Το όνομά μου είναι Piotrek (για τους φίλους μου Piter).

Είμαι 47 ετών, ζούσα πάντα στο Gliwice και είμαι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι από εννέα ετών.

Συνήθιζα να πιστεύω ότι, παρά την αναπηρία μου, ήμουν ένα φυσιολογικό άτομο που είχε το δικαίωμα να κάνει τα όνειρά του. Αυτό συνέβαινε πριν συνειδητοποιήσω ότι η ασθένεια που με καταδίκαζε σε μια ζωή σε αναπηρικό καροτσάκι δεν μου έδινε το δικαίωμα να πραγματοποιήσω ακόμη και αυτές τις βασικές επιθυμίες.

Η μεγαλύτερη επιτυχία μου στη ζωή είναι ότι κατάφερα να δημιουργήσω μια ευτυχισμένη οικογένεια. Μαζί με τη σύζυγό μου Alina μεγαλώνουμε τα τρία αγαπημένα μας παιδιά: Szymek, Julia και Wiktoria.

Ξέρω ότι στο πλαίσιο των επιτευγμάτων της ζωής άλλων ανθρώπων αυτό δεν είναι σχεδόν τίποτα, αλλά για μένα είναι κάτι που δεν τόλμησα ποτέ να ονειρευτώ. Ποτέ δεν πίστευα ότι κάποιος θα μπορούσε να με αγαπήσει και ότι θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μαζί μια πραγματική Οικογένεια.

Δυστυχώς, η σύζυγός μου παλεύει επίσης με μια σοβαρή ασθένεια που δεν της επιτρέπει να έχει μια φυσιολογική κοινωνική ζωή.

Δεν είμαστε πλούσιοι άνθρωποι... η αλήθεια είναι ότι μόλις και μετά βίας τα βγάζουμε πέρα. Παρά τις δυσκολίες αυτές, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διασφαλίσουμε ότι τα παιδιά μας δεν θα στερηθούν τη χαρά και την αγάπη.

Καθώς η αγαπημένη μου Οικογένεια μεγάλωνε, άρχισα να παρατηρώ ένα πρόβλημα στέγασης. Ζούμε όλοι μαζί σε ένα διαμέρισμα λίγο πάνω από 40 μέτρα στο ισόγειο. Η κουζίνα, το μπάνιο, το σαλόνι που είναι το υπνοδωμάτιο με διπλό κρεβάτι, το σαλόνι και το δωμάτιο για τη μικρότερη Βικτώρια και ένα μικρό δωμάτιο για τα άλλα δύο παιδιά. Σε όλα αυτά, υπάρχει ακόμα εγώ και το καροτσάκι μου, το οποίο πρέπει να "κλέψει" λίγο χώρο από τους άλλους για να μπορεί να κινείται ελεύθερα. Δεν είναι εύκολο, αλλά κανείς δεν παραπονιέται. Ξέρουμε ότι έχοντας τον εαυτό μας, έχουμε τα απαραίτητα.

Πάνω από το διαμέρισμά μας, όμως, υπάρχει μια σοφίτα που είναι απρόσιτη για μένα. Και αυτή η σοφίτα είναι το αντικείμενο της συλλογής μου. Θα ήθελα να τη διαμορφώσω σε δωμάτια για τα παιδιά. Η κατάσταση της υγείας μου μετά από σχεδόν 40 χρόνια συνεχούς λήψης ισχυρής φαρμακευτικής αγωγής με κάνει να υποψιάζομαι ότι δεν θα ζήσω για να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν. Ωστόσο, όσο είμαι εδώ μαζί τους, θα ήθελα να τους προσφέρω ό,τι μπορώ.

Ελπίζω ότι περίπου 40.000PLN θα είναι αρκετά για την ανακαίνιση της σοφίτας (μόνωση της κλίσης της οροφής, τοποθέτηση διαχωριστικών τοίχων, βάψιμο, εκτέλεση εγκαταστάσεων, επίπλωση και κατασκευή ασφαλούς σκάλας). Τουλάχιστον έτσι το υπολόγισα. Δεν έχω δεκάρα τσακιστή, αλλά θα προσπαθήσω να οργανώσω μόνος μου τα 10.000 που λείπουν. Δυστυχώς, δεν έχω τις υπόλοιπες 30.000 και δεν βλέπω άλλον τρόπο να τις συγκεντρώσω από το να ζητήσω βοήθεια από αγνώστους με μεγάλη καρδιά.

Ως εκ τούτου, τολμώ να ζητήσω την υποστήριξή σας στην προσπάθειά μου να προσφέρω στην οικογένειά μου καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και στα παιδιά μου καλύτερη ανάπτυξη.

Η βοήθειά σας είναι απλά τα πάντα για μένα.

Άνθρωποι με καλή καρδιά... γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλές συλλογές. Αλλά ξέρω επίσης ότι δεν υπάρχει έλλειψη ανθρώπων που μπορούν να μοιραστούν καλά πράγματα.

Θα σας ήμουν πολύ ευγνώμων αν στηρίζατε το αίτημά μου έστω και με μια μικρή δωρεά.

Στις επισυναπτόμενες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε εμάς, το διαμέρισμά μας και τη σοφίτα, η οποία αυτή τη στιγμή είναι αποθήκη παλιών παιχνιδιών και στα όνειρά μου ένας χώρος διαβίωσης για τους αγαπημένους μου.

Η οικογένειά μου και εγώ σας στέλνουμε όλους τους θερμούς μας χαιρετισμούς. Σας ευχαριστώ για κάθε βοήθεια, ακόμη και την πιο μικρή.

Piter, Alina, Szymek, Julcia και Wiktoria