Πρόσφατα επέστρεψα από ένα ταξίδι στη Ζανζιβάρη και είχα την ευκαιρία να συναντήσω αρκετούς ντόπιους. Χρησιμοποίησα τη λέξη "ευκαιρία" όχι τυχαία, αφού παρά το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα, διαθέτουν έναν τεράστιο εσωτερικό πλούτο και ήταν σε θέση να μου μεταδίδουν καθημερινά αυτή τη γαλήνη που σήμερα δυσκολευόμαστε να βρούμε, καθώς είμαστε όλο και περισσότερο απορροφημένοι από τον εαυτό μας και στη συνεχή επιδίωξη ποιος ξέρει τι μεγάλους στόχους να πετύχουμε. Συγκεκριμένα, μου έκανε εντύπωση το βλέμμα και η ευθυμία ενός παιδιού, του Sumaeli, που ζει μόνο του με τη μητέρα του Rose, η οποία δεν έχει ούτε δουλειά ούτε σύζυγο. Σε αυτά τα μέρη δεν υπάρχει ούτε ένα αποτελεσματικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης ούτε ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης που να μπορεί να εγγυηθεί μια ειρηνική συνταξιοδότηση στα γηρατειά. Οι ντόπιοι έχουν συνηθίσει να γεννούν πολλά παιδιά, τα οποία, όταν ενηλικιωθούν, θα φροντίσουν τους ηλικιωμένους γονείς τους. Η Rose βρίσκεται χήρα σε ηλικία 31 ετών με έναν γιο ενάμισι έτους να μεγαλώνει, χωρίς δουλειά και χωρίς άλλους πόρους. Ως εκ τούτου, αποφάσισα να συμβάλω, όσο μπορώ, στην ανατροφή της με οικονομική υποστήριξη αλλά και με την αποστολή ειδών πρώτης ανάγκης. Σκέφτηκα επίσης να οργανώσω αυτόν τον έρανο και αν θέλετε να με βοηθήσετε να στηρίξω αυτή την πρωτοβουλία, σας καλώ να συνεισφέρετε έστω και ένα μικρό ποσό.