Στις 17 Ιουλίου, νωρίς το πρωί, η φωτιά ανάγκασε εμένα και τα μικρά μου παιδιά να φύγουμε από το φλεγόμενο σπίτι. Είναι μια εμπειρία που θα μας μείνει για το υπόλοιπο της ζωής μας.... Όχι μόνο για όσα χάσαμε, αλλά και για όσα νιώσαμε: φόβο, αδυναμία και απελπισία αναμεμειγμένα με μια και μόνη σκέψη: να σώσουμε τα παιδιά. Ζούσαμε μαζί στο σπίτι: εγώ, ο 4χρονος γιος μου Kacper και η 2χρονη κόρη μου Nikola. Αυτό ήταν το μέρος μας, ο κόσμος μας. Η καθημερινή μας ζωή. Σήμερα μπορώ να πω ότι μόνο ερείπια έχουν απομείνει από αυτό. Παρά τα όσα συνέβησαν, είμαι ευγνώμων.

Ευγνώμων που είμαι ζωντανός. Που καταφέραμε να ξεφύγουμε. Αλλά αυτό που άφησε πίσω της η φωτιά είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Χάσαμε ό,τι είχαμε: ρούχα, είδη σπιτιού, παιχνίδια των παιδιών, αναμνήσεις κρυμμένες σε καθημερινά αντικείμενα. Τώρα είμαι αντιμέτωπη με ένα δύσκολο ταξίδι ανοικοδόμησης της ζωής μου από το μηδέν, βήμα προς βήμα. οι απαιτήσεις είναι πολλές και η καθημερινότητα με δύο μικρά παιδιά δεν προσφέρει πολλά. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά ξέρω ότι πρέπει να προσπαθήσω γι' αυτά. Για τον Kacper και τον Nikola.

Γιατί ακόμα κι αν δεν μείνει τίποτα από τους τοίχους, έχουμε ο ένας τον άλλον. Και από εκεί, μπορούμε να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή.