Το όνομά μου είναι Ιωάννα. Είμαι ανύπαντρη, 54 ετών. Από την παιδική μου ηλικία, η ζωή μου ήταν ένας αγώνας επιβίωσης. Στην αρχή μόνο συναισθηματικά, αργότερα και υλικά. Ποτέ δεν το έβαλα κάτω και δεν έχασα την ελπίδα και το κίνητρο. Δυστυχώς, ήρθε η μέρα που αρρώστησα από σοβαρή, εντελώς ανθεκτική στα φάρμακα κατάθλιψη. Καθώς δεν μπορούσα να υπολογίζω στη βοήθεια της οικογένειάς μου και τα φάρμακα δεν βοηθούσαν, βυθίστηκα σε πλήρη αδυναμία για 9 χρόνια. Πολλές φορές ήθελα να αυτοκτονήσω, αλλά αυτή η μικρή σπίθα ελπίδας ότι όλα θα πάνε καλά πάντα νικούσε. Τελικά, βγήκα από την κατάθλιψη και μπόρεσα να ζήσω και να δράσω ξανά. Ωστόσο, εκείνα τα χρόνια της ασθένειας, όταν συχνά δεν μπορούσα να φροντίσω ούτε τα βασικά, αποδείχτηκε ότι ήταν γεμάτα με συνέπειες... Λόγω των ενεργειών των συγγενών μου, έχασα το διαμέρισμά μου. Ήρθε η μέρα που αναγκάστηκα να μαζέψω τα πιο απαραίτητα πράγματα και να πάω σε ένα καταφύγιο αστέγων. Ξεκίνησε ο εφιάλτης, ένας από τους μεγαλύτερους στη ζωή μου. Η έξοδος από την έλλειψη στέγης είναι πολύ δύσκολη, δεν ξέρω αν είναι καν εφικτή για ανθρώπους σαν εμένα. Ωστόσο, βρήκα τελικά μια δουλειά που μου επέτρεψε να νοικιάσω μόνη μου ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα-στούντιο. Δυστυχώς, έχασα τη δουλειά μου και λόγω της ηλικίας μου δεν μπόρεσα να βρω μια νέα που να είναι αρκετά σταθερή και καλά αμειβόμενη ώστε να συνεχίσω να νοικιάζω το στούντιο διαμέρισμα. Άρχισα να πηγαίνω στο εξωτερικό για δουλειά, ελπίζοντας ότι οι υψηλότερες αποδοχές θα μου επέτρεπαν επιτέλους να σταθώ ξανά στα πόδια μου. Δούλευα σωματικά σε όλη μου τη ζωή και αυτή ήταν η μόνη δουλειά που μπορούσα να πάρω. Ωστόσο, τα χρόνια πέρασαν και τα όλο και πιο ενοχλητικά προβλήματα υγείας με ανάγκασαν να χάσω τη δουλειά μου. Τα πρότυπα εργασίας σε αυτούς τους χώρους είναι πολύ υψηλά και προσαρμοσμένα στις δυνατότητες των νέων ανθρώπων. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πλέον την παραμικρή πιθανότητα να κερδίσω αρκετά χρήματα για να αγοράσω ακόμη και το μικρότερο διαμέρισμα στούντιο. Ένα στεγαστικό δάνειο, όπως μπορείτε να μαντέψετε, αποκλείεται εντελώς. Κοιτάζω το μέλλον με αυξανόμενο φόβο... Φοβάμαι ότι θα έρθει η μέρα που θα αναγκαστώ να επιστρέψω σε ένα καταφύγιο αστέγων και να ζήσω εκεί τις μέρες μου. Αυτή η σκέψη με τρομάζει. Γι' αυτό ζητάω από ανθρώπους με καλή καρδιά... Βοηθήστε με να ανακτήσω την ελπίδα. Βοηθήστε με να ξεπεράσω το φόβο του πανικού μου στη σκέψη των άστεγων γηρατειών... Εσείς, καλοί άνθρωποι, είστε η τελευταία μου ελπίδα...

Εύχομαι στον καθένα σας ένα ευτυχισμένο μέλλον και σε όσους θα ήθελαν να στηρίξουν έστω και με το παραμικρό ποσό την εκπλήρωση του ονείρου μου να έχω τους δικούς μου τέσσερις τοίχους, σας ευχαριστώ εκ των προτέρων από καρδιάς