Η δική μου δεν ήταν μια παιδική ηλικία, αλλά ένας πρώιμος αγώνας επιβίωσης. Γεννημένη σε μια οικογένεια που χαρακτηρίζεται από φτώχεια, η ανάμνηση των πρώτων χρόνων είναι μια ανάμνηση της παραίτησης και της συνεχούς έλλειψης των αναγκαίων. Το σπίτι των παππούδων μου έγινε σύντομα το καταφύγιό μας, ένα μέρος όπου, μέσα στις δυσκολίες, προσπαθούσαμε να βρούμε κάποια σταθερότητα, η οποία σύντομα διαλύθηκε από τη σύλληψη του πατέρα μου για ένα φρικτό έγκλημα που σημάδεψε την οικογένειά μου για πάντα.

Από τότε, η ζωή μας ήταν μια διαδοχή από κλειστές πόρτες και εχθρικά χέρια. Το σπίτι των μοναχών, που θα έπρεπε να είναι ένας τόπος προστασίας, μετατράπηκε σε άλλη μια πηγή πόνου και κακομεταχείρισης. Η αναδοχή μιας νέας οικογένειας σύντομα αποδείχθηκε εφιάλτης ξυλοδαρμών και φόβου, αναγκάζοντάς μας να το σκάσουμε ξανά, μια απελπισμένη επιστροφή στη μόνη υποψία σπιτιού που ξέραμε: τους παππούδες μας.

Η εφηβεία έφερε μαζί της μια νέα, οδυνηρή θλίψη: την απώλεια του παππού μου. Στην τρυφερή ηλικία των 14 ετών, ήρθα αντιμέτωπη όχι μόνο με τη θλίψη, αλλά και με το βάρος του χρέους που βάραινε την εύθραυστη ύπαρξή μας. Χωρίς δισταγμό, άρχισα να εργάζομαι, σφίγγοντας τα δόντια και προσπαθώντας να χτίσω ένα μέλλον πάνω σε μια τόσο ασταθή βάση.

Για λίγο, φάνηκε ότι η επιμονή και οι θυσίες θα απέδιδαν καρπούς. Αλλά η πανδημία σάρωσε τα πάντα. Η ασθένεια της γιαγιάς μου με ανάγκασε να παραιτηθώ από τη δουλειά μου για να τη φροντίσω, και έκτοτε η ανάκαμψη ήταν μια οφθαλμαπάτη. Σήμερα, η εργασία είναι επισφαλής, οι απολαβές πενιχρές και ζω στο σπίτι που ανήκε στη γιαγιά μου, μια στέγη που τα παιδιά της απειλούν τώρα να μας πάρουν.

Αλλά ο αγώνας μου δεν αφορά μόνο εμένα. Φιλοξενώ την αδελφή μου και τα δύο παιδιά της, που έφυγαν από έναν βίαιο σύντροφο. Ο μεγαλύτερος φόβος είναι ότι, χωρίς ασφαλές σπίτι, οι κοινωνικές υπηρεσίες μπορεί να μας τα πάρουν. Αυτά τα αθώα παιδιά, που έχουν ήδη σημαδευτεί από τα δεινά, αξίζουν ένα ειρηνικό μέλλον, ένα μέρος που να μπορούν πραγματικά να αποκαλούν σπίτι.

Σήμερα, απευθύνομαι σε εσάς με την καρδιά μου στο χέρι. Κάθε σας δωρεά, ακόμα και η μικρότερη, μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην απελπισία και την ελπίδα. Η βοήθειά σας μπορεί να μας προσφέρει μια στέγη, ένα ασφαλές καταφύγιο για αυτά τα παιδιά και μια ευκαιρία να ξαναχτίσουμε τις ζωές μας. Παρακαλώ ανοίξτε τις καρδιές σας και απλώστε ένα χέρι. Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για τη γενναιοδωρία σας.