Πάντα μου άρεσε η ελευθερία. Ως παιδί, περνούσα πολύ χρόνο στην ύπαιθρο, έκανα ποδήλατο και ονειρευόμουν να οδηγήσω αυτοκίνητο μια μέρα. Παρόλο που μεγάλωσα σε μια οικογένεια που δεν είχε πολλά χρήματα, δεν αποθαρρύνθηκα ποτέ. Αντιθέτως. Αυτή η επιθυμία με κρατούσε ζωντανό. Ήμουν 18 ετών όταν μου προσφέρθηκε για πρώτη φορά μια δουλειά μερικής απασχόλησης, αλλά ενώ είχα πολλά κίνητρα, δεν είχα δίπλωμα οδήγησης. Χωρίς αυτό, ήμουν ουσιαστικά παγιδευμένη. Χωρίς τη δυνατότητα να πάω κάπου, να ψάξω για μια καλύτερη δουλειά και να προχωρήσω.

Το 2021, ο πατέρας μου πέθανε απροσδόκητα. Η μητέρα μου κι εγώ μείναμε μόνοι. Δυστυχώς, και εκείνη έδινε μάχη με μια σοβαρή ασθένεια εδώ και αρκετά χρόνια, η οποία περιόριζε τις δυνάμεις της. Περνάμε πολύ δύσκολα προσπαθώντας να τα βγάλουμε πέρα, αλλά η κατάστασή μου γίνεται όλο και πιο περίπλοκη.

Η οικογένειά μου δεν μπορούσε να συμβάλει στην απόκτηση της άδειας οδήγησης. Η μητέρα μου, η οποία εργάζεται με μερική απασχόληση, παλεύει με την ασθένειά της, οπότε επικεντρώνεται στο να διασφαλίζει ότι έχει αρκετά χρήματα για φάρμακα και βασικές ανάγκες. Έτσι, έμεινα σπίτι μετά το λύκειο, επειδή δεν μπορούσα να βρω μια δουλειά που θα μου έδινε την ευκαιρία να εξελιχθώ και να γίνω αυτάρκης.

Κάθε μέρα βλέπω άλλους γύρω μου να παίρνουν ευκαιρίες, να πηγαίνουν στη δουλειά και να χτίζουν τη ζωή τους. Και εγώ; Εδώ είμαι, περιμένοντας μια ευκαιρία που δεν έρχεται ποτέ. Στέκομαι ακίνητος και το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να με βοηθήσει είναι να πάρω το δίπλωμα οδήγησης. Αλλά χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς δικό μου μεταφορικό μέσο, είμαι παγιδευμένη στη μικρή πόλη όπου ζω.

Ονειρεύομαι να βρω μια δουλειά που θα με γεμίσει, αλλά χωρίς δίπλωμα οδήγησης δεν έχω καμία ελπίδα. Ο κόσμος μου περιστρέφεται γύρω από τα λεωφορεία που περνούν μια φορά την ώρα, και αυτό δεν μου επιτρέπει να εκμεταλλευτώ τις ευκαιρίες που θα είχα αν είχα δίπλωμα οδήγησης.

Πιστεύω ότι η άδεια οδήγησης είναι κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι χαρτί που μου δίνει το δικαίωμα να οδηγώ. Είναι το κλειδί για μια νέα φάση της ζωής μου, ένα βήμα προς την ανεξαρτησία και την αυτοεκτίμηση. Και αυτή τη στιγμή, είναι η μόνη μου ευκαιρία να αλλάξω. Αν μπορούσα να πάρω το δίπλωμά μου, θα μπορούσα επιτέλους να αρχίσω να ψάχνω για μια δουλειά που θα με παρακινεί και που θα με πάει μπροστά.

Για να χτίσω μια καλύτερη ζωή για τον εαυτό μου, χρειάζομαι βοήθεια. Δεν είναι κάτι που μπορώ να κάνω μόνος μου. Δεν θέλω αυτή η ιστορία να ακουστεί σαν δικαιολογία ή απολογία. Είναι απλώς η πραγματικότητά μου, η οποία είναι πολύ δύσκολη για μένα.

Βοηθήστε με να πάρω τον έλεγχο της ζωής μου. Βοήθησέ με να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα, ακόμα κι αν αυτό είναι απλώς να μπορέσω να βγω από ένα μέρος στο οποίο έχω κολλήσει για πολύ καιρό και να ανοίξω την πόρτα σε νέες ευκαιρίες.