Böyle biteceğini hiç düşünmemiştim. Bu şekilde değil.

22 yaşındayken, şimdiye kadar kendimi toparlarım sanıyordum. Bir planım olur sanmıştım. Ama şimdi, ihtiyacım bile olmayan kıyafetlerle dolu bir sırt çantası ve gidecek hiçbir yerim yokken, planın ne olduğunu bile bilmiyorum. Ailem bu sabah beni evden kovdu, sözleri soğuk ve kesindi, sanki yüzüme kapanan bir kapı gibiydi.

"Defol," dedi babam, sesi taş gibiydi. "Artık çocuk değilsin. Bir yolunu bul."

Ne diyeceğimi bilemedim. Nasıl karşı koyacağımı bilemedim. Orada öylece durdum, uyuşmuş bir halde, sanki bir yabancının gidişini izler gibi gidişimi izliyorlardı. Sanki hiçbir önemim yokmuş gibi.

Birini aramayı düşündüm -eski arkadaşlarımdan birini belki- ama benim gibi birine kim yardım etmek isterdi ki? Liseden beri kimseyle iletişim kurmadım. Hepsi hayatına devam etti, büyüdü, kendi hayatlarını kurdular. Bırakın kalacak bir yer bulmayı, bir işte bile zar zor çalışıyorum.

Belki günü atlatmanın bir yolunu bulabilirim diye düşünerek yürümeye çalıştım. Güneş hâlâ doğuyor ama şimdiden üzerime batıyormuş gibi geliyor. Sokaklar bomboş, insanlar aceleyle geçiyor ve ben görünmezmişim gibi hissediyorum. Karnım gurulduyor ama cebimde bir dolar bile yok. Bozuk param bile yok.

Eve dönmeyi düşündüm ama yapamayacağımı biliyorum. İstenmediğimi açıkça belirttiler. Hangisi daha kötü bilmiyorum; kovulmak mı, yoksa özlenmediğimi bilmek mi?

Parkta bir bank buldum. Hava şimdi soğuk ve bank düşündüğümden daha sert. Dizlerimi yukarı çekip ısınmaya çalışıyorum ama hiçbir şey işe yaramıyor. Açlık içimi kemiriyor, ama bundan daha fazlası, yalnızlık. Sanki batıyormuşum, yok oluyormuşum gibi geliyor.

Bir an için gözlerimi kapatıyorum, sadece kaçmak için. Ama yapamıyorum. Şimdi ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Nereye gitmem gerekiyor? Kimin umurunda olacak?

Emin olduğum tek şey geri dönüşün olmadığı. Her şeyi mahvettim. Ve şimdi, sadece ben ve bu boş şehir var.