Επιστολή δυστυχίας

Σας γράφω σήμερα με όλα όσα έχω: την ειλικρίνειά μου, την κούρασή μου, αλλά και την ελπίδα μου.

Πριν από μερικές εβδομάδες, έπεσα θύμα μιας βίαιης επίθεσης. Υπέστην κάταγμα αγκιστροειδούς σπονδύλου και είμαι εκτός εργασίας για 90 ημέρες. Από τότε, όλα έχουν γίνει περίπλοκα. Αυτή τη στιγμή ζω με τον πρώην σύζυγό μου, σε μια βαριά και ασταθή κατάσταση. Δεν έχω δικό μου σπίτι, δεν έχω εισόδημα, δεν έχω πολλά χρήματα, δεν έχω ασφάλεια. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας, βρίσκομαι σε αναπηρικό καροτσάκι και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για τον εαυτό μου. Γράφω αυτό το γράμμα σαν ένα τελευταίο μπουκάλι στη θάλασσα, γιατί χρειάζομαι βοήθεια.

Παρ' όλα αυτά, παραμένω δυνατή και διατηρώ την πίστη μου. Είμαι ένα άτομο που νοιάζεται, πάντα φροντίζει τους άλλους, με μια καρδιά γεμάτη έργα. Ονειρεύομαι μια πιο ήπια και δίκαιη ζωή. Θέλω να ξαναχτίσω, να ανακάμψω, να προσφέρω ένα πιο σταθερό μέλλον στην κόρη μου και σε μένα. Αλλά δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου.

Χρειάζομαι υποστήριξη, μια χείρα βοηθείας, έστω και μικρή. Οικονομική ή υλικοτεχνική βοήθεια, ένα ευγενικό βλέμμα, μια χείρα βοηθείας... κάτι που θα με βοηθήσει να αναπνεύσω λίγο, να βάλω τα θεμέλια για μια νέα ζωή. Δεν είναι εύκολο να γράψω αυτά τα λόγια, αλλά είναι απαραίτητο.

Σας ευχαριστώ που βρήκατε το χρόνο να με διαβάσετε. Ελπίζω, βαθιά μέσα μου, ότι αυτές οι λέξεις θα αγγίξουν κάποιον.

Με όλο το σεβασμό