Η σύζυγός μου παλεύει με σοβαρό άγχος για το αυτοκίνητο και μερικές φορές αυτό μετατρέπεται σε πλήρεις κρίσεις πανικού. Ο ήχος της μηχανής που ξεκινά ή η ξαφνική κίνηση της κυκλοφορίας μπορεί να κάνει το στήθος της να σφίγγει και την αναπνοή της να ξεφεύγει από τον έλεγχο. Παρόλα αυτά, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου χρειαζόμαστε πραγματικά ένα αυτοκίνητο. Οι δουλειές μας είναι πολύ μακριά και οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι αναξιόπιστες. Κάθε μέρα, το ερώτημα αιωρείται στον αέρα: πώς μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά όταν το ίδιο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι και αυτό που φοβάται περισσότερο; Παραδέχεται ότι φοβάται, αλλά λέει επίσης ότι δεν θέλει ο πανικός της να καθορίσει τη ζωή μας. Της υπόσχομαι ότι θα κάνουμε μικρά βήματα σε ήσυχους δρόμους, μικρές βόλτες, διαλείμματα όποτε τα χρειάζεται. Δεν θα είναι εύκολο. Θα υπάρξουν δύσκολες στιγμές, και πιθανώς περισσότερος πανικός στην πορεία. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: θα το αντιμετωπίσουμε μαζί. Και ίσως, μίλι με μίλι, να βρει όχι μόνο έναν τρόπο να ταξιδεύει, αλλά και έναν τρόπο να θεραπεύεται.