Γεια σας, το όνομά μου είναι Karolis, αλλά αν μεταφραστεί στα αγγλικά ίσως είναι πιο εύκολο να με λέτε Carl. Θέλω να μοιραστώ μια βαθιά προσωπική ιστορία που διαμόρφωσε το άτομο που είμαι σήμερα.

Μεγαλώνοντας, η παιδική μου ηλικία κάθε άλλο παρά συνηθισμένη ήταν. Η μητέρα μου δούλευε ακούραστα ως νοσοκόμα σε νυχτερινή βάρδια για να έχει φαγητό στο τραπέζι, ενώ ο πατέρας μου, ξυλουργός, έπνιγε τη ζωή μας στο αλκοόλ. Ήμουν μόλις 5 ή 6 ετών όταν η αδελφή μου και εγώ το σκάγαμε στη μέση της νύχτας με τη μητέρα μας, ξεφεύγοντας από τα μεθυσμένα ξεσπάσματά του. Οι αναμνήσεις των σπασμένων ποτηριών, των φωνών και του χάους είναι ακόμα ζωντανές στο μυαλό μου.

Όταν μεγάλωσα, βρέθηκα να παρασύρομαι στις καταστροφικές συνήθειες του πατέρα μου. Στο εργοστάσιο ξύλου και ξυλείας όπου εργαζόταν, έκλεβε αλκοόλ και με ενέπλεκε ακόμη και στα σχέδιά του. Μου υποσχόταν παγωτό για να εξαγοράσει τη σιωπή μου, αλλά το μόνο που ένιωθα ήταν φόβος, φόβος για το τέρας που γινόταν μετά από κάθε ποτό, φόβος για τη βία και τον αυτοτραυματισμό που ακολουθούσε.

Η μέρα που οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν δώδεκα ετών ήταν μια γλυκόπικρη ανακούφιση. Επιτέλους, το σπίτι ήταν πιο ασφαλές. Αλλά με τη μητέρα μου να δουλεύει πιο σκληρά από ποτέ για να μας κρατήσει στην επιφάνεια, έπρεπε να μεγαλώσω γρήγορα. Έγινα ο συναισθηματικός της βράχος, θάβοντας τον πόνο μου για να μην τον βλέπει κανείς. Όταν ήμουν μόνη μου, το βάρος όλων αυτών με συνέθλιβε, αφήνοντάς με να ουρλιάζω σιωπηλά στο κενό.

Ούτε το σχολείο ήταν μια διέξοδος. Αντιμετώπισα ανελέητο εκφοβισμό, νιώθοντας ανεπιθύμητη και μη αγαπητή. Επέζησα εκείνα τα χρόνια μόνη μου, χωρίς φίλους, χωρίς υποστήριξη, μόνο με την απόλυτη δύναμη της θέλησης.

Ως ενήλικας, νόμιζα ότι είχα επιτέλους βρει τη διαφυγή μου. Παντρεύτηκα τον έρωτα της ζωής μου και άρχισα να χτίζω ένα μέλλον. Αλλά τα σημάδια του παρελθόντος με ακολούθησαν. Το τραύμα μου και τα αισθήματα αναξιότητας με δυσκόλευαν να τα βγάλω πέρα. Η σύζυγός μου παλεύει με την ΙΨΔ και έπιασα τον εαυτό μου να διολισθαίνει στην κατάθλιψη, καταβεβλημένος από την αδυναμία μου να τη βοηθήσω ή να διορθώσω την κατάστασή μας.

Παρά τις προκλήσεις μας, καταφέραμε να αγοράσουμε ένα μικρό διαμέρισμα. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, αλλά η πραγματικότητα των εκτεταμένων επισκευών μετατράπηκε σε εφιάλτη. Πήρα κρυφά ένα δάνειο 15.000 δολαρίων για την ανακαίνιση του χώρου, ελπίζοντας να προστατεύσω τη γυναίκα μου από περαιτέρω άγχος. Τώρα, αυτό το χρέος με συνθλίβει, αποστραγγίζοντας την ελάχιστη ενέργεια που μου έχει απομείνει και αφήνοντάς με να νιώθω απελπισία.

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που ζητώ βοήθεια. Δεν είναι εύκολο να είμαι ευάλωτος, αλλά συνειδητοποιώ τώρα ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό μόνος μου.

Η υποστήριξή σας μπορεί να με βοηθήσει να αποπληρώσω αυτό το χρέος και να βρω τη σταθερότητα που χρειάζομαι απεγνωσμένα. Κάθε συνεισφορά, όσο μικρή κι αν είναι, με φέρνει πιο κοντά σε μια νέα αρχή. Η καλοσύνη σας θα μπορούσε να είναι το φως στην άκρη αυτού του σκοτεινού τούνελ.

Σας ευχαριστώ που αφιερώσατε χρόνο για να ακούσετε την ιστορία μου. Μαζί, μπορούμε να μετατρέψουμε αυτόν τον αγώνα σε μια ιστορία ελπίδας, ανθεκτικότητας και νέου ξεκινήματος.