Αγαπητοί άνθρωποι,

Με μικρή καρδιά και πολλές αμφιβολίες γράφω αυτό το κείμενο. Δεν είναι εύκολο να ζητάς βοήθεια, αλλά είμαστε στο τέλος των δυνάμεών μας - τόσο οικονομικά όσο και συναισθηματικά - με την οικογένειά μας και δεν μπορούμε πλέον να τα καταφέρουμε μόνοι μας.

Πριν από ένα χρόνο, ο σύζυγός μου και εγώ αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε την αυτοαπασχολούμενη επιχείρησή μας. Το άγχος ήταν κυριολεκτικά απειλητικό για τη ζωή μας: οι γιατροί είπαν στον σύζυγό μου ότι δεν θα τα κατάφερνε να βγάλει τη χρονιά αν συνέχιζε έτσι. Τα καρδιακά του προβλήματα, σε συνδυασμό με το αφόρητο άγχος, μας ανάγκασαν να πάρουμε μια απόφαση που άλλαξε εντελώς τη ζωή μας.

Σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια χρονιά ο σύζυγός μου έχασε τον αδελφό του από αυτοκτονία, καθώς και τη γιαγιά του. Δεν είχε τους γονείς του εδώ και χρόνια. Έμεινε με μια ραγισμένη καρδιά, μια καταρρακωμένη αυτοπεποίθηση και ένα βαρύ ψυχικό τίμημα.

Εγώ η ίδια έχω μια χρόνια πάθηση που απαιτεί να παίρνω καθημερινά φάρμακα, αλλά επειδή δεν έχουμε χρήματα για ασφάλιση, δεν μπορούμε να αγοράσουμε αυτά τα φάρμακα, ή πρέπει να πληρώσουμε την πλήρη τιμή, κάτι που δεν είναι εφικτό, οπότεκάθε μέρα πονάω.

Όταν ξεκινήσαμε την επιχείρησή μας, είχαμε υπογράψει προσωπική εγγύηση στην τράπεζα, ώστε να μπορέσουμε να πάρουμε δάνειο. Όταν αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε, αυτό το χρέος των 50.000 ευρώ παρέμεινε στους ώμους μας. Συνεχίζει να αυξάνεται μέσω των καθημερινών τόκων και δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτό.

Εργαζόμαστε και οι δύο με πλήρη απασχόληση. Αναλαμβάνουμε επίσης επιπλέον εργασία, μόνο και μόνο για να τα βγάλουμε πέρα. Αλλά παρά τις προσπάθειές μας, δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε πια. Κάθε μήνα είναι ένας αγώνας για να βάλουμε φαγητό στο τραπέζι. Υπάρχουν μέρες που μαζεύουμε τις τελευταίες δεκάρες για να αγοράσουμε μια φρατζόλα ψωμί.

Κάνουμε τα πάντα για να δώσουμε στον 3χρονο γιο μας ένα ζεστό, στοργικό σπίτι. Του αξίζει μια γεμάτη αρτοθήκη, ένα ζεστό γεύμα, σταθερότητα και γονείς που μπορούν να είναι εκεί - όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ζητάμε βοήθεια. Όχι επειδή δεν θέλουμε να δουλέψουμε. Όχι επειδή τα παρατάμε. Αλλά επειδή δεν μπορούμε πλέον να τα καταφέρουμε μόνοι μας.

Κάθε συνεισφορά, όσο μικρή κι αν είναι, μας βοηθάει να πάρουμε μια ανάσα. Να ξεκινήσουμε ελπίζουμε ξανά από το μηδέν χωρίς το βαρύ φορτίο του χρέους.

Σας ευχαριστούμε πολύ που διαβάσατε την ιστορία μας και για όλη την υποστήριξη - με οποιαδήποτε μορφή.

Με αγάπη,

Στη μικρή μας οικογένεια 💛