Μιλάω για την κακοποίηση για να ανοίξω τα μάτια όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων. Για να μειώσω τον αριθμό των θυμάτων και για να σταματήσουν οι άνθρωποι να κάνουν τα στραβά μάτια, να σταματήσουν να σιωπούν, γιατί συχνά η μόνη ευκαιρία που έχουν τα θύματα είναι αν κάποιος έρθει να τα βοηθήσει με κάποιο τρόπο. Τέλος, επειδή θα ήθελα να δείξω σε όλα τα θύματα που βρίσκονται στο πάτωμα ότι είναι δυνατόν να σταθείς ξανά στα πόδια σου, είναι δυνατόν να γίνεις ξανά ευτυχισμένος.

Θέλω να κάνω τους άλλους να συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχουν πληγές που δεν επουλώνονται ποτέ. Μαθαίνουμε να ζούμε μαζί τους. Μετά από λίγο δεν αποτελούν πλέον μαρτύριο, δεν είναι μέρος της καθημερινότητάς μας, αλλά όταν ακούμε για τις περιπτώσεις άλλων ή όταν περνάμε μια δύσκολη στιγμή, αυτές οι ουλές αρχίζουν να φαγουρίζουν και όλες οι φρικαλεότητες ανακαλούνται ξανά και ξανά. Δεν χτυπάει πια στο πάτωμα, αλλά πονάει και πρέπει να επιτρέψουμε στο συναίσθημα να μας διαπεράσει. Είναι απολύτως φυσιολογικό.

Έχω πολλές αναμνήσεις: κάποιες εύκολες και κάποιες φρικτές που δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω. Αυτές οι εικόνες έχουν καεί στον εγκέφαλό μου. Μία από αυτές συνέβη μετά από ένα καθεστώς τρόμου που διήρκεσε αρκετές ημέρες, όταν δεν άντεχα άλλο τη συνεχή λεκτική κακοποίηση, την τιμωρητική και ψυχοφθόρα σιωπή και τις προκλήσεις. Τόλμησα να πω αρκετά και ξέσπασε η κόλαση. Ένας θύτης περιμένει πάντα αυτή τη στιγμή για να δικαιολογήσει τις πράξεις του και να κάνει τον άλλον να πιστέψει ότι εκείνος το προκάλεσε με τη συμπεριφορά του, το βλέμμα του, τα λόγια του, και στη συνέχεια δίνει κυριολεκτικά στον εαυτό του την άδεια να χτυπήσει. Αυτό ακριβώς συνέβη τότε.

Στην αρχή απλά άρχισε να πετάει τα αντικείμενά μου στο έδαφος, να τα σπάει, και επειδή δεν άκουγα, άρχισε να με σπρώχνει, να με καρφώνει στον τοίχο, να σκίζει το σώμα μου με τα δάχτυλά του που είχαν κατσαρώσει σε νύχια. Δεν τολμούσα να κουνηθώ. Ήξερα ότι αν αντιστεκόμουν, θα ήταν λάδι στη φωτιά. Τελικά με άφησε και, καθώς άρχισα να καθαρίζω τα μπάζα, πήδηξε μπροστά μου, με έπιασε από το λαιμό με δύο λαβές και με έσπρωξε στο έδαφος, μέσα στα θραύσματα και άρχισε να μου βγάζει το ζουμί. Ήμουν τρομοκρατημένη μέχρι θανάτου και δεν είχα καμία δύναμη να αντισταθώ. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν:

"-Θεέ μου, αν αυτό με σκοτώσει, τι θα συμβεί στο γιο μου;"

Και τότε ξαφνικά όλα σταμάτησαν. Όχι η ίδια η πράξη, αλλά εγώ. Τα μάτια μου ήταν ανοιχτά, αλλά δεν έβλεπα τίποτα. Ένιωσα ένα τράνταγμα και ήταν σαν να μου είχαν ξεριζώσει την ψυχή. Από εκείνη τη στιγμή και μετά δεν θυμάμαι τίποτα: αυτή ήταν η συνείδησή μου, η άμυνα της ψυχής μου για να επιβιώσει από τη φρίκη.

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να ουρλιάζω και να κλωτσάω με όλη μου τη δύναμη, και στη συνέχεια με κάποιο τρόπο να πηδάω στα πόδια μου και να χτυπάω το ζώο με τη γροθιά μου. Όλη την ώρα σκεφτόμουν, πού έχω βυθιστεί, τι έχω γίνει! Φώναξα με όλη μου τη δύναμη: - Τι έκανες, ζώο; Παραλίγο να με σκοτώσεις! Και εκείνος χαμογέλασε και είπε: - Δεν σε στραγγάλισα, απλώς σε κρατούσα από το λαιμό για να σου κλείσω το στόμα. Ήταν σε εκείνο το σημείο που τελικά παραδέχτηκα στον εαυτό μου ότι έπρεπε να φύγουμε, δεν μπορούσαμε να μείνουμε εδώ.

Η ιστορία της διαφυγής μας από τον πατέρα του μικρού μου αγοριού.... Από τότε ζούμε με τη γιαγιά μου,η οποία είναι 88 ετών και παρόλο που έχω σταθερή δουλειά,χρειάζομαι 2 μήνες προκαταβολή για το ενοίκιο και δεν μπορώ να το αντέξω οικονομικά,γι'αυτό ζητάω βοήθεια τώρα.