Miałem 9 lat, kiedy mój ojciec włożył mi w ręce mój pierwszy samochód sterowany radiem, on był już kierowcą wyścigowym, a ja byłem tylko dzieciakiem, który chciał zdalnie sterować swoim samochodem jak tata, zajęło mi kilka lat, zanim mogłem mu dorównać. Ścigaliśmy się razem w niektórych wyścigach, ale w różnych kategoriach, pierwsze podia zaczęły się dla mnie, z nim zawsze u boku. Aż stałem się starszy, nastolatkiem, pojawiły się pierwsze regionalne podia, ścigałem się razem z ludźmi, którzy mieli wieloletnie doświadczenie i być może tam mój ojciec zdał sobie sprawę, że jest potencjał. Mój ojciec odłożył na bok samochód i radio, aby skupić wszystkie fundusze na mnie.

Im bardziej rosłem, tym stawałem się silniejszy, rywalizowałem z ludźmi, którzy byli szybsi, silniejsi ode mnie i o wiele bardziej doświadczeni, ścigaliśmy się z tym, co mieliśmy, nie mogliśmy konkurować z ich samochodami, ale pomimo tego, że nasze materiały i finanse były gorsze, zawsze udawało nam się stanąć na podium, nie zawsze na najwyższym stopniu, ale może na najniższym.

Przez lata startowaliśmy w kilku wyścigach, w tym w mistrzostwach na poziomie włoskim, ostatni w 2019 roku, 4 etapy na całym półwyspie, w tym roku zdobyliśmy tytuł mistrzów Włoch.

W tym samym roku, latem, odbyły się mistrzostwa Europy w Niemczech, a konkretnie w Lipsku. Byłem mały, ale wystarczająco dorosły, by zrozumieć, jak wiele mój ojciec zainwestował we mnie, w nasze hobby.

W tamtym roku niestety nie wygraliśmy tych mistrzostw Europy, nasz silnik zepsuł się 3 minuty przed końcem, po dobrych 45 minutach finału, w którym walczyliśmy od początku do końca o pierwsze miejsce, pierwsze miejsce, w którym przez ostatnie 20 minut wyścigu panowaliśmy aż do tych fatalnych 3 minut.

Te trzy minuty odebrały nam wiele, odebrały nam wielką szansę.

Szansę na zostanie prawdziwymi sponsorowanymi kierowcami i na zrobienie kariery.

Kiedyś widziałem innych kierowców, z którymi rywalizowałem, między mistrzostwami regionalnymi, włoskimi i europejskimi, wszyscy byli sponsorowani, a sponsorzy wspierali ich na całym świecie.

Nie wiem, co mieli więcej, wygrywałem z nimi, byłem szybszy, ścigałem się dokładnie. Ale może tylko mój ojciec i ja widzieliśmy to wszystko.

Od 2019 roku do maja 2025 roku wiele się zmieniło.

Mój ojciec przeszedł 2 ataki serca, w tym ostatni, w zeszłym roku prawie go straciłem.

W zeszłym roku był chory, nie widziałem go, ale czułem, że coś jest nie tak. Aby ukoronować marzenie o zobaczeniu mnie jako mistrza Europy na torze w Giardini Naxos, mój ojciec pominął kilka badań lekarskich, nie poddał się kontroli.

Dlaczego? Znał swoją sytuację zdrowotną i wiedział, że natychmiast trafi do szpitala.

Dla tego marzenia mój ojciec zaryzykował, a ja zaryzykowałem, że nie będę już miał ojca.

Od tamtej operacji obiecał, że już nigdy nie będzie modelował.

Obiecał tylko dlatego, że lekarze odmówili mu jakiegokolwiek wysiłku, czegokolwiek, co angażowałoby adrenalinę i stres, zwłaszcza w tym samym czasie.

Ponownie zająłem się sterowaniem radiowym dopiero w styczniu tego roku.

Z obietnicą, że spełnię jego marzenie i zobaczę, jak jego syn zostaje Mistrzem Europy.

Niestety, nie mam sponsorów ani ludzi, którzy by mnie wspierali, a niestety praca, którą wykonuję, nigdy nie pozwoliłaby mi na pokrycie takich wydatków na szkolenia, utrzymanie samochodu i podróże, aby móc uczestniczyć w zawodach.

Każdemu, kto ma serce, by mnie wesprzeć, będę wdzięczny.

Zwłaszcza jeśli uda mi się zdobyć ten tytuł, będę wdzięczny do końca życia.