Είμαι εδώ σε απόγνωση.

Είμαστε μια οικογένεια αγροτών με δική μας επιχείρηση, αλλά λόγω των συνθηκών του κόσμου και επιχειρηματικών αποφάσεων που αποδείχθηκαν καταστροφικές, έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο. Είμαστε στα χέρια αδίστακτων εισπρακτόρων που εκμεταλλεύονται την κατάστασή μας και απειλούν να κατασχέσουν τα περιουσιακά μας στοιχεία αν δεν τους δώσουμε τα χρήματα που απαιτούν για τα χρέη (ακόμα και χωρίς να το γνωρίζουν οι πιστωτές με τους οποίους έχουμε διαπραγματευτεί απευθείας). Ο πατέρας μου δεν τα δείχνει όλα, αλλά δεν κρύβει πια την απελπισία του, δεν κοιμάται, η μητέρα μου υποφέρει από αυτό, έχει ήδη χάσει τις οικονομίες της, ισχύει το παλιό ρητό "σε ένα σπίτι που δεν υπάρχει ψωμί, όλοι μαλώνουν και κανείς δεν έχει δίκιο", και εγώ θα γίνω πατέρας τον Ιανουάριο και βλέπω τον εαυτό μου χωρίς μέλλον, χωρίς τη δύναμη να παλέψω. Είναι απελπιστικό.

Αλλά όπως όλα τα άλλα στη ζωή, μόνο ο θάνατος δεν έχει λύση. Στην προκειμένη περίπτωση, προσπαθούμε να πουλήσουμε ένα κομμάτι γης και μόλις το πουλήσουμε, θα ξεπληρώσουμε τα χρέη και θα απαλλαγούμε από τους εκβιασμούς. Μπορούμε να έχουμε ένα μέλλον. Απλά πρέπει να πουλήσουμε τη γη. Γρήγορα.

Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να το πουλήσουμε αύριο ή σε ένα μήνα, αλλά σε ένα μήνα θα είναι πολύ αργά. Δεν έχουμε τα χρήματα για να περιποιηθούμε το αμπέλι, να ξεκινήσουμε τη συγκομιδή, να συντηρήσουμε το τρακτέρ... Δεν λέω ότι δεν έχουμε τα χρήματα για να φάμε, γιατί ο κήπος και τα ζώα μας τρέφουν. Και δεν έχουμε τα χρήματα για να αντιμετωπίσουμε τους εισπράκτορες που μας απειλούν ανά πάσα στιγμή να έρθουν και να μας πάρουν τον εξοπλισμό που χρειαζόμαστε για να δουλέψουμε, το τρακτέρ και τα μηχανήματα. Μόλις πουληθεί η γη, θα μπορέσουμε να σταθεροποιήσουμε τα πράγματα.

Δεν ζητάω να δοθούν χρήματα, απλώς να δανειστούμε μέχρι να καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε την πώληση.