17 Temmuz günü sabahın erken saatlerinde çıkan yangın beni ve küçük çocuklarımı yanan evden kaçmak zorunda bıraktı. Hayatımızın geri kalanında bizimle kalacak bir deneyim.... Sadece kaybettiklerimiz için değil, hissettiklerimiz için de: korku, çaresizlik ve umutsuzluk tek bir düşünceyle birleşti: çocukları kurtarmak. O evde ben Cezary Szubert, 4 yaşındaki oğlum Kacper ve 2 yaşındaki kızım Nikola birlikte yaşıyorduk.

Burası bizim yerimiz, dünyamız ve günlük hayatımızdı.

Bugün ondan geriye sadece yıkıntıların kaldığını söyleyebiliriz.

Yaşanan her şeye rağmen minnettarım.

Hayatta olduğum için minnettarım. Kaçmayı başardığımız için.

Ancak geride bıraktıklarımızı kelimelerle tarif etmek zor.

Sahip olduğumuz her şeyi kaybettik:

Giysilerimizi, ev eşyalarımızı, çocuklarımızın oyuncaklarını, gündelik nesnelerde saklı anılarımızı.

Şimdi zorlu bir yolculukla karşı karşıyayım: hayatımı sıfırdan, adım adım yeniden inşa ediyorum.

Talepler çok fazla ve iki küçük çocukla günlük yaşam çok fazla şey sunmuyor.

Kolay olmayacak ama onlar için denemem gerektiğini biliyorum. Kacper ve Nikola için.

Çünkü duvarlardan geriye hiçbir şey kalmasa bile, hala birbirimize sahibiz.

Oradan, her şeye yeniden başlayabiliriz.