Δέκα και πλέον χρόνια. Τόσος καιρός έχει περάσει από τότε που η σύζυγός μου έχει δει τους γονείς της και τα παιδιά μας έχουν αγκαλιάσει τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους, για την ακρίβεια το μικρότερο δεν τους έχει δει ποτέ στην πραγματική ζωή. Μια ολόκληρη δεκαετία χώρια, όχι από επιλογή, αλλά από περιστάσεις που δεν ήταν στο χέρι μας.

Το ταξίδι μας ήταν κάθε άλλο παρά εύκολο. Αναγκαστήκαμε να φύγουμε από τις ΗΠΑ το 2023, όταν η πράσινη κάρτα μου απορρίφθηκε, αναγκάζοντάς μας να ξεκινήσουμε από την αρχή στην Πορτογαλία. Από τότε, η σύζυγός μου αγωνίζεται με την αργή και περίπλοκη νομική διαδικασία για να αποκτήσει τα χαρτιά παραμονής της. Και ενώ χτίσαμε μια ζωή εδώ, ένα πράγμα πάντα έλειπε - η οικογένεια.

Ονειρευόμασταν εδώ και καιρό να επισκεφτούμε τους γονείς της γυναίκας μου στο Τιούμεν της Ρωσίας, αλλά με τον πόλεμο και τις συνέπειές του, όλα έχουν γίνει απίστευτα δύσκολα. Οι πτήσεις από την Πορτογαλία προς το Τιούμεν είναι πλέον εξωφρενικά ακριβές, κοστίζοντας πάνω από 8.000 ευρώ για τους τέσσερις μας. Η ίδια η διαδρομή είναι περίπλοκη - πετώντας από την Πορτογαλία στην Κωνσταντινούπολη, στη συνέχεια στη Μόσχα και τελικά στο Τιούμεν - αλλά το συναισθηματικό κόστος της μη μετάβασης είναι ακόμη μεγαλύτερο.

Τα παιδιά μας μεγάλωσαν χωρίς να γνωρίζουν τους παππούδες τους πέρα από βιντεοκλήσεις. Η σύζυγός μου έχει περάσει χρόνια λαχταρώντας να ξαναδεί τους γονείς της, να τους αγκαλιάσει, να μοιραστεί στιγμές που καμία οθόνη δεν μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει. Αυτό δεν είναι απλώς ένα ταξίδι- είναι μια ευκαιρία να επανασυνδεθούμε, να θεραπευτούμε και να υπενθυμίσουμε στην οικογένειά μας ότι παρά την απόσταση και τις δυσκολίες, η αγάπη αντέχει.

Ζητάμε υποστήριξη για να γίνει δυνατή αυτή η επανένωση. Κάθε συνεισφορά, κάθε μετοχή, κάθε καλή λέξη μας φέρνει πιο κοντά στο να κλείσουμε επιτέλους αυτό το οδυνηρό χάσμα. Αν μπορείτε να βοηθήσετε, με οποιονδήποτε τρόπο, θα σήμαινε τα πάντα για εμάς.

Σας ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας.