Αγαπητοί φίλοι

Το όνομά μου είναι Tereza Jirková, και ως πτυχιούχος κοινωνικής εργασίας.

δέχτηκα με χαρά την πρόκληση να ηγηθώ ενός εράνου για την υποστήριξη εξήντα παιδιών από τη Γάζα.

Αυτά τα παιδιά, που έχουν πληγεί από τον πόλεμο και τον αναγκαστικό εκτοπισμό, χρειάζονται τη βοήθειά μας. Πιστεύω ότι κάθε παιδί έχει το δικαίωμα στην εκπαίδευση και είμαι ευγνώμων που μπορώ να συμβάλλω στο καλύτερο μέλλον τους, έστω και με μικρό τρόπο.

Στην καρδιά των δεινών της Γάζας, όπου κάθε γωνιά σημαδεύεται από την καταστροφή, ένα εξαιρετικό φως λάμπει από μια μικρή, κουρελιασμένη σκηνή. Αυτή η σκηνή δεν είναι απλώς ένα καταφύγιο, αλλά ένα πραγματικό Σχολείο Ελπίδας. Ονομάζομαι Asmaa Khalil Abu Mandeel (42 ετών) και εργάζομαι ως δασκάλα στον προσφυγικό καταυλισμό Maghazi. Όταν ο πόλεμος στέρησε από πολλά παιδιά την εκπαίδευσή τους, αποφάσισα να μην τα αφήσω να τα κατατρώει ο φόβος και η άγνοια. Μαζί με άλλους τρεις δασκάλους, δημιουργήσαμε ένα μικρό αυτοσχέδιο σχολείο -μια σκηνή- όπου διδάσκουμε τα παιδιά με περιορισμένα μέσα. Χρησιμοποιούμε παλιούς πίνακες και καθόμαστε στο έδαφος, αλλά η αποφασιστικότητά μας παραμένει αμείωτη.

Κάθε μέρα, εξήντα παιδιά μαθαίνουν εδώ να διαβάζουν, να γράφουν και να ονειρεύονται ξανά. Ωστόσο, η σκηνή αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα - έχει διαρροές και υπάρχει έλλειψη πινάκων, τετραδίων και ηλεκτρικού ρεύματος. Ωστόσο, τα παιδιά έρχονται μέρα με τη μέρα με μάτια γεμάτα ελπίδα. Ονειρευόμαστε μια μέρα να μετατρέψουμε αυτή τη σκηνή σε μια πραγματική αίθουσα διδασκαλίας - ασφαλή, φιλόξενη και εξοπλισμένη με όλα όσα χρειάζονται τα παιδιά για να μάθουν. Η βοήθειά σας θα σήμαινε περισσότερα για εμάς από την απλή υλική υποστήριξη.

Θα σήμαινε ελπίδα και μέλλον για εξήντα παιδιά που έχουν ξεριζωθεί από τα σπίτια τους λόγω του πολέμου.

Συνεισφέρετε στο Σχολείο της Ελπίδας σήμερα και δώστε στα παιδιά πίσω τη δύναμη να ζήσουν!

Αγαπητοί φίλοι.

Το όνομά μου είναι Tereza Jirkova, και ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια στην κοινωνική εργασία, δέχτηκα με χαρά την πρόκληση να ηγηθώ ενός εράνου για τη στήριξη εξήντα παιδιών από τη Γάζα. Αυτά τα παιδιά, που έχουν πληγεί από τον πόλεμο και τον αναγκαστικό εκτοπισμό, χρειάζονται τη βοήθειά μας.

Πιστεύω ότι κάθε παιδί έχει το δικαίωμα στην εκπαίδευση και είμαι ευγνώμων που μπορώ να συμβάλλω στο καλύτερο μέλλον τους, έστω και με μικρό τρόπο.

Μέσα στα δεινά της Γάζας, όπου κάθε γωνιά σημαδεύεται από την καταστροφή, ένα εξαιρετικό φως αναβλύζει από μια μικρή κουρελιασμένη σκηνή. Αυτή η σκηνή δεν είναι απλώς ένα καταφύγιο, αλλά ένα πραγματικό Σχολείο Ελπίδας.

Ονομάζομαι Asmaa Khalil Abu Mandeel (42 ετών) και εργάζομαι ως δασκάλα στον προσφυγικό καταυλισμό Maghazi.

Όταν ο πόλεμος στέρησε από πολλά παιδιά την εκπαίδευση, αποφάσισα να μην αφήσω τον φόβο και την άγνοια να τα κατακλύσουν.

Μαζί με άλλους τρεις δασκάλους, δημιουργήσαμε ένα μικρό αυτοσχέδιο σχολείο - μια σκηνή όπου διδάσκουμε παιδιά με περιορισμένους πόρους. Χρησιμοποιούμε παλιούς πίνακες και καθόμαστε στο πάτωμα, αλλά η αποφασιστικότητά μας παραμένει ακλόνητη.

Κάθε μέρα, εξήντα παιδιά μαθαίνουν να διαβάζουν, να γράφουν και να ονειρεύονται ξανά. Ωστόσο, η σκηνή αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα - έχει διαρροές, δεν υπάρχουν θρανία, τετράδια και ηλεκτρικό ρεύμα. Παρόλα αυτά, τα παιδιά έρχονται μέρα με τη μέρα με μάτια γεμάτα ελπίδα. Ονειρευόμαστε μια μέρα να μετατρέψουμε αυτή τη σκηνή σε μια πραγματική αίθουσα διδασκαλίας - ασφαλή, φιλόξενη και εξοπλισμένη με όλα όσα χρειάζονται τα παιδιά για να μάθουν.

Η βοήθειά σας θα σήμαινε περισσότερα για εμάς από την απλή υλική υποστήριξη.

Σημαίνει ελπίδα και μέλλον για εξήντα παιδιά που έχουν ξεριζωθεί από τα σπίτια τους λόγω του πολέμου.

Δωρίστε σήμερα στο Σχολείο της Ελπίδας και δώστε στα παιδιά ξανά τη δύναμη να ζήσουν!