Σ' ένα μικρό δωμάτιο, αμυδρά φωτισμένο από τις ακτίνες ενός αργά χαμένου ηλίου, κοιτάζω τα τρεμάμενα χέρια μου. Οι γιατροί μου είπαν ότι ο χρόνος που μου απομένει μετριέται σε μήνες, όχι σε χρόνια. Δεν αισθάνομαι πια θυμό, παρά μόνο μια φλογερή επιθυμία: να δω την Αίγυπτο, τη χώρα για την οποία είχα διαβάσει από παιδί, μέσα στις σκονισμένες σελίδες των βιβλίων για πυραμίδες, φαραώ και θεούς.

Με τις τελευταίες μου οικονομίες και τη βοήθεια φίλων, κατάφερα να κλείσω ένα σύντομο ταξίδι. Όταν το αεροπλάνο κατέβηκε πάνω από την έρημο και ο Νείλος εμφανίστηκε σαν πράσινη κορδέλα μέσα στη χρυσή άμμο, τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι το όνειρό μου γινόταν πραγματικότητα.

Την επόμενη μέρα, στο ηλιοβασίλεμα, στάθηκα μπροστά στις Πυραμίδες της Γκίζας. Ο άνεμος μετέφερε τη μυρωδιά της άμμου και της ιστορίας. Κάθισα, ακουμπώντας την πλάτη μου σε μια πέτρα χιλιάδων ετών. Γύρω μου, οι τουρίστες έβγαζαν φωτογραφίες, αλλά εγώ απλά έκλεισα τα μάτια μου, νιώθοντας τον χρόνο να απλώνεται. Ήμουν εκεί, στεκόμουν μπροστά στην αιωνιότητα, και για μια στιγμή η αρρώστια δεν είχε πια σημασία.

Στη ζεστή σιωπή της ερήμου, ψιθύρισα: "Τώρα μπορώ να φύγω εν ειρήνη". Και χαμογέλασα, γιατί το όνειρό μου είχε εκπληρωθεί.