Ως διαζευγμένος πατέρας, γνωρίζω καλά τι σημαίνει να υποφέρεις, όχι μόνο συναισθηματικά, αλλά και οικονομικά. Πρώτα απ' όλα, έχω βιώσει τον πόνο και την αδικία. Υπέστην μοιχεία και παρ' όλα αυτά, ο δικαστής αποφάσισε να τοποθετήσει τα παιδιά μου στη μητέρα τους, να μου πάρει το σπίτι μου (το οποίο μου ανήκε και με υποθήκη), να μου επιβάλει διατροφή και μάλιστα τότε ήμουν άνεργος. Έπαιρνα περίπου 900 ευρώ από το NASPI, αλλά έπρεπε να βγάλω 600 για το στεγαστικό δάνειο, 300 για τη διατροφή και 350 για τη δόση του αυτοκινήτου που της αγόρασα στο όνομά μου. Παράλογο, αλλά αληθινό! Σήμερα, πάνω από 11 χρόνια μετά τον χωρισμό, δεν έχω ούτε ένα ευρώ στην τσέπη μου, παρόλο που έχω μια δουλειά που μου επιτρέπει να κερδίζω έναν μισθό πάνω από τον μέσο όρο, αλλά ανάμεσα στο στεγαστικό δάνειο (600 ευρώ), την πληρωμή του νέου αυτοκινήτου (450 ευρώ), τη διατροφή του παιδιού (450 ευρώ σήμερα), την πληρωμή για τη ρευστότητα που χρειαζόμουν το 2020 (380 ευρώ), τους λογαριασμούς, τα έξοδα διατροφής, τη διαχείριση του παιδιού (καταφέρνουμε 15 μέρες ο καθένας μέσα στον μήνα, σε μέρες κοινά συμφωνημένες και παρ' όλα αυτά περνάω τη διατροφή...) κάθε μήνα υπερβαίνω αυτά που κερδίζω, τόσο πολύ που μακροπρόθεσμα σπαταλάω ό,τι είχα στον τρεχούμενο λογαριασμό μου. Θα ήθελα να βοηθηθώ και, μόλις ανακτήσω τις δυνάμεις μου, να βοηθήσω τους άπορους, ιδρύοντας έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό για χωρισμένους πατέρες. Το όνειρό μου θα ήταν να μπορέσω να κλείσω όλα τα τρέχοντα έξοδά μου, ώστε να μην υποφέρω πλέον οικονομικά και να μπορέσω να αρχίσω να βλέπω το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία, αλλά ήδη ξέρω ότι αν συγκεντρώσω 1 ευρώ με αυτόν τον έρανο, θα είναι ήδη ένα μεγάλο επίτευγμα. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε την ανακοίνωσή μου