Moja żona zmaga się z silnym lękiem przed jazdą samochodem, który czasami przeradza się w ataki paniki. Dźwięk uruchamianego silnika lub nagły ruch uliczny może sprawić, że jej klatka piersiowa się zaciśnie, a oddech wymknie się spod kontroli. Mimo to jesteśmy w sytuacji, w której naprawdę potrzebujemy samochodu. Nasza praca jest zbyt daleko, a transport publiczny jest zawodny. Każdego dnia w powietrzu wisi pytanie: jak możemy iść naprzód, gdy to, czego potrzebujemy, jest jednocześnie tym, czego ona najbardziej się boi? Przyznaje, że się boi, ale mówi też, że nie chce, by jej panika definiowała nasze życie. Obiecuję jej, że będziemy stawiać małe kroki, spokojne drogi, krótkie przejażdżki, przerwy, kiedy tylko będzie ich potrzebować. To nie będzie łatwe. Będą trudne chwile i prawdopodobnie więcej paniki po drodze. Ale jedno jest pewne: stawimy temu czoła razem. I być może, mila po mili, znajdzie nie tylko sposób na podróżowanie, ale także sposób na uzdrowienie.