Geç bir gün batımının ışınlarıyla loş bir şekilde aydınlanan küçük bir odada titreyen ellerime bakıyorum. Doktorlar bana kalan zamanımın yıllarla değil aylarla ölçülebileceğini söylediler. Artık öfke hissetmiyorum, sadece yakıcı bir arzu duyuyorum: Mısır'ı, çocukluğumdan beri piramitler, firavunlar ve tanrılarla ilgili kitapların tozlu sayfalarında okuduğum ülkeyi görmek.

Son birikimlerim ve arkadaşlarımın yardımıyla kısa bir seyahat ayarlamayı başardım. Uçak çölün üzerinde alçaldığında ve Nil altın kumların arasından yeşil bir şerit gibi göründüğünde, gözlerim yaşlarla doldu. Hayallerimin gerçekleştiğine inanamıyordum.

Ertesi gün gün batımında Giza Piramitleri'nin önünde durdum. Rüzgâr kum ve tarih kokusunu taşıyordu. Oturdum, sırtımı binlerce yıllık bir taşa yasladım. Etrafımda turistler fotoğraf çekiyordu ama ben sadece gözlerimi kapadım ve zamanın uzadığını hissettim. Oradaydım, sonsuzluğun önünde duruyordum ve bir an için hastalık artık önemli değildi.

Çölün sıcak sessizliğinde fısıldadım: "Artık huzur içinde gidebilirim." Ve gülümsedim, çünkü hayalim gerçekleşmişti.