Γεια σε όλους.

Το όνομά μου είναι Daniel, και έρχομαι ενώπιόν σας με μια ιστορία, ένα όνειρο και ένα αίτημα.

Η ιστορία μου είναι κάπως βασική μέχρι που όλη μου η ζωή ανατράπηκε: Μεγάλωσα σε μια κανονική οικογένεια, η οποία είχε ένα διαμέρισμα, ένα σπίτι στην εξοχή, γη, λίγο πλούτο και μέλλον. Αυτό, μέχρι που ο πατέρας μου πέθανε πριν από 13 χρόνια. Μετά από αυτό, σχεδόν τα πάντα στη ζωή μου πήγαν ανάποδα. Η σχέση μου με τη μητέρα μου, που δεν ήταν και τόσο καλή πριν, επιδεινώθηκε σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και τώρα δεν ξέρω πώς να την αποκαλέσω. Οι μόνοι που νοιάστηκαν και στάθηκαν δίπλα μου ήταν η γυναίκα μου και η γιαγιά μου (η μητέρα του πατέρα μου), η οποία με μεγάλωσε εν μέρει. Η μητέρα μου έκανε ό,τι μπορούσε για να προσπαθήσει να με αποτρέψει από το να κάνω δική μου οικογένεια. Σε κάθε βήμα που έκανα και σε κάθε προσπάθεια που έκανα, με μαχαίρωνε πισώπλατα. Ζω στο σπίτι, 25 χιλιόμετρα από την πλησιέστερη πόλη, και εκείνη ζει στο διαμέρισμα, στη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής. Το διαμέρισμα, το σπίτι και η γη είναι δικά μας. Το μερίδιό μου στο σπίτι και το οικόπεδο είναι 87% και το διαμέρισμα είναι 25% με βάση τον νόμο περί κληρονομιάς, το υπόλοιπο είναι δικό της. Κάθε φορά που έχει την ευκαιρία με απειλεί ότι θα κάνει τα πάντα για να με διώξει από το σπίτι γιατί είναι δικό της. Δεν έχω πρόσβαση στο διαμέρισμα, δεν μου έδωσε κλειδί μετά τον θάνατο του πατέρα μου. Έτσι, ο άνθρωπος που θα έπρεπε να με στηρίζει περισσότερο είναι ο χειρότερος εχθρός μου. Και όλα αυτά, επειδή μπορώ να σκέφτομαι μόνη μου, έχω δικό μου μυαλό και δεν την ακούω! Ακόμα και όταν παντρεύτηκα και γεννήθηκαν τα δύο μου παιδιά συνέχισε να μου την πέφτει και να μας απειλεί, μόνο που από αυτό το σημείο και μετά η γυναίκα μου έγινε στόχος των κακόβουλων τρόπων της. "Η γυναίκα μου", όπως αποκαλεί τη γυναίκα μου, είναι ηλίθια, χαζή, χωρίς λεφτά και χωρίς μυαλό( δικά της λόγια), ενώ η γυναίκα μου έχει πτυχίο Πολυτεχνείου, με μεταπτυχιακό και όλα τα σχετικά, είναι εργατικό άτομο(η μόνη που δουλεύει) και όλοι εκτός από τη μητέρα μου έχουν μόνο καλά λόγια γι' αυτήν. Τα παιδιά μου( ένα 9χρονο αγόρι και ένα 8χρονο κορίτσι) έγιναν στόχος της από τη στιγμή που έμαθε ότι έχουν προβλήματα(ΔΕΠΥ) και τα αποκαλούσε ηλίθια, και χαζά, αλλά η "αγάπη" των ματιών της μητέρας μου. Δεν μπορώ να δουλέψω ως ημερομίσθιος αφού πρέπει να φροντίζω τα παιδιά μου( η γυναίκα μου βγάζει περισσότερα από ότι θα μπορούσα εγώ, οπότε αναγκαστήκαμε να συμβιβαστούμε), και να τα πηγαίνω από και προς το σχολείο. Κάθε μέρα φεύγω από το σπίτι στις 7 το πρωί, οδηγώ μισή ώρα μέχρι το σχολείο, μένω στην πόλη(στο αυτοκίνητό μας, ή σε σπίτι φίλου, περιστασιακά), και περιμένω μέχρι το μεσημέρι, όταν τα παιδιά τελειώσουν τα μαθήματα για να τα πάω σπίτι. Εκεί, τα βοηθάω με τα μαθήματά τους, τα ταΐζω, τα βάζω για ύπνο και ούτω καθεξής. Αυτή είναι λοιπόν η καθημερινή μου ρουτίνα κάθε εργάσιμη ημέρα.

