Ήμουν 9 ετών όταν ο πατέρας μου έβαλε το πρώτο μου ραδιοελεγχόμενο στα χέρια μου, ήταν ήδη αγωνιστής και εγώ ήμουν απλά ένα παιδί που ήθελε να τηλεχειριστεί το αυτοκίνητό του όπως ο μπαμπάς, μου πήρε μερικά χρόνια μέχρι να μπορέσω να τον φτάσω. Τρέξαμε μαζί σε μερικούς αγώνες, αλλά σε διαφορετικές κατηγορίες, άρχισαν τα πρώτα βάθρα για μένα, με εκείνον πάντα δίπλα μου. Μέχρι να μεγαλώσω, να γίνω έφηβος, ήρθαν τα πρώτα περιφερειακά βάθρα, αγωνιζόμουν μαζί με ανθρώπους που είχαν πολλά χρόνια εμπειρίας, και ίσως εκεί ο πατέρας μου κατάλαβε ότι υπήρχαν δυνατότητες. Ο πατέρας μου άφησε στην άκρη το αυτοκίνητό του και το ραδιόφωνό του, για να επικεντρώσει όλα τα κεφάλαια σε μένα.

Όσο μεγάλωνα, τόσο πιο δυνατός γινόμουν, ανταγωνιζόμουν με ανθρώπους που ήταν πιο γρήγοροι, πιο δυνατοί από εμένα και πολύ πιο έμπειροι, αγωνιζόμασταν με ό,τι είχαμε, δεν μπορούσαμε να ανταγωνιστούμε τα αυτοκίνητά τους, αλλά παρά το γεγονός ότι τα υλικά και τα οικονομικά μας ήταν κατώτερα, καταφέρναμε πάντα να ανεβαίνουμε στο βάθρο, όχι πάντα στο πρώτο σκαλί, αλλά ίσως στο τελευταίο.

Όλα αυτά τα χρόνια συμμετείχαμε σε αρκετούς αγώνες, μεταξύ των οποίων και πρωταθλήματα σε ιταλικό επίπεδο, το τελευταίο το 2019, 4 στάδια σε όλη τη χερσόνησο, εκείνη τη χρονιά πετύχαμε τον τίτλο του πρωταθλητή Ιταλίας.

Την ίδια χρονιά, το καλοκαίρι, έγινε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Γερμανία, συγκεκριμένα στη Λειψία. Ήμουν μικρός, αλλά αρκετά μεγάλος για να καταλάβω πόσο πολύ επένδυσε ο πατέρας μου σε μένα, στο χόμπι μας.

Εκείνη τη χρονιά δυστυχώς δεν κερδίσαμε εκείνο το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ο κινητήρας μας χάλασε 3 λεπτά πριν το τέλος, μετά από ένα καλό 45λεπτο του τελικού, στον οποίο παλέψαμε από την αρχή μέχρι το τέλος για την πρώτη θέση, την πρώτη θέση στην οποία τα τελευταία 20 λεπτά του αγώνα βασιλεύαμε μέχρι εκείνα τα μοιραία 3 λεπτά.

Αυτά τα τρία λεπτά μας πήραν πολλά, μας πήραν μια μεγάλη ευκαιρία.

Μια ευκαιρία να γίνουμε πραγματικοί χορηγοί οδηγοί και να μπορέσουμε να κάνουμε καριέρα.

Συνήθιζα να βλέπω τους άλλους οδηγούς με τους οποίους συναγωνιζόμουν, μεταξύ περιφερειακών, ιταλικών και ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, όλους χορηγούς, με χορηγούς που τους υποστήριζαν σε όλο τον κόσμο.

Δεν ξέρω τι είχαν περισσότερο, εγώ κέρδιζα εναντίον τους, ήμουν ταχύτερος, αγωνιζόμουν με ακρίβεια. Αλλά ίσως μόνο ο πατέρας μου και εγώ τα βλέπαμε όλα αυτά.

Από το 2019 μέχρι τώρα τον Μάιο του 2025, έχουν αλλάξει πολλά.

Ο πατέρας μου έχει υποστεί 2 καρδιακές προσβολές, συμπεριλαμβανομένης της τελευταίας, πέρυσι παραλίγο να τον χάσω.

Πέρυσι ήταν άρρωστος, δεν μπορούσα να τον δω, αλλά το ένιωθα, κάτι δεν πήγαινε καλά. Προκειμένου να επισφραγίσει το όνειρο να με δει πρωταθλητή Ευρώπης στην πίστα στο Giardini Naxos, ο πατέρας μου παρέλειψε αρκετές ιατρικές εξετάσεις, δεν εξετάστηκε.

Γιατί; Γνώριζε την κατάσταση της υγείας του και ήξερε ότι θα νοσηλευόταν αμέσως.

Για αυτό το όνειρο ο πατέρας μου διακινδύνευσε και εγώ διακινδύνευσα να μην έχω πια πατέρα.

Μετά από εκείνη την εγχείρηση, υποσχέθηκε ότι δεν θα ξανακάνει ποτέ μοντέλο.

Το υποσχέθηκε μόνο και μόνο επειδή οι γιατροί του απαγόρευσαν κάθε προσπάθεια, οτιδήποτε που θα απασχολούσε την αδρεναλίνη και το άγχος, ειδικά ταυτόχρονα.

Μόλις τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους άρχισα να ασχολούμαι ξανά με τον ραδιοελέγχο.

Με την υπόσχεση ότι θα καταφέρω να εκπληρώσω αυτό το όνειρό του, να δω τον γιο του να γίνεται πρωταθλητής Ευρώπης.

Δυστυχώς, δεν έχω σπόνσορες ή ανθρώπους που να με στηρίζουν, και δυστυχώς η δουλειά που κάνω δεν θα μπορούσε ποτέ να μου επιτρέψει να υποστηρίξω τέτοια έξοδα για προπόνηση, συντήρηση του αυτοκινήτου και ταξίδια για να μπορώ να συμμετέχω σε αγώνες.

Όποιος έχει την καρδιά να με υποστηρίξει, θα είμαι ευγνώμων.

Ειδικά αν καταφέρω να κερδίσω αυτόν τον τίτλο, θα είμαι ευγνώμων για μια ζωή.