Γεια σας, ντρέπομαι να ζητήσω βοήθεια, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Η ιστορία μου μπορεί ίσως να σας πείσει να δωρίσετε ό,τι θέλετε. Αφιερώστε πέντε λεπτά και διαβάστε την ιστορία μου. Γεννήθηκα το 1997, μια μέρα του Ιουλίου, σε μια οικογένεια που εξωτερικά φαίνεται τέλεια... αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας εφιάλτης, μια αδελφή που κακοποιείται από έναν βίαιο πατέρα για χρόνια, μεθυσμένο, βίαιο, μας χτυπούσε σχεδόν κάθε μέρα, μια μητέρα που τώρα είναι ανάπηρη, τρέχαμε μακριά από το σπίτι, από σπίτι σε σπίτι, για να ξεφύγουμε από την τρομοκρατία του πατέρα μου, γυρνούσαμε σε ανάδοχες οικογένειες, καταφύγια, τρώγαμε στην Κάριτας και σε συλλόγους... ζούσαμε χωρίς ζεστό νερό και φυσικό αέριο... ντυνόμασταν με ρούχα που δεν ήταν δικά μας... Αλλά τίποτα δεν μας σταμάτησε! Δούλευα πολύ από μικρός και έκανα τα πάντα! Από σερβιτόρος μέχρι εργάτης εργοστασίου, από διανομέας μέχρι ρεσεψιονίστ ρεσεψιόν, αποθηκάριος, βοηθός ηλεκτρολόγου... Πήγα σχολείο, αν και ήταν δύσκολο να πάρω δίπλωμα λογιστικής! Προσπαθούσα πάντα να δίνω ελπίδα στη μητέρα μου, πλήρωσα το δικό μου δίπλωμα οδήγησης και πήγαινα στη δουλειά με ποδήλατο, μετά μάζεψα χρήματα και αγόρασα αυτοκίνητο... η μητέρα μου, με τη σύνταξη αναπηρίας των 280 ευρώ, μου έδωσε ένα χέρι βοηθείας, αλλά είχε πολλά προβλήματα υγείας, όπως παράλυση στο ένα χέρι, χρήση βηματοδότη και υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση μετά από χρόνια και χρόνια αιμοκάθαρσης. Πάντα έκανα ό,τι μπορούσα σηκώνομαι κάθε μέρα...χωρίς συγγενείς..χωρίς φίλους και....χωρίς αγάπη που έλαβα...αλλά τώρα...δεν μπορώ πια...βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό μετέωρο..μέσω ψυχιατρικής βοήθειας..είμαι γονατισμένη δεν μπορώ πια να σηκωθώ..τα έξοδα με κατακλύζουν και τα χρέη συσσωρεύονται..δεν μπορώ να είμαι δυνατή..δεν έχω φίλους..δεν έχω συγγενείς..δεν έχω τίποτα..όμως ξυπνάω κάθε μέρα και προσπαθώ να μείνω όρθια..δεν καπνίζω, δεν παίρνω ναρκωτικά και δεν πίνω αλκοόλ. Δεν ενδίδω σε ορισμένους πειρασμούς. Το να ζητάω ελεημοσύνη είναι το τελευταίο προπύργιο στην παραλία..είναι κάτι που δεν θα έκανα ποτέ..και όμως..εδώ είμαι..έχω τόσα πολλά να πω ίσως θα μιλούσα για χρόνια αλλά σιωπώ..το ποσό που ζητάω είναι να έχω ανάσα..οξυγόνο..να πληρώσω τους λογαριασμούς, να κάνω τα ψώνια και να συντηρήσω το αυτοκίνητο και να το κρατήσω στην άκρη..να αναπνεύσω για να συνέλθω και να σταθώ ξανά στα πόδια μου! Να επιστρέψω στην αναζήτηση εργασίας! Μόλις καλυφθούν τα έξοδα να επιστρέψω να δίνω βιογραφικά με το κεφάλι ψηλά! Το ποσό...δεν ξέρω αν είναι πολύ ή λίγο αλλά για μένα...είναι ο τρόπος να αναπνεύσω, να πληρώσω και να προχωρήσω μπροστά με την καρδιά μου στο χέρι...και για ό,τι αξίζει...λέω ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ και με συγχωρείτε...αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου και να με ρωτήσετε περισσότερα ακόμα και αν είναι απλά για να μιλήσουμε...μπορείτε να το κάνετε ήσυχα.