Φανταστείτε μια τετραμελή οικογένεια: έναν πατέρα, μια μητέρα και δύο μικρά παιδιά, ηλικίας περίπου 6 ετών. Μένουν σε ένα μικρό ενοικιαζόμενο δωμάτιο σε μια υποβαθμισμένη περιοχή, σε ένα παλιό σπίτι που κληρονόμησαν αλλά το οποίο είναι σε κατάσταση ερείπωσης. Οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με παλιά, ξεφλουδισμένη ταπετσαρία με εμφανή υγρασία, βαμμένη σε μουντά, θλιβερά χρώματα. Το πάτωμα είναι καλυμμένο με σκισμένο και αποχρωματισμένο λινέλαιο, με σανίδες που τρίζουν σε κάθε βήμα, κρύο και αφιλόξενο!

Στο επίκεντρο αυτής της εύθραυστης ύπαρξης βρίσκεται ο πατέρας, στα μέσα της δεκαετίας των 40, ένας άνθρωπος που κάποτε ήταν ίσως γεμάτος σθένος, αλλά τώρα έχει φθαρεί από την αρρώστια. Πάσχει από μια εξουθενωτική χρόνια πάθηση, μια σοβαρή ασθένεια που τον κρατά τις περισσότερες φορές καθηλωμένο στο κρεβάτι, ένα πρόβλημα υγείας που τον εμποδίζει από τη σωματική άσκηση. Το σώμα του είναι αδύναμο, χλωμό, με βυθισμένα μάτια και έκφραση πόνου και αδυναμίας. Περνάει τις περισσότερες μέρες του στο κρεβάτι, με περιορισμένες δυνάμεις ακόμη και για απλές δραστηριότητες, εξαρτώμενος από τη βοήθεια της γυναίκας του για τις πιο βασικές ανάγκες. Η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον φαίνεται να έχει σβήσει στη σκιά της ασθένειάς του.

Στο πλευρό του, με αξιοθαύμαστη δύναμη και αφοσίωση, στέκεται η μητέρα του, ηλικίας περίπου 35 ετών. Το πρόσωπό της φέρει τα σημάδια της χρόνιας κόπωσης και της συνεχούς ανησυχίας. Αν και θα ήθελε με όλη της την καρδιά να εργαστεί για να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή διαβίωση για την οικογένειά της, η πραγματικότητα την περιορίζει. Πρέπει να βρίσκεται συνεχώς στο πλευρό του άρρωστου συζύγου της, παρέχοντας φροντίδα και υποστήριξη. Παράλληλα, είναι μητέρα δύο μικρών παιδιών, με μεγάλα μάτια και περιέργεια, αλλά με απλά και ίσως ελαφρώς φθαρμένα ρούχα, με μια έκρηξη ενέργειας χαρακτηριστική της ηλικίας της, αλλά μερικές φορές με μια σκιά άγχους στα μάτια της, διαισθανόμενη τη βαριά ατμόσφαιρα στο σπίτι. Μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στο να βοηθάει τον σύζυγό της να σηκωθεί από το κρεβάτι, να ετοιμάζει το λιτό φαγητό που έχουν, να φροντίζει τα παιδιά να είναι χορτάτα, ντυμένα και, στο μέτρο του δυνατού, ευτυχισμένα.

Το σπίτι τους αντανακλά τον συνεχή αγώνα για επιβίωση. Τα έπιπλα είναι τα απολύτως απαραίτητα, ένα παλιό κρεβάτι που τρίζει, ένας φθαρμένος καναπές με λεκέδες, ένα μικρό τραπέζι με αταίριαστες καρέκλες. Τα παιχνίδια των παιδιών είναι λίγα και απλά, συχνά φτιαγμένα ή παραληφθέντα από άλλους. Τα ράφια είναι σχεδόν άδεια, σημάδι της συνεχούς έλλειψης προμηθειών. Δεν υπάρχει κουζίνα, πρέπει να ετοιμάζουν το φαγητό έξω ή στο ίδιο δωμάτιο όπου ζουν χρησιμοποιώντας μια παλιά σόμπα!

Το οικογενειακό εισόδημα είναι πρακτικά ανύπαρκτο. Καθώς ο πατέρας δεν έχει τη δυνατότητα να εργαστεί και η μητέρα πρέπει να μένει στο σπίτι για να φροντίζει αυτόν και τα παιδιά, η εξάρτηση από την περιστασιακή βοήθεια συγγενών ή καλοπροαίρετων ανθρώπων είναι απόλυτη. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας για να βάλουν κάτι στο τραπέζι, να πληρώσουν τους ελάχιστους λογαριασμούς και να αντιμετωπίσουν τα απρόβλεπτα έξοδα, τα οποία στην περίπτωσή τους γίνονται γρήγορα μεγάλες κρίσεις.

Τα παιδιά νιώθουν τη συνεχή ένταση, ακόμη και όταν οι γονείς προσπαθούν να τα προστατεύσουν. Βλέπουν τη θλίψη στα μάτια της μαμάς και την αδυναμία στα μάτια του μπαμπά. Μερικές φορές πρέπει να καταλάβουν γιατί δεν μπορούν να έχουν τα παιχνίδια ή τα ρούχα που έχουν τα άλλα παιδιά ή γιατί τα γεύματα είναι τόσο απλά και επαναλαμβανόμενα. Ωστόσο, μέσα στις δυσκολίες, υπάρχει ένας ισχυρός δεσμός αγάπης και υποστήριξης σε αυτή την οικογένεια. Η μητέρα ενθαρρύνει τα παιδιά της και στηρίζει τον σύζυγό της με άπειρη υπομονή, και τα παιδιά με τη σειρά τους περιβάλλουν τον πατέρα τους με αγάπη και αθωότητα.

Αυτή η οικογένεια δεν ζητάει οίκτο, απλώς μια ευκαιρία να περάσει αυτή τη δύσκολη περίοδο. Μια χείρα βοηθείας θα μπορούσε να δώσει στον πατέρα πρόσβαση σε πρόσθετη ιατρική περίθαλψη, να προσφέρει στα παιδιά μια πιο υγιεινή διατροφή και να μειώσει το τεράστιο οικονομικό βάρος στους ώμους της μητέρας. Κάθε δωρεά, έστω και μικρή, θα ήταν μια αχτίδα ελπίδας, ένα σημάδι ότι δεν είναι ξεχασμένοι και ότι υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται. Βοηθώντας αυτή την οικογένεια, δεν τους προσφέρετε μόνο υλική βοήθεια, αλλά αποκαθιστάτε την αξιοπρέπεια και την ελπίδα τους για ένα καλύτερο μέλλον.

ένα καλύτερο μέλλον.