Αυτή είναι η ιστορία μου, και η καθημερινή μου ζωή αυτή τη στιγμή, και θέλω να αλλάξει.

Έχω χτίσει μέχρι τώρα 3 μικρά θερμοκήπια (το 1ο είναι 60 τετραγωνικά μέτρα, το 2ο είναι 30 τετραγωνικά μέτρα και το τρίτο είναι 150 τετραγωνικά μέτρα) όπου καλλιεργώ λαχανικά 100% ΒΙΟ. Οι ντομάτες (onix heart και cherry) και οι πιπεριές είναι αυτές που καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του χώρου στα θερμοκήπια. Το κάνω αυτό εδώ και 6 χρόνια, δοκιμάζοντας διαφορετικές συνταγές, λύσεις, προγράμματα ποτίσματος και τρόπους, τρόπους ανάπτυξης και ούτω καθεξής. Τα θερμοκήπια που κατασκεύασα είναι καλυμμένα με αλουμινόχαρτο(πάχους 250 μικρομέτρων). Όλα τα προϊόντα πηγαίνουν στους φίλους μας, έναντι μικρής αμοιβής(λαμβάνοντας υπόψη όλη τη δουλειά). Ποτίζουμε χειροκίνητα πάνω από 1000 φυτά κάθε μέρα, παρέχουμε στα φυτά BIO θρεπτικές ουσίες όπως κομπόστ τσουκνίδας και κοπριάς κοτόπουλου. Είμαι ο μόνος που φροντίζω τα φυτά, καθώς η γυναίκα μου είναι στη δουλειά όλη μέρα και τα παιδιά μου είναι πολύ μικρά για να βοηθήσουν.

Και εδώ είναι που έρχεται το όνειρο:

Θα ήθελα να φτιάξω ένα επαγγελματικό θερμοκήπιο, μεγαλύτερο (περίπου 1000 τετραγωνικά μέτρα), με γυαλί, σε κλιματιζόμενο περιβάλλον, με ηλιακούς συλλέκτες που μπορούν να τροφοδοτήσουν ένα σύστημα θέρμανσης, και βαθιά πηγάδια για το νερό, ώστε να μπορώ να καλλιεργώ τα λαχανικά μου και το χειμώνα. Θα ήθελα να αγοράσω ένα τρακτέρ με αξεσουάρ για να μπορώ να δουλεύω σε αυτό το θερμοκήπιο. Θα ήθελα να είμαι σε θέση να φέρνω περισσότερα από τα λαχανικά μου στον κόσμο, αφού είναι όλα ΒΙΟ, όλοι τα θέλουν. Όσοι έχουν την τύχη να τα δοκιμάσουν, δεν θέλουν πια λαχανικά από τις αγορές. Έτσι ξέρω ότι έχω τα σωστά προϊόντα, για τις ανάγκες των ανθρώπων. Απλά δεν έχω τα κεφάλαια για να τα καλλιεργήσω και να τα πάω στο επόμενο επίπεδο.

Επίσης, μέσω αυτού, προσπαθώ να εξασφαλίσω το μέλλον των παιδιών μου. Δεδομένου ότι έχουν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ, το μέλλον τους ως εργαζόμενοι στη χώρα μου είναι περιορισμένο, οπότε, μια οικογενειακή επιχείρηση είναι πολύ καλύτερη από το να ελπίζω σε κάποια βοήθεια από τις κυβερνητικές υπηρεσίες.

Και σε αυτό το σημείο έρχεται το αίτημα:

Ελπίζω ότι θα βρείτε μέσα στην καρδιά σας τα μέσα να με βοηθήσετε να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα.

Ελπίζω στη βοήθειά σας ώστε να μπορώ να παρέχω κάποιο ΒΙΟ μέρος της καθημερινής τους τροφής.

Ελπίζω ότι μπορείτε να αντιστρέψετε το κλίμα και ότι, με τη βοήθειά σας, θα πέσει λίγη λιακάδα και στο δικό μου σοκάκι.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!

Σας ευχαριστώ για την καλοσύνη σας!

Σας ευχαριστώ για όλα!