επιστρέψει στον κόσμο μας. Οι γιατροί παρατηρούν στις συνδεδεμένες οθόνες ότι η ζωτική της δραστηριότητα αυξάνεται σημαντικά κατά τη διάρκεια των επισκέψεών μας. Αυτό μας δίνει ελπίδα και τη δύναμη να δράσουμε.

Έχουμε τις πρώτες μας επιτυχίες. Οι ίδιοι οι γιατροί κοίταζαν τη Monika με δυσπιστία για μια εβδομάδα. Η Monika ανοίγει τα μάτια της, αντιδρά στην ώρα της ημέρας και της νύχτας, αντιδρά στο φως, έχει αρχίσει να κουνάει τα μάτια της, έχει αρχίσει να κινεί το στόμα της, να κάνει τις δικές της μοναδικές γκριμάτσες, στρέφει ελαφρώς το κεφάλι της από τη μία πλευρά στην άλλη, αντιδρά πολύ έντονα στο πιο ελαφρύ άγγιγμα λυγίζοντας και τα δύο πόδια στα γόνατα, μπορεί να σφίγγει το χέρι της ακούσια (...) και πριν από λίγο καιρό δεν έπρεπε να επιβιώσει, δεν έπρεπε να κουνήσει ούτε το βλέφαρο.

Προσπαθούμε να αφήσουμε τη Monika να συμμετάσχει στο πρόγραμμα αφύπνισης ενηλίκων σε εγκεφαλικό κώμα, διότι η Monika, την οποία δεν έχουμε αναφέρει ακόμη, είναι μια ενήλικη, όμορφη 29χρονη γυναίκα, μια ντροπιασμένη παρθένα που ήταν πρόσφατα έτοιμη να δημιουργήσει τη δική της οικογένεια.

Βρισκόμαστε σε επαφή με διάφορες μονάδες υγείας και τμήματα νοσοκομείων που προσφέρουν αυτού του είδους τη θεραπεία για ασθενείς σε κώμα και εκτελούν 12μηνα προγράμματα. Πρόκειται, για παράδειγμα, για τα εξής: Α: "Budzik dla Dorosłych" στη Βαρσοβία, "Rehstab" στη Limanowa, νοσοκομείο στην Częstochowa, στο Jastrzębie Zdrój, στο Brzeg ή το "Repty" στο Tarnowskie Góry (...).

Δυστυχώς, παντού πρέπει να περιμένετε μέχρι και 12 μήνες στην ουρά για την εισαγωγή, σε κάθε μέρος 2,3 έως 8 άτομα περιμένουν μπροστά από τη Monika. Στο τέλος του έτους, σε κάθε εγκατάσταση λείπουν τα κονδύλια από το Εθνικό Ταμείο Υγείας για την επιδότηση της θεραπείας και οι νέες αποφάσεις για τα όρια δεν θα ληφθούν πριν από τις αρχές του 2025. Για τη Monika, ωστόσο, κάθε μέρα καθυστέρησης στην επαγγελματική αποκατάσταση σημαίνει λιγότερες πιθανότητες επιστροφής στον κόσμο των συνειδητοποιημένων, λογικά γυμνασμένων και υγιών ανθρώπων.

Μια ιδιωτική κατασκήνωση αποκατάστασης για τη Monika με επαγγελματική ιατρική φροντίδα από καθημερινή ιατρική ομάδα, νευροαποκατάσταση, νευρολογία, μουσικοθεραπεία, υδροθεραπεία κ.λπ. κοστίζει περίπου 15.000 PLN για διαμονή δύο εβδομάδων σε ένα κέντρο. Το μηνιαίο κόστος της παρακολούθησης ενός ιδιωτικού προγράμματος αποκατάστασης, όπως αυτό που προσφέρει η Budzik στη Βαρσοβία, ανέρχεται σε περίπου 35.000 PLN μηνιαίως. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να το αντέξουμε οικονομικά αυτό. Πιστεύουμε ότι σχεδόν κανείς δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά ένα τέτοιο κόστος, ακόμη και αν πρόκειται για έναν τόσο σημαντικό στόχο στη ζωή.

Εγώ, η μητέρα της Monika, έχω ήδη εγκαταλείψει τη δουλειά μου για να είμαι στο πλευρό της Monika και να υποστηρίζω τη διαδικασία της θεραπείας της. Στην κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, δεν θα μπορούσα να αφοσιωθώ στη δουλειά μου. Αυτή τη στιγμή είμαι σε αναρρωτική άδεια λόγω νευρικού κλονισμού, αλλά σε λίγους μήνες θα εξαντλήσω την αναρρωτική μου άδεια (...). Ο πατέρας της Monika εργάζεται σε ένα μικρό ιδιωτικό συνεργείο αυτοκινήτων και το εισόδημά του στην παρούσα κατάσταση είναι αρκετό για τα δίδακτρα, τη βενζίνη για τις καθημερινές μετακινήσεις από και προς το σπίτι της Monika και για μέτρια διατροφή.

Η Monika εργάζεται, οπότε προς το παρόν έχει συσσωρευμένο επίδομα ασθενείας, αλλά δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει η ίδια, δεν μπορεί να φροντίσει για την ευημερία της, και εμείς, οι γονείς της, δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να διαθέσουμε τους οικονομικούς της πόρους προς το παρόν, τουλάχιστον μέχρι το δικαστήριο να μας ορίσει ως νόμιμους κηδεμόνες της, και αυτό απαιτεί χρόνο (...).

Σε αυτή την κατάσταση, απευθυνόμαστε σε εσάς, αγαπητοί αναγνώστες, για οικονομική βοήθεια, έστω και αν πρόκειται για το μικρότερο δυνατό ποσό που θα βοηθήσει τη Monika και τους γονείς της στο πρώτο στάδιο της θεραπείας της Monika, δηλαδή την εξασφάλιση της παραμονής της σε επαγγελματικό κέντρο για τη θεραπεία ατόμων - ενηλίκων που ξυπνούν σε εγκεφαλικό κώμα, καθώς το νοσοκομείο του Opole, όπου βρίσκεται αυτή τη στιγμή, δεν βλέπει να δικαιολογείται η νοσηλεία της στη μονάδα εντατικής θεραπείας ή στο ορθοπεδικό ή άλλο τμήμα του νοσοκομείου.

Σε περίπτωση που η Monika, Θεός φυλάξοι, δεν είναι επιλέξιμη για κάποιο από τα προγράμματα, επειδή πρέπει να πληροί ορισμένα ιατρικά κριτήρια, ή αν ολοκληρώσει ένα τέτοιο 12μηνο πρόγραμμα και καταστεί δυνατή η επιστροφή της στο σπίτι της, θα χρησιμοποιήσουμε τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν για την προσαρμογή του τόπου διαμονής της στην καθημερινή λειτουργία και την αποκατάσταση και για την εξασφάλιση επαγγελματικής φροντίδας.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ εκ των προτέρων για κάθε βοήθεια, εκ μέρους μας και κυρίως εκ μέρους της Monika!