δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια εδώ πόσο δύσκολη είναι η κατάστασή μας. Νομίζω ότι έχει χαθεί το νόημα της αγάπης της οικογενειακής ανθρωπιάς, και το βλέπουμε ακόμα και από τους συγγενείς μας επίσης... με τον αρραβωνιαστικό μου είχαμε ένα σκύλο. Μια μέρα σώσαμε ένα άλλο από τους δρόμους δεν ήμουν άνθρωπος των σκύλων , τώρα είναι το μωρό μου. Και μετά έσπασα το χέρι μου απολύθηκα δυο μέρες μετά που γύρισα πίσω και μετά ο αρραβωνιαστικός μου έψαχνε για δουλειά γιατί στη δουλειά του έδιναν 794 και πρέπει να οδηγεί κάποιες μέρες σε άλλη πόλη και μετά μας έδιωξαν από το διαμέρισμα μας λόγω του σκύλου και μετά βρήκαμε το οικόπεδο του πατέρα του χωρίς ρεύμα αλλά το μηχάνημα με βενζίνη δεν ξέρω αγγλικά από καλά, και μετά ζητούσαμε ένα μικρό σπίτι προκατασκευασμένο εδώ γιατί πληρώσαμε για να πάρουμε ρεύμα είπε ότι δεν πρόκειται να δώσει χρήματα μόνο οι άλλοι τρεις γονείς έφυγαν και δύο ώρες αργότερα τηλεφώνησε και λέει μην κάνεις όνειρα θα πουλήσω το οικόπεδο μετά από ένα χρόνο θα είναι κατοικία. Και μην με αφήσετε να μιλήσω για την οικονομική μητέρα μου έχει ψυχολογικά προβλήματα δεν κοιμάται ποτέ πριν τις 4 το πρωί λέει συνέχεια ότι δεν αισθάνεται καλά δεν βγαίνει ποτέ από το σπίτι λέει συνέχεια ότι ο γιος της χρειάζεται φάρμακα έδωσε στους γονείς της ψυχωσικά χάπια και τώρα ο πατέρας της με Αλτσχάιμερ δεν μπορεί να περπατήσει μένει όλη νύχτα έτσι το πρωί τηλεφωνούν όλοι λέει πόσο άσχημα είναι η ζωή της . Δεν μπορώ .. παρακαλώ βοηθήστε μας δεν έχουμε κανέναν ούτε τον σκύλο που λένε ότι είναι ο λόγος που δεν έχουμε σπίτι είναι το καλύτερο πράγμα που μας έχει συμβεί ποτέ δεν είναι ο σκύλος είναι ο γονιός του 2025 δυστυχώς και είμαστε απελπισμένοι