Γεια σε όλους, είμαστε δύο αδελφές που ποτέ δεν μας άρεσε να ζητάμε βοήθεια, αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετικά, αυτή τη φορά είναι η μόνη μας ευκαιρία να μπορέσουμε να σώσουμε τον αγαπημένο μας Ciro, έναν ιδιαίτερο σκύλο με μια δύσκολη ζωή πίσω του. Σας ζητάμε να μας βοηθήσετε με τα έξοδα για να του δώσουμε την ευκαιρία να συνεχίσει να ζει. Έχει υποφέρει πολύ και χρειάστηκε να παλέψει τόσο σκληρά για να είναι εδώ μαζί μας και τώρα θα θέλαμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συνεχίσουμε να του δίνουμε την ηρεμία που του αξίζει τόσο πολύ. Κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης μετά από συνεχιζόμενα γαστρεντερικά παράπονα, προέκυψε μια μάλλον ανησυχητική εικόνα, η οποία θα απαιτήσει μια λεπτή επέμβαση και επακόλουθη θεραπεία. Όλα αυτά είναι προφανώς πολύ ακριβά, πάρα πολλά για εμάς που μόλις έχουμε χάσει τη δουλειά μας και δύσκολα μπορούμε να αντέξουμε τα καθημερινά έξοδα για τη διατροφή και τη φροντίδα που χρειάζεται για μια σειρά άλλων προηγούμενων παθολογιών, μερικές από τις οποίες είναι αρκετά σοβαρές, κυρίως λόγω των χρόνων της αδέσποτης ζωής του. Είναι ο πιο καλός και ξεχωριστός σκύλος στον κόσμο, όποιος είχε την τύχη να τον γνωρίσει κατά τη διάρκεια των χρόνων του στους δρόμους μπορεί να το επιβεβαιώσει αυτό. Δυστυχώς, δεν μας μένει τίποτα άλλο να κάνουμε από το να κάνουμε έκκληση στη γενναιοδωρία σας με την ελπίδα ότι θα μας δοθεί η χαρά να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να δίνουμε αγάπη σε μια τόσο ξεχωριστή ψυχή, η οποία δεν έχει κάνει τίποτα άλλο από το να γεμίζει τις ζωές μας με αγάπη από την ημέρα που εμφανίστηκε. Η ιστορία της δεν μπορεί να τελειώσει τώρα, όχι έτσι. Μια ιστορία με χίλιες περιπέτειες. Για τους πιο περίεργους, ας συστηθεί παρακάτω, ευχαριστώντας σας εκ των προτέρων για τις καλές σας καρδιές.

Γεια σε όλους, είμαι ο Ciro, ο σκύλος του σταθμού! Είμαι περίπου 9 ετών, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα από τα πρώτα μου χρόνια. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι το φορτηγάκι των σιδηροδρομικών που με βρήκε ολομόναχο σε έναν παλιό εγκαταλελειμμένο σταθμό. Αμέσως συνειδητοποίησα ότι αυτό το φορτηγάκι, που στεκόταν στη μέση του πουθενά, όπου περιπλανιόμουν για ποιος ξέρει πόσο καιρό, θα ήταν η σανίδα σωτηρίας μου. Έτσι έτρεξα, έτρεξα. Στη μέση της εξοχής και μετά μέχρι το δρόμο, το κυνήγησα μέχρι που τα παιδιά με μάζεψαν και με πήραν μαζί τους σε έναν άλλο σταθμό. Εκεί έζησα για αρκετό καιρό, έγινα η μασκότ του χωριού, είχα και όνομα, Ciro della stazione, και δικό μου κυνοκομείο. Αλλά ποτέ δεν μου άρεσε η μοναξιά, έτσι άρχισα να περιπλανιέμαι στο χωριό ψάχνοντας για παρέα, με κίνδυνο να με πατήσουν αρκετές φορές. Δεν μπορούσα πια να ζήσω έτσι, όλοι με αγαπούσαν αλλά κανείς δεν με έπαιρνε μακριά, τόσο πολύ που πλέον η μοίρα μου στα κυνοκομεία έμοιαζε όλο και πιο κοντά. Ευτυχώς όμως λίγο καιρό πριν είχα γνωρίσει δύο αδελφές που περίμεναν το τρένο και εκτός από τα σημάδια των λασπωμένων μου ποδιών στα καθαρά τους παντελόνια, φρόντισα να αφήσω τα ίχνη μου και στις καρδιές τους. Με φρόντιζαν όταν έβρισκαν χρόνο, έτσι όταν το κυνοκομείο μου στο σταθμό διαλύθηκε επειδή δεν μπορούσα πλέον να μείνω εκεί, περπάτησα μερικά χιλιόμετρα στον ήλιο και πήγα στο σπίτι τους. Πέρασε λίγος καιρός, αλλά είμαι ακόμα εδώ μαζί με τον μικρό μου αδελφό, που επίσης σώθηκε από την τύχη του κυνοκομείου, και θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος σκύλος στον κόσμο αν μπορούσα να συνεχίσω να μένω εδώ, στο ευτυχισμένο μου μέρος, για λίγο ακόμα. Ελπίζω να είμαι ξανά τυχερός και να συναντήσω άλλους καλόκαρδους ανθρώπους που θα με βοηθήσουν να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. ❤️