Είμαι 36 ετών. Η κοπέλα μου είναι 30 ετών και είναι ένα από τα λίγα φώτα στη ζωή μου που με έχουν κρατήσει ζωντανό. Δεν είχα εύκολη ανατροφή. Προέρχομαι από μια διαλυμένη οικογένεια, γεμάτη αστάθεια και συναισθηματικό χάος. Βρισκόμουν στους δρόμους από μικρή ηλικία, δουλεύοντας για να επιβιώσω, μαθαίνοντας από νωρίς τι σημαίνει να παλεύεις για τη ζωή σου. Κάποια στιγμή, μπλέχτηκα με τα ναρκωτικά. Δεν ήταν επειδή ήθελα να καταστρέψω τον εαυτό μου. Ήταν η μόνη διέξοδος που είχα από έναν κόσμο που δεν φαινόταν να έχει θέση για μένα.

Αλλά ποτέ δεν ήμουν κακός άνθρωπος. Ούτε καν στη χειρότερη στιγμή μου. Βαθιά μέσα μου, κουβαλούσα πάντα μια σπίθα από κάτι αληθινό, ένα κομμάτι του εαυτού μου που αρνιόταν να τα παρατήσει. Έχασα και τους δύο γονείς μου σε νεαρή ηλικία. Αλλά όταν έχασα τη μητέρα μου, όλα άλλαξαν. Εκείνη ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι ήταν στο χέρι μου να πάρω τον έλεγχο της ζωής μου.

Η φωτογραφία έγινε ο τρόπος μου να αναπνέω. Μαζί με τη φίλη μου και τα ταξίδια, είναι αυτό που μου δίνει σκοπό. Πριν από μερικά χρόνια, διαγνώστηκα με ΔΕΠΥ και οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, δεν καταλάβαινα γιατί όλα τα ένιωθα τόσο έντονα, τόσο συντριπτικά. Γιατί το να υπάρχω και μόνο έμοιαζε με καθημερινή μάχη. Γιατί ένιωθα τόσο βαθιά παρεξηγημένη.

Έδωσα σκληρή μάχη. Ακόμα παλεύω.

Όταν ταξιδεύω, νιώθω ελεύθερη. Νιώθω ο εαυτός μου. Σαν να ξεκλειδώνω κάτι αγνό και δυνατό μέσα μου. Η πόλη με πνίγει. Όσο κι αν προσπαθώ, πάντα υπάρχει κάτι που με κρατάει πίσω.

Θέλω να ταξιδέψω. Θέλω να δω τα πράγματα που έχασα τα χρόνια που ήμουν χαμένη στον εθισμό. Θέλω να φωτογραφίσω αυτό που οι άλλοι αγνοούν, την ωμή και ειλικρινή πλευρά μιας πόλης. Θέλω να αφηγηθώ τις ιστορίες που κρύβονται στις εργατικές γειτονιές, στις ξεχασμένες γωνιές, σε μέρη που δεν πηγαίνουν ποτέ οι τουρίστες. Γιατί εκεί ζει ο πραγματικός πολιτισμός. Εκεί βρίσκεται η ψυχή μιας χώρας.

Μέσα από τα ερείπια, τις σκιές και τη σιωπή, θέλω να βρω το φως. Όχι μόνο για τον κόσμο, αλλά και για τον εαυτό μου.