Πάντα ήξερα ότι το σπίτι δεν ήταν ένας τόπος άνεσης. Ήταν απλώς ένα σπίτι - ένα μέρος όπου ο αέρας ήταν πάντα γεμάτος ένταση. Οι γονείς μου, τόσο απορροφημένοι και οι δύο από τους δικούς τους δαίμονες, δεν φάνηκε ποτέ να παρατηρούν ή να νοιάζονται για το παιδί που έφεραν στον κόσμο. Ο πατέρας μου, μεθυσμένος τις μισές φορές, και η μητέρα μου, πολύ απασχολημένη με τη δική της πικρία για να κοιτάξει από το τηλέφωνό της αρκετά για να με δει, έκαναν ξεκάθαρο ότι ήμουν απλώς άλλη μια ενόχληση γι' αυτούς.

Τώρα είμαι 18 ετών και μετράω τις μέρες μέχρι να μπορέσω να φύγω. Έπιασα δουλειά σε ένα εστιατόριο - σερβιτόρα, ως επί το πλείστον, και δουλεύω μέχρι αργά. Τα φιλοδωρήματα είναι εντάξει, αλλά δεν είναι αρκετά για να σημειώσω πραγματική πρόοδο. Αυτό που πραγματικά με σκοτώνει είναι ότι οι γονείς μου παίρνουν τα μισά από όσα βγάζω. Λένε ότι είναι για τους λογαριασμούς, για να βοηθήσω στο σπίτι, αλλά ξέρω ότι είναι απλώς ένας ακόμη τρόπος για να με κρατάνε κάτω. Τα χρήματα που καταφέρνω να κρατήσω δεν πάνε μακριά. Μετά τη βενζίνη, το φαγητό και μερικά άλλα βασικά, δεν μου μένει σχεδόν τίποτα.

Δεν μπορώ να το αφήσω αυτό να με σταματήσει, όμως. Κάθε δεκάρα που καταφέρνω να αποταμιεύω την αισθάνομαι σαν μια νίκη, όσο μικρή κι αν είναι. Μερικές φορές, παραλείπω γεύματα ή πηγαίνω στη δουλειά με τα πόδια αντί να χρησιμοποιήσω το λεωφορείο, μόνο και μόνο για να εξοικονομήσω μερικά δολάρια. Είναι δύσκολο, αλλά υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι όλα αυτά γίνονται για κάποιο λόγο. Κάνω οικονομία για την ημέρα που θα μπορέσω επιτέλους να φύγω - να πάρω το δικό μου διαμέρισμα, μακριά από αυτό το χάος, αυτό το συνεχές βάρος στους ώμους μου.

Δεν έχει να κάνει μόνο με τον φυσικό χώρο. Είναι για την ελευθερία. Η ιδέα του να ξυπνάω χωρίς να ακούω τις μεθυσμένες κορώνες του μπαμπά μου ή την ψυχρή σιωπή της μαμάς μου είναι αυτό που κρατάει το megoing. Κάποιες νύχτες, όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι, κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι το δικό μου μικρό μέρος - ήσυχο, γαλήνιο, δικό μου. Και παρόλο που μοιάζει τόσο μακρινό, ξέρω ότι μπορώ να φτάσω εκεί.

Δουλεύω προς αυτή την κατεύθυνση εδώ και μήνες, κρύβω ό,τι μπορώ, σχεδιάζω την απόδρασή μου, και κάθε βήμα προς τα εμπρός, όσο μικρό κι αν είναι, είναι ένα βήμα πιο κοντά στο να είμαι ελεύθερη.

Σήμερα ζητώ λίγη βοήθεια από ανθρώπους που μπορεί να καταλαβαίνουν την κατάστασή μου.

οτιδήποτε βοηθάει και εκτιμώ ευχαρίστως τη βοήθεια όλων, εύχομαι σε όλους μια υπέροχη και γεμάτη μέρα